دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:
{{درگاه|کرونا}}
{{درگاه|کرونا}}


== معنای واژه دعا ==
واژه دعا، به معنای درخواست کردن و طلب کردن است؛ در قرآن نیز به همین معنا به کار گرفته شده است.
== دعا در قرآن ==
== دعا در قرآن ==
آیه ۶۰ سوره غافر. آیه ۷۷ فرقان. ۱۸۶ بقره.
خداوند در قرآن بندگانش را به دعا فراخوانده است: {{قرآن|وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ|ترجمه=و پروردگارتان فرمود: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم. در حقيقت، كسانى كه از پرستش من كبر مى‌ورزند به زودى خوار در دوزخ درمى‌آيند.»|سوره=غافر|آیه=۶۰}} در این آیه به صراحت گفته شده است مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. و نیز اینکه دعا در اینجا عبادت شمرده می‌شود. در آیه‌ای دیگر، شرط توجه خداوند به بندگانش را دعای آنان می‌داند.<ref>سوره فرقان، آیه ۷۷</ref> در سوره بقره گفته شده است که که خداوند دعای دعاکننده را اجابت می کند.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۶</ref>
 
پس از هبوط [[آدم]] به زمین آنگاه که از عمل خویش پشیمان شد، [[خداوند خدا|خداوند]] کلماتی به او آموخت که بوسیله این کلمات دعا نموده و توبه کند. {{قرآن|فَتَلَقَّی آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحیمُ| سوره = بقره| آیه =۳۷| ترجمه = سپس آدم از پروردگارش کلماتی دریافت داشت (و با آنها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت چرا که خداوند توبه‌پذیر و مهربان است.}}


[[امیرالمومنین امام علی|امیرالمومنین]](ع) در [[تفسیر]] آیه {{قرآن|صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ|سوره = حمد| آیه = ۷| ترجمه = راه کسانی که آنان را مشمول نعمت خود ساختی؛}} می‌فرماید: «منظور از نعمت، نعمت‌های مادی از قبیل خوردنی و پوشیدنی نیست، چرا که خداوند متعال این‌ها را به کافران و فاسقان نیز عطا می‌کند، بلکه منظور از نعمت در این آیه شریفه، دعا است.»<ref>نهاوندی، شرح دعای سمات.</ref> و [[امام سجاد زین‌العابدین|امام سجاد]](ع) در [[مناجات]] ذاکرین به خدا عرض کرده است: «و از بزرگترین نعمت‌های تو بر ما جاری ساختن نام تو بر زبان و اذن تو به دعا کردن با توست.»
در معنای کلماتی که خداوند به حضرت آدم تعلیم داد<ref>سوره بقره، آیه ۳۷</ref> برخی گفته اند آن کلمات دعا بوده است.  


== دعاهای قرآنی ==
== دعاهای قرآنی ==
دعاهای پیامبران
دعاهای پیامبران


== معنای واژه دعا ==
واژه دعا، به معنای درخواست کردن و طلب کردن است؛ در قرآن نیز به همین معنا به کار گرفته شده است: {{قرآن|ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ| سوره = مؤمن| آیه = ۶۰| ترجمه = مرا بخوانید تا (دعای) شما را بپذیرم}} دعا حقیقتی است فطری، به گونه‌ای که هر کس خواه [[مسلمان]] یا [[کافر]]، [[انسان]] و یا حتی موجودات دیگر، همگی دست نیاز به سوی خدا دراز می‌کنند.




خط ۲۶: خط ۲۴:
دعا در روایت بسیار مورد تأکید قرار گرفته است.
دعا در روایت بسیار مورد تأکید قرار گرفته است.
از [[پیامبر اکرم(ص)]] نقل شده است: {{متن عربی|اَلدُّعَاءُ مُخُّ اَلْعِبَادَةِ|ترجمه=دعا جان و مغز عبادت است.}}<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ابن فهد حلی، ج۱، ص۲۹</ref> [[امام صادق(ع)]] می‌فرماید: «دعا كن و مگو كار از كار گذشته است زيرا دعا همان عبادت است.»<ref>اصول کافی، کلینی، ج۲، ص۴۶۷</ref> و از پیامبر(ص) نقل می‌کند: « ''دعاء'' ''سلاح'' مؤمن و ستون ''دين'' و ''نور'' آسمانها و زمين است.»<ref>اصول کافی، کلینی، ترجمه مصطفوی، ج ۴، ص ۲۱۳</ref>
از [[پیامبر اکرم(ص)]] نقل شده است: {{متن عربی|اَلدُّعَاءُ مُخُّ اَلْعِبَادَةِ|ترجمه=دعا جان و مغز عبادت است.}}<ref>عدة الداعي و نجاح الساعي، ابن فهد حلی، ج۱، ص۲۹</ref> [[امام صادق(ع)]] می‌فرماید: «دعا كن و مگو كار از كار گذشته است زيرا دعا همان عبادت است.»<ref>اصول کافی، کلینی، ج۲، ص۴۶۷</ref> و از پیامبر(ص) نقل می‌کند: « ''دعاء'' ''سلاح'' مؤمن و ستون ''دين'' و ''نور'' آسمانها و زمين است.»<ref>اصول کافی، کلینی، ترجمه مصطفوی، ج ۴، ص ۲۱۳</ref>
امام علی(ع) در [[تفسیر]] آیه {{قرآن|صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ|سوره = حمد| آیه = ۷| ترجمه = راه کسانی که آنان را مشمول نعمت خود ساختی؛}} می‌فرماید: «منظور از نعمت، نعمت‌های مادی از قبیل خوردنی و پوشیدنی نیست، چرا که خداوند متعال این‌ها را به کافران و فاسقان نیز عطا می‌کند، بلکه منظور از نعمت در این آیه شریفه، دعا است.»<ref>نهاوندی، شرح دعای سمات.</ref> و [[امام سجاد زین‌العابدین|امام سجاد]](ع) در [[مناجات]] ذاکرین به خدا عرض کرده است: «و از بزرگترین نعمت‌های تو بر ما جاری ساختن نام تو بر زبان و اذن تو به دعا کردن با توست.»


== مطالعه بیشتر ==
== مطالعه بیشتر ==

نسخهٔ ‏۳۰ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۴

سؤال

درباره جایگاه دعا در آیات قرآن و احادیث توضیح دهید؟

درگاه‌ها
کرونا و بلایا.png


معنای واژه دعا

واژه دعا، به معنای درخواست کردن و طلب کردن است؛ در قرآن نیز به همین معنا به کار گرفته شده است.

دعا در قرآن

خداوند در قرآن بندگانش را به دعا فراخوانده است: ﴿وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ ۚ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ؛ و پروردگارتان فرمود: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم. در حقيقت، كسانى كه از پرستش من كبر مى‌ورزند به زودى خوار در دوزخ درمى‌آيند.»(غافر:۶۰) در این آیه به صراحت گفته شده است مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. و نیز اینکه دعا در اینجا عبادت شمرده می‌شود. در آیه‌ای دیگر، شرط توجه خداوند به بندگانش را دعای آنان می‌داند.[۱] در سوره بقره گفته شده است که که خداوند دعای دعاکننده را اجابت می کند.[۲]

در معنای کلماتی که خداوند به حضرت آدم تعلیم داد[۳] برخی گفته اند آن کلمات دعا بوده است.

دعاهای قرآنی

دعاهای پیامبران


کتاب دعا در قرآن نوشته سید کمال حیدری.jpg

دعا در روایات

دعا در روایت بسیار مورد تأکید قرار گرفته است. از پیامبر اکرم(ص) نقل شده است: «اَلدُّعَاءُ مُخُّ اَلْعِبَادَةِ؛ دعا جان و مغز عبادت است.»[۴] امام صادق(ع) می‌فرماید: «دعا كن و مگو كار از كار گذشته است زيرا دعا همان عبادت است.»[۵] و از پیامبر(ص) نقل می‌کند: « دعاء سلاح مؤمن و ستون دين و نور آسمانها و زمين است.»[۶]

امام علی(ع) در تفسیر آیه ﴿صِرَاطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ؛ راه کسانی که آنان را مشمول نعمت خود ساختی؛(حمد:۷) می‌فرماید: «منظور از نعمت، نعمت‌های مادی از قبیل خوردنی و پوشیدنی نیست، چرا که خداوند متعال این‌ها را به کافران و فاسقان نیز عطا می‌کند، بلکه منظور از نعمت در این آیه شریفه، دعا است.»[۷] و امام سجاد(ع) در مناجات ذاکرین به خدا عرض کرده است: «و از بزرگترین نعمت‌های تو بر ما جاری ساختن نام تو بر زبان و اذن تو به دعا کردن با توست.»

مطالعه بیشتر

  • دعا در قرآن، سید کمال حیدری، ترجمه محمد علی سلطانی، انتشارات سخن.
  • عبادت و دنیا، مرتضی مطهری، انتشارات صدرا.


منابع

  1. سوره فرقان، آیه ۷۷
  2. سوره بقره، آیه ۱۸۶
  3. سوره بقره، آیه ۳۷
  4. عدة الداعي و نجاح الساعي، ابن فهد حلی، ج۱، ص۲۹
  5. اصول کافی، کلینی، ج۲، ص۴۶۷
  6. اصول کافی، کلینی، ترجمه مصطفوی، ج ۴، ص ۲۱۳
  7. نهاوندی، شرح دعای سمات.