آداب دعا: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
{{قرآن|ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ|ترجمه=پروردگار خود را به زارى و نهانى بخوانيد كه او از حدگذرندگان را دوست نمىدارد.|سوره=اعراف|آیه=۵۵}} | {{قرآن|ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ|ترجمه=پروردگار خود را به زارى و نهانى بخوانيد كه او از حدگذرندگان را دوست نمىدارد.|سوره=اعراف|آیه=۵۵}} | ||
پيامبر خدا (ص) بهترين ياد كردن [از خدا]، ياد كردن نهانى است.<ref>محمدی ریشهری، محمد، نهج الذكر، ج۱، ص۱۲۷.</ref> | |||
== تضرع و خشوع == | == تضرع و خشوع == |
نسخهٔ ۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۹
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
درباره جایگاه دعا در آیات قرآن و احادیث توضیح دهید.
آهسته و پنهانی سخن گفتن
انسان هر چه دعا را آهسته تر بخواند , ادب دعاء را بهتر رعايت كرده است.[۱]
براي دعا خواندن آداب و دستوراتي رسيده است . از مهم ترين آنها اين است كه: دعا را با تضرع و پنهانی بخوانيم، بدون آن كه آواز بلند كنيم و براي ديگران مزاحمت ايجاد شود يا تظاهر به دعا و هياهو بشود.[۲]
﴿وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ؛ پروردگارت را در دل خود، از روی تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد کن؛ و از غافلان مباش!﴾(اعراف:۲۰۵)
﴿ادْعُوا رَبَّكُمْ تَضَرُّعًا وَخُفْيَةً ۚ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ؛ پروردگار خود را به زارى و نهانى بخوانيد كه او از حدگذرندگان را دوست نمىدارد.﴾(اعراف:۵۵)
پيامبر خدا (ص) بهترين ياد كردن [از خدا]، ياد كردن نهانى است.[۳]
تضرع و خشوع
.
۴۱ احزاب. ذکر کثیر
آداب دعا در روایات
برای دعا کردن آداب زیادی در روایات وارد شده است. از جمله دعا كردن با حالت خضوع و تذلّل، به زبان آوردن حاجت، تكرار كردن دعا و پا فشارى نمودن بر خواسته، اخلاص در دعا و توجه به ذات حق تعالى با همه وجود و روىگردانى از غير او، توسل جستن به محمّد و آل محمّد (ص) و درود فرستادن بر ايشان در آغاز، ميان و پايان دعا، ستايش و ثنا گفتن خداوند متعال و اعتراف به تقصيرات خود در مقام بندگى و استغفار از آنها قبل از دعا، تحصيل معرفت صحيح به خداوند متعال، قصد تقرب داشتن از دعا، حسن ظن داشتن به اجابت از جانب خداوند، دعا كردن با آرامش قلب و سكون اعضا و جوارح و پرهيز از شتابزدگى و نداشتن دغدغهاى جز دعا در محضر پروردگار، بلند نكردن صدا هنگام دعا و در خلوت دعا كردن، انصاف داشتن در دعا، به معناى خواستن آنچه كه بر حسب شأن او برايش روا است.[۴]
مطالعه بیشتر
- دعا در قرآن، سید کمال حیدری، ترجمه محمد علی سلطانی، انتشارات سخن.
- عبادت و دنیا، مرتضی مطهری، انتشارات صدرا.