دعا پیش و پس از صرف غذا: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۷: خط ۷:


* گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref name=":0"> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref>
* گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref name=":0"> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref>
* [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ» و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً».<ref name=":0" />
* [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ؛ خداوندا اين از منت، فضل و بخشش تو است. آن را بركت ده و بر ما گوارا كن. عوضش را بما بده چون خوريمش و بسا نياز بچيزيست كه بما روزى دادى و نيكويش كردى، بار خدايا ما را از شكرگزاران ساز» و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً؛سپاس خدا راست كه ما را بر دوش بيابان و دريا برآورد و از خوشمزه‏ها و پاكيزه‏ها بما روزى داد و بر بسيارى از آنچه آفريده و آفريننده برترى داد،».<ref name=":0" />
* [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: « ''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ ''يُطْعَمُ».<ref name=":0" />''<span></span>
* [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: «''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ ''يُطْعَمُ».<ref name=":0" />''
{{مطالعه بیشتر}}<span></span>
{{مطالعه بیشتر}}<span></span>



نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۲۵

سؤال

چه دعاهایی پیش از صرف غذا و پس از صرف غذا در پایان سفره خوانده می‌شود؟

دعای مخصوص برای سفره در روایات وارد نشده است؛ ولی می‌توان از دعاهایی که پیامبر(ص) و امامان(ع) قبل از غذا خوردن و پس از پایان سفره، می‌خواندند، بهره برده و در آغاز و پایان غذا خواند. برخی از آن دعاها عبارتند از:

  • گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ امام علی(ع) می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.[۱]
  • امام سجاد(ع) وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ؛ خداوندا اين از منت، فضل و بخشش تو است. آن را بركت ده و بر ما گوارا كن. عوضش را بما بده چون خوريمش و بسا نياز بچيزيست كه بما روزى دادى و نيكويش كردى، بار خدايا ما را از شكرگزاران ساز» و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَى كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً؛سپاس خدا راست كه ما را بر دوش بيابان و دريا برآورد و از خوشمزه‏ها و پاكيزه‏ها بما روزى داد و بر بسيارى از آنچه آفريده و آفريننده برترى داد،».[۱]
  • پیامبر(ص) بعد از پایان سفره فرمود: «اَللَّهُمَّ أَكْثَرْتَ وَ أَطَبْتَ وَ بَارَكْتَ فَأَشْبَعْتَ وَ أَرْوَيْتَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي يُطْعِمُ وَ لاٰ يُطْعَمُ».[۱]

منابع

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.