انتخاب نام زینب برای دختران: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| بازبینی = | | بازبینی =شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت =ج | | اولویت =ج |
نسخهٔ ۱۹ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۳
اینکه گفته میشود نام زینب را اگر بر فرزندان خود بگذارید ستمکش و بداقبال میشوند، درست است؟ آیا ائمه این نام را بر فرزندان خود نمیگذاشتند؟
تربیت فرزند |
---|
سفارش بر ازدیاد نسل در قرآن و حدیث خواندن برخی سورهها در دوران بارداری سن ازدواج |
امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) انتخاب نام برای اولین دخترشان را برعهده پیامبر اسلام(ص) نهادند و پیامبر نیز بر اساس وحی که به او رسید نامش را زینب گذاشت.[نیازمند منبع] نام زینب همواره مورد توجه اهل بیت(ع) بوده و آن را بر برخی فرزندان دختر خود گذاشتهاند.[۱]
پیامبر(ص) براساس خبری که از طریق وحی یافت، حضرت زینب(س) را شریک در مصیبتهای امام حسین(ع) دانست؛[نیازمند منبع] البته پیشبینی مصیبتها تنها برای شخص حضرت زینب، دختر امام علی(ع) بوده و انتخاب این نام برای فرزندان، ارتباطی با سختی آنها ندارد.[نیازمند منبع] محققان معتقدند چنین نیست که نامگذاری کودکی به نام زینب، با سختی و گرفتاری او در طول زندگی همراه باشد و بهصورت کلی، نام افراد در سرنوشت آنها، تأثیر خاصی ندارد.[نیازمند منبع]
علاوه بر حضرت زینب، افراد دیگری نیز در زمان معصومان(ع) به این نام خوانده شدهاند؛ برای نمونه امام موسی بن جعفر(ع) دو تن از دخترانش را زینب نامید.[۲] یکی از همسران[۳] و یکی از دختران پیامبر(ص)[۴] نیز زینب نام داشتند.
کتابی با نام «تَراجِمُ اَعلامِ الزّینبیّات» زندگی بیش از هزار تن از زنانی که نامشان زینب بوده و در تاریخ اسلام معروف هستند را بررسی کرده است. نویسنده این کتاب محمدمهدی فقیه محمدی جلالی (بحرالعلوم گیلانی) است و انتشارات دارالصادقین آن را چاپ کرده است.[نیازمند منبع]
منابع
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به سبط بن جوزی، شرح حال و فضائل خاندان نبوت(ع)، ترجمه محمد رضا عطائی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول، ۱۳۷۹ش، ص۴۶۲.
- ↑ سبط بن جوزی، شرح حال و فضائل خاندان نبوت(ع)، ترجمه محمد رضا عطائی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول، ۱۳۷۹ش، ص۴۶۲.
- ↑ رمز اشک، ص۲۳۶.
- ↑ امامان و اهل بیت(ع) در گفتار اهل سنت، انتشارات مکتب اسلام، چاپ اول، پائیز ۱۳۷۷ش، ص۱۵۳.