دعا پیش و پس از صرف غذا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
* گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref name=":0"> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref> | * گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ [[امام علی(ع)]] می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.<ref name=":0"> نگاه کنید به کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۳۶۵ش، ج۶، ص۲۹۴.</ref> | ||
* [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ؛ خداوندا | * [[امام سجاد(ع)]] وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ؛ خداوندا این غذا ز جمله احسان و فضل و بخشش تو است؛ پس آن را برای ما با برکت کن و گوارایمان گردان و چون تناول کردیم عوض آن را روزی و نصیب ما فرما». و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَی كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً؛ سپاس برای خدا است كه ما را در خشکی و دریا [بر مرکب‌هایی که در اختیارمان گذاشت] حمل کرد و به از نعمت‌های پاکیزه روزی بخشید و ما را بر بسیاری از آفریده‌های خود برتری داد.».<ref name=":0" /> | ||
* [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: «''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ '' | * [[پیامبر(ص)]] بعد از پایان سفره فرمود: «''اَللَّهُمَّ'' ''أَكْثَرْتَ'' وَ ''أَطَبْتَ'' وَ ''بَارَكْتَ'' ''فَأَشْبَعْتَ'' وَ ''أَرْوَيْتَ'' ''اَلْحَمْدُ'' لِلَّهِ اَلَّذِي ''يُطْعِمُ'' وَ لاٰ ''يُطْعَمُ؛ خدایا، نعمتت را بر ما فراوان و پاکیزی نموده و مبارک ساختی پس سیر گردانیدی و سیراب کردی. حمد و ستایش برای خدایی است که می‌خورانَد؛ ولی خود نیازی به خوردن ندارد».<ref name=":0" />'' | ||
{{مطالعه بیشتر}}<span></span> | {{مطالعه بیشتر}}<span></span> | ||
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۳۷
سؤال
چه دعاهایی پیش از صرف غذا و پس از صرف غذا در پایان سفره خوانده می‌شود؟
دعای مخصوص برای سفره در روایات وارد نشده است؛ ولی می‌توان از دعاهایی که پیامبر(ص) و امامان(ع) قبل از غذا خوردن و پس از پایان سفره، می‌خواندند، بهره برده و در آغاز و پایان غذا خواند. برخی از آن دعاها عبارتند از:
- گفتن «بسم الله الرحمن الرحیم» در آغاز و حمد و سپاس خدا در پایان؛ امام علی(ع) می‌فرماید: هر که هنگام شروع خوردن غذا یا نوشیدنی، نام خدا را به زبان آورد و در پایان خدا را حمد و سپاس گوید، هرگز درباره نعمت آن غذا از او سؤال نخواهد شد.[۱]
- امام سجاد(ع) وقتی غذایی را پیش رویش قرار می‌دادند می‌گفت: «اَللَّهُمَّ هَذَا مِنْ مَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ عَطَائِكَ فَبَارِكْ لَنَا فِيهِ وَ سَوِّغْنَاهُ وَ اُرْزُقْنَا خَلَفاً إِذَا أَكَلْنَاهُ وَ رُبَّ مُحْتَاجٍ إِلَيْهِ رَزَقْتَ فَأَحْسَنْتَ اَللَّهُمَّ وَ اِجْعَلْنَا مِنَ اَلشَّاكِرِينَ؛ خداوندا این غذا ز جمله احسان و فضل و بخشش تو است؛ پس آن را برای ما با برکت کن و گوارایمان گردان و چون تناول کردیم عوض آن را روزی و نصیب ما فرما». و هنگامی که سفره برداشته می‌شد می‌فرمود: «اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي حَمَلَنَا فِي اَلْبَرِّ وَ اَلْبَحْرِ وَ رَزَقَنَا مِنَ اَلطَّيِّبَاتِ وَ فَضَّلَنَا عَلَی كَثِيرٍ مِنْ خَلْقِهِ تَفْضِيلاً؛ سپاس برای خدا است كه ما را در خشکی و دریا [بر مرکب‌هایی که در اختیارمان گذاشت] حمل کرد و به از نعمت‌های پاکیزه روزی بخشید و ما را بر بسیاری از آفریده‌های خود برتری داد.».[۱]
- پیامبر(ص) بعد از پایان سفره فرمود: «اَللَّهُمَّ أَكْثَرْتَ وَ أَطَبْتَ وَ بَارَكْتَ فَأَشْبَعْتَ وَ أَرْوَيْتَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي يُطْعِمُ وَ لاٰ يُطْعَمُ؛ خدایا، نعمتت را بر ما فراوان و پاکیزی نموده و مبارک ساختی پس سیر گردانیدی و سیراب کردی. حمد و ستایش برای خدایی است که می‌خورانَد؛ ولی خود نیازی به خوردن ندارد».[۱]