راه‌های تقویت صله رحم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
راه‌های تقویت صله رحم و ارتباط با خویشان چیست؟ | |||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''راه‌های تقویت صله‌رحم''' گوناگون است که برخی از آنها [[ایثار|گذشت از اشتباه یکدیگر]]، [[مدارا]]، [[تغافل]] و دوری از مقابله به مثل دانسته شده است.<ref name=":0" /> | |||
برخی از راه‌های تقویت صله رحم را چنین دانسته‌اند: | |||
* '''اصلاح و تغییر نگرش:''' تفکر در منافع دنیوی و معنوی صله رحم و ضررهای دنیوی و معنوی قطع رحم باعث تقویت صله رحم می‌شود. | |||
* '''پیروی از سبک زندگی اسلامی:''' کم رنگ شدن ارزش‌های اخلاقی و دینی و پر رنگ شدن برخی رسوم فرهنگی غرب در تضعیف صله رحم اثرگذار است؛ بنابراین با پیروی از سبک زندگی اسلامی صله رحم تقویت خواهد شد. | |||
* '''تغافل''': یعنی این که انسان چیزی را بداند، ولی با اراده و به صورت عمدی، خود را غافل نشان دهد و با بی‌توجهی از کنار آن رفتار بگذرد. گذشت از خطاهای خویشان و مدارا کردن با آنها نیز، در جلوگیری از اختلافات و تقویت رابطه تأثیرگذار است. | |||
* '''پرهیز از مقابله به مثل''': صله رحم حتی با کسانی که قطع رحم کرده‌اند، واجب است؛ بنابراین نباید مقابله به مثل کرد. بر اساس روایتی، [[پیامبر(ص)]] سفارش کرد با کسی که [[قطع رحم]] کرده صله‌رحم کنید.<ref name=":0">انصاریان، حسین، نظام خانواده در اسلام، قم، نشر ام ابیها، چاپ اول، ۱۳۷۵، ص۵۰۶.</ref> | |||
== | == جستارهای وابسته == | ||
* [[راه‌های حل اختلاف بین بستگان]] | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
| خط ۳۱: | خط ۲۶: | ||
* غریب شاه، مصطفی، خویشاوندی و صله ارحام، تهران: قلم علم، ۱۳۸۹. | * غریب شاه، مصطفی، خویشاوندی و صله ارحام، تهران: قلم علم، ۱۳۸۹. | ||
* شرف الدین، سیدحسین، تحلیلی اجتماعی از صله رحم، قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸. | * شرف الدین، سیدحسین، تحلیلی اجتماعی از صله رحم، قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸. | ||
* بارکر، آلن، بهبود مهارت‌های ارتباطی، | * بارکر، آلن، بهبود مهارت‌های ارتباطی، ترجمه عبدالرضا شاه محمدی، تهران: فریش، ۱۳۸۹. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = تربیت و مشاوره | ||
|شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ = خانواده | ||
|شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = صله رحم | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = شد | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | |||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۱۵
سؤال
راه‌های تقویت صله رحم و ارتباط با خویشان چیست؟
راه‌های تقویت صله‌رحم گوناگون است که برخی از آنها گذشت از اشتباه یکدیگر، مدارا، تغافل و دوری از مقابله به مثل دانسته شده است.[۱]
برخی از راه‌های تقویت صله رحم را چنین دانسته‌اند:
- اصلاح و تغییر نگرش: تفکر در منافع دنیوی و معنوی صله رحم و ضررهای دنیوی و معنوی قطع رحم باعث تقویت صله رحم می‌شود.
- پیروی از سبک زندگی اسلامی: کم رنگ شدن ارزش‌های اخلاقی و دینی و پر رنگ شدن برخی رسوم فرهنگی غرب در تضعیف صله رحم اثرگذار است؛ بنابراین با پیروی از سبک زندگی اسلامی صله رحم تقویت خواهد شد.
- تغافل: یعنی این که انسان چیزی را بداند، ولی با اراده و به صورت عمدی، خود را غافل نشان دهد و با بی‌توجهی از کنار آن رفتار بگذرد. گذشت از خطاهای خویشان و مدارا کردن با آنها نیز، در جلوگیری از اختلافات و تقویت رابطه تأثیرگذار است.
- پرهیز از مقابله به مثل: صله رحم حتی با کسانی که قطع رحم کرده‌اند، واجب است؛ بنابراین نباید مقابله به مثل کرد. بر اساس روایتی، پیامبر(ص) سفارش کرد با کسی که قطع رحم کرده صله‌رحم کنید.[۱]
جستارهای وابسته
مطالعه بیشتر
- زواری نسب میانجی، سلمان، صله ارحام آثار و ثمرات آن، قم: نوید اسلام، ۱۳۸۱.
- غریب شاه، مصطفی، خویشاوندی و صله ارحام، تهران: قلم علم، ۱۳۸۹.
- شرف الدین، سیدحسین، تحلیلی اجتماعی از صله رحم، قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۳۷۸.
- بارکر، آلن، بهبود مهارت‌های ارتباطی، ترجمه عبدالرضا شاه محمدی، تهران: فریش، ۱۳۸۹.