یا من له الدنیا و الاخره ارحم من لیس له الدنیا و الاخره
آیا ذکر «یا مَنْ لَهُ الدُّنیا وَ الآخِرَةُ إرْحَمْ مَن لَیْسَ لَهُ الدُّنیا وَ الآخرَةُ» مستند است؟
«یا مَنْ لَهُ الدُّنیا وَ الآخِرَةُ اِرْحَمْ مَن لَیْسَ لَهُ الدُّنیا وَ الآخرَة؛ ای کسی که دنیا و آخرت برای تو است، نسبت به کسی که نه دنیا دارد و نه آخرت رحم کن» عبارتی دعایی که از سوی ملافتح‌الله کاشانی، عالم شیعه قرن دهم قمری، در ضمن داستانی نقل شده است.[۱]
این دعا در کتاب‌های معتبر روایی نقل نشده و ملافتح‌الله کاشانی نیز آن را از اهل‌بیت(ع) نقل نکرده است. به گفته عالمان، خواندن این دعا به‌عنوان اینکه از اهل‌بیت(ع) صادر شده جایز نیست؛ ولی گفتن آن به‌عنوان دعایی شخصی جایز است.
بر اساس داستانی که ملافتح الله کاشانی نقل کرده، شخصی بدنام که مردم از او به تلخی یاد می‌کردند، در خرابه‌ای زندگی می‌کرد. این شخص وقتی فهمید مرگ او فرار رسیده، نگاهی به اعمال خود کرد و جز پشیمانی برایش چیزی نماند، از اعمال خود پشیمان شده و خطاب به خداوند گفت: «يا من له الدنيا و الآخرة ارحم من ليس له الدنيا و الآخرة». مردم از مرگ او خوشحال شدند و او را در زباله‌دان رها کردند. عارفی به نام مالک دینار، خواب دید که باید او را پس از غسل دادن و کفن کردن، در مقبره صالحان دفن کند. وقتی مالک دینار از علت این امر پرسید، پاسخ داده شد که او با حالت عجز به نزد خداوند رفته و از کرده خود پشیمان شد و خداوند نیز او را بخشید.[۲]