تفاوت تعداد آیات قرآن در برخی روایات
این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
روایتی در اصول کافی قرآن مُنزَل را ۱۷ هزار آیه بیان میکند، با توجه به این روایت آیا قرآن موجود کامل است و شیعه به صحت قرآن از زیاده و نقصان اعتقاد دارد؟
روایتی در کتاب کافی تعداد آیات قرآن را ۱۷ هزار آیه برشمرده است.[۱] برخی عالمان شیعه توضیح دادهاند که در ثبت متن این روایت اشتباهی صورت گرفته و به جای عدد هفتهزار عدد ۱۷ هزار ضبط شده است. در چاپ جدید و مصحَح کتاب اصول کافی، که بر اساس نسخههای متعدد و به روش علمی تصحیح متون انجام گرفته است، [۲] این عدد هفتهزار ثبت شده است.
اولین بار، میرزا ابوالحسن شعرانی ،دانشمند معاصر شیعه، توضیح داده که اضافه شدن کلمه «عشر» به عبارت «سبعة الف آیة» و تبدیل عدد هفتهزار به عدد ۱۷ هزار از تحریف راویان این روایت یا اشتباه ناسخان متن روایت حاصل شده است. شعرانی در ادامه توضیح داده است که عدد هفتهزار آیه هم در این روایت از باب تقریب ذکر شده است. چون آیات قرآن بین ششهزار تا هفتهزار آیه است. محمدهادی معرفت، عالم شیعه و متخصص علوم قرآنی، ضبط فیض کاشانی به صورت «سبعة الف آیة»[۳] را به عنوان تأییدی بر نظر شعرانی ذکر کرده است.[۴]
همچنین در صورت معتبر بودن سند این روایت، به ظاهر آن نمیتوان اکتفا کرد بلکه بر عدد تمام آنچه بر پیامبر(ص) وحی شده است اعم از قرآن و غیرقرآن مانند احادیث قدسی حمل میشود.[۵] افزون بر آن شیخ کلینی روایاتی را نقل کرده است که مضمون آنها لزوم کنار نهادن احادیث مخالف قرآن است،[۶] محتوای این روایت با آیه ﴿إنّا نَحْنُ نَزِّلْنا الذِّکْرَ وَ إنّا لَهُ لَحافِظونَ﴾(حجر:۱۰) که بیانگر وعده خدا بر حفظ قرآن از تحریف است، سازگار نیست.[نیازمند منبع]
منابع
- ↑ محمد بن یعقوب الکلینی، الاصول من الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ج ۲، ص ۶۳۴، حدیث ۲۸.
- ↑ محمد بن یعقوب الکلینی، الکافی، قم، دارالحدیث، ج ۴، ص ۶۷۴-۶۷۵، حدیث ۲۹.
- ↑ محمدمحسن بن شاه مرتضی المشتهر بالفیض الکاشانی، کتاب الوافی، اصفهان، کتابخانه امام امیرالمؤمنین علی(ع)، ج ۹، ص ۱۷۸۰-۱۷۸۱.
- ↑ محمدهادی معرفت، صیانه القرآن من التحریف، قم، مؤسسه فرهنگی انتشاراتی التمهید، ص ۲۲۴.
- ↑ محمدی (نجارزادگان)، فتحالله، سلامه القرآن من التحریف، تهران، پیام آزادی، چاپ اول، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۸۵.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تصحیح علیاکبر غفاری و محمد آخوندی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۶۹.