دستورهای بهداشتی و روایات چسباندن صورت به قبور ائمه(ع)
در دعای امام‌صادق(ع) می‌خوانیم: «گونه‌هایی که بر قبر پدرم ابی عبدالله الحسین(ع) به خاک مالیده می‌شود، مشمول رحمت خود فرما!» حال اگر چسباندن صورت به قبور ائمه(ع) موجب رحمت است، پس چرا اکنون از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت می‌شود؟
امام‌صادق(ع) در ذیل دعایی فرموده‌اند: «وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْخُدُودَ الَّتِي تَقَلَّبَتْ عَلَى قَبْرِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَيْنِ(ع)؛ خداوندا رحم کن بر این صورت‌هایی که بر قبر امام حسین(ع) قرار گرفته است.»[۱]
این حدیث در مورد شرایط عادی است و به همین سبب اگر زمانی شرایط خاصی پیش آید که بر اساس حکم عقل از دست زدن به ضریح و قبور آنان ممانعت به عمل آید، با سخن امام در تضاد نیست. حکم استحباب مالیدن چهره بر قبر امام‌حسین(ع) با حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری، منافاتی ندارد. علاوه بر این حکم وجوب پرهیز از سرایت بیماری و دوری از ضرر به بدن، مقدم بر استحباب گذاشتن صورت بر ضریح است.
پیامبر(ص) و امامان(ع) نیز با وجود برخورداری از علوم الهی، در امور خاصی به متخصصان رجوع کرده‌اند. فرزندان امام‌علی(ع) پس از شکاف‌خوردن فرق مبارکش به دست ابن‌ملجم به‌دنبال طبیب رفتند و طبق گزارشی طبیب یهودی بر بالین حضرتش حاضر شده و نسخه‌ای تجویز نمود.
منابع
- ↑ شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ۱۴۰۶ق، ص۹۵.