نقدها به کتاب روضة الشهداء
 | این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
تاریخچه علم عزاداری چیست؟
| روضة الشهداء | |
|---|---|
 | |
| اطلاعات کتاب | |
| نویسنده | ملا حسین واعظ کاشفی |
| تاریخ نگارش | قرن دهم |
| موضوع | امام حسین(ع) |
| زبان | فارسی |
| این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
معرفی و جایگاه کتاب
...
نگاه‌های انتقادی به کتاب
نوعا از راويان ضعيف و مجهول الحال به صورت ارسال مطلب، نقل شده است غثّ و سمين، قوى، ضعيف، معتبر و نامعتبر هر دو با هم، و در كنار هم قرار گرفته‌اند خواننده بايد بسيار فطن، هوشيار و اهل دقّت باشد كه بتواند آنها را از همديگر تفكيك و جدا نمايد و هر كدام را در جايگاه خاصّ خود قرار دهد.[۱]
يكى ديگر از نقاط ضعف آن، شمول آن به پاره‌اى از مطالب سخيف مى‌باشد كه ضعف و بى‌پايه بودن آنها مسلّم و قطعى است به عنوان مثال او داستان عروسى حضرت قاسم (ع) را با آب و تاب فراوان، ذكر مى‌كند و نوعى مجلس‌آرائى و صحنه‌سازى و دكوربندى انجام مى‌دهد در صورتى كه اين امر در آن حشر عظيم و در آن گيرودار هولناك، نه تنها صورت عملى و وقوعى ندارد، بلكه بسيار دور از عقل و منطق و شئون عرف، مى‌باشد.[۲]
انتقادات شهید مطهری
کتاب روضة الشّهداء، همان کتاب دروغ. از وقتی که این کتاب در دست و بالها افتاد، دیگر کسی تاریخ واقعی امام حسین را مطالعه نکرد و شد افسانه سازی روضة الشهداء خواندن. ما شدیم روضه خوان، یعنی روضة الشهداء خوان، یعنی افسانهها را نقل کردن و به تاریخ امام حسین توجه نکردن.[۳]
ملا حسین کاشفی مردی است که واعظ هم هست، اتفاقاً این بیانصاف مرد باسوادی هم بوده است
دیدم حتی اسمها جعلی است؛ یعنی در میان اصحاب امام حسین اسمهایی را میآورد که اصلًا چنین آدمهایی وجود نداشتهاند؛ در میان دشمنها اسمهایی میبرد که همه جعلی است؛ داستانها را به شکل افسانه در آورده است. چون این کتاب اولین کتابی بود که به زبان فارسی نوشته شد، [مرثیه خوانها] که اغلب بی سواد بودند و به کتابهای عربی مراجعه نمیکردند، همین کتاب را میگرفتند و در مجالس از رو میخواندند. این است که امروز مجلس عزاداری امام حسین را ما «روضه خوانی» میگوییم. در زمان امام حسین روضه خوانی نمیگفتند، در زمان حضرت صادق هم روضه خوانی نمیگفتند، در زمان امام حسن عسکری هم روضه خوانی نمیگفتند، بعد در زمان سید مرتضی هم روضه خوانی نمیگفتند، در زمان خواجه نصیرالدین طوسی هم روضه خوانی نمیگفتند. از پانصد سال پیش به این طرف اسم این کار شده «روضه خوانی». روضه خوانی یعنی خواندن کتاب روضة الشّهداء، همان کتاب دروغ. از وقتی که این کتاب در دست و بالها افتاد، دیگر کسی تاریخ واقعی امام حسین را مطالعه نکرد و شد افسانه سازی روضة الشهداء خواندن. ما شدیم روضه خوان، یعنی روضة الشهداء خوان، یعنی افسانهها را نقل کردن و به تاریخ امام حسین توجه نکردن.[۴]ص۹۵.
منابع
- ↑ کاشفی، ملا حسین، روضة الشهداء، مقدمه مصحح، ص۱۴. نوید اسلام. عقیقی بخشایشی، عبد الرحیم.
- ↑ کاشفی، ملا حسین، روضة الشهداء، مقدمه مصحح، ص۱۵. نوید اسلام. عقیقی بخشایشی، عبد الرحیم.
- ↑ مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، صدرا، ۱۳۹۰ش. ج۱۷، ص۹۵.
- ↑ مطهری، مرتضی، مجموعه آثار، تهران، صدرا، ۱۳۹۰ش. ج۱۷، ص۹۴ و ص۹۵.