دعای طلب دنیا در نهج البلاغه
امام علی(ع) در نهج البلاغه دعاهایی را تعلیم می‌دهد مانند طول عمر، رزق و روزی و سلامت عمر (نامه سی و یکم) که با موارد دیگر توصیه شده در سایر دعاها مانند تقرب به خدا یا اموری که عرفا به آن پرداخته‌اند مانند رضوان خدا و ... تفاوت و یا حتی منافات دارد. مراد حضرت از این نوع دعا چیست؟
بهترین دعا جامع‌ترین و پاکترین آنها است. خداوند در سوره فرقان می‌فرماید: «بگو: «اگر دعاى شما نباشد، پروردگارم هيچ اعتنايى به شما نمى‌كند.»[۱] دعا درباره مسائل دنیوی اشکالی ندارد و انسان باید حاجات و نیازهای خودش را از خداوند بخواهد. باید توجه کرد که معنی صحیح دعا برای مسائل دنیوی درخواست امور مادی برای حفظ امور معنوی است؛ مثلاً درخواست روزی حلال یک دعای دنیوی اما معنوی است. این گونه دعاها در دعاهای امامان(ع) فراوان است. به عنوان نمونه در نامه سی و یکم نهج البلاغه دعا درباره عمر زیاد، تندرستی و وسعت رزق و روزی سخن گفته شده است.
دعا به گونه‌های مختلفی بیان شده است:
- خواستن کمالات معنوی برای خود و دیگران؛
- تقاضای برآورده شدن حاجات دنیوی برای خود و دیگران.
و در کلام معصومین(ص) از جمله امام علی(ع) هر دو نوع دعاها وجود دارد.
منابع
- ↑ آیه ۷۷ سوره فرقان