حدیث خوردن شام قبل از خواندن نماز مغرب
 | این مقاله هماکنون به دست Fabbasi در حال ویرایش است. |
معنا و منظور از حدیث «اذا حضر العشاء فابدؤا العشاء» چیست؟
از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود:
| « | اِذا حَضَرَ العِشاءَ فَابدَؤا بِالعَشاءِ هنگامی‌که وقت نماز مغرب رسید، اول شروع به غذاخوردن کنید.[۱] | » |
روایت در کتاب‌های روایی شیعه با سلسله سند نیامده است. اهل سنت در کتاب مسند احمد بن حنبل[۲] و سنن دارمی[۳] و صحیح بخاری[۴] و صحیح مسلم[۵] و سنن ابن ماجه[۶] و دیگر کتاب‌های خود از رسول خدا(ص) نقل کرده‌اند که فرمود هنگامی که غذا حاضر می‌شود و وقت اقامه نماز نیز هست اول شروع به غذا خوردن کنید. در این روایات به جای «اذا حضر العشاء» گاهی جمله «اذا اقیمت الصلاه» آمده است.
عَشاء با فتح عین به طعامی گفته می‌شود که در اول شب می‌خورند و عِشاء با کسر عین نماز مغرب می‌باشد.[۷]
به نماز مغرب و عشاء عشاءان (دو عشاء) گفته می‌شود و منظور از «اَلعِشاء» در این روایت نماز مغرب می‌باشد. برای این‌که وقت افطار روزه با مغرب شروع می‌شود، به این نماز نماز مغرب گفته می‌شود.[۸] با استناد به این روایت، اگر کسی گرسنه باشد و از طرفی اذان مغرب گفته شود می‌تواند یا بهتر است اول غذا بخورد و سپس برای نماز بپاخیزد.
در توضیح این حدیث نوشته‌اند: گرسنگی آرامش و توجه قلبی را از بین می‌برد از همین رو گفته اول غذا بخورید و سپس نماز بخوانید، تا با خشوع بیشتر نماز اقامه شود.[۹] از این‌رو هرچند اقامه نماز قبل از غذا فضیلت بیشتری دارد، اما اگر گرسنگی توانایی انسان را بر اقامه نماز با توجه از بین ببرد بهتر است اول غذا خورده و سپس نماز خوانده شود.[۱۰]
منابع
- ↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.
- ↑ ابن حنبل، احمد بن محمد، مسند الإمام أحمد بن حنبل، بیروت، مؤسسة الرسالة، چاپ اول، ۱۴۱۶ق، ج۱۹، ص۱۳۱، حدیث۱۲۰۷۶. ج۲۱، ص۱۰۰، حدیث۱۳۴۱۲. ج۴۴، ص۱۰۴، حدیث۲۶۴۹۹.
- ↑ دارمی، عبدالله بن عبدالرحمن، مسند الدارمی المعروف ب: (سنن الدارمی)، ریاض، دار المغنی، چاپ اول، ۱۴۲۱ ه. ق، ج۲، ص۸۱۲، باب۵۸، حدیث۱۳۱۷ و ۱۳۱۸.
- ↑ بخاری، محمد بن اسماعیل، صحیح البخاری، قاهره، وزارة الاوقاف، المجلس الاعلی للشئون الاسلامیة، لجنة إحیاء کتب السنة، چاپ دوم، ۱۴۱۰ق، ج۹، ص۴۷، حدیث۴۷۹۱ و ۴۷۹۲ و ۴۷۹۳.
- ↑ مسلم بن حجاج، صحیح مسلم، قاهره، دار الحدیث، چاپ اول، ۱۴۱۲ ق، ج۱، ص۳۹۲، باب ۱۶، حدیث۶۴ و ۶۵و ۶۶و ۶۷.
- ↑ ابن ماجه، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، بیروت، دار الجیل، چاپ اول، ۱۴۱۸ ق ج۲، ص ۱۸۸، باب۷۳.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب - بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع- دار صادر، چاپ سوم، ۱۴۱۴ق، ج۱۵، ص۶۱. ابن اثیر جزری، مبارک بن محمد، النهایة فی غریب الحدیث و الأثر، مؤسسه مطبوعاتی اسماعیلیان، قم، چاپ چهارم، ۱۳۶۷ش، ج۳، ص۲۴۲.
- ↑ محقق داماد، اثناعشر رسالة، بی‌جا، مکتبه السید الداماد، بی‌تا، ج۷، ص۶۶. علوی عاملی، احمد بن زین العابدین، مناهج الأخیار فی شرح الإستبصار، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ اول، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۴۶۱.
- ↑ حلی، الحسن بن یوسف، تذکرة الفقهاء، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، چاپ اول، ۱۴۱۴ق، ج۱، ص۱۷۰.
- ↑ میرزای قمی، ابو القاسم بن محمد حسن، غنائم الأیام فی مسائل الحلال والحرام، مرکز النشر التابع لمکتب الإعلام الإسلامی، قم، چاپ اول، ۱۴۱۷ق/ ۱۳۷۵ش، ج۵، ص۳۵۱.