علم (عزاداری): تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
== تاریخچه == | == تاریخچه == | ||
توغ (یا تُغ/ تق/ توق/ طوغ/ طوق)، میله‌ای که در قدیم بر سر آن‌منگوله‌ای از دم اسب می‌آویختند و برای‌تعیین مکان گرد آمدنِ سپاه از آن استفاده می‌کردند. واژة توغ از تغ ترکی جغتایی و آن نیز از اصل چینی تو به معنای درفش گرفته شده است (دورفر ، ج 2، ص 621). پادشاهان سلسلة هان (202 ق م ـ ح 220 میلادی) تو را در مراسم تشییع جنازه پیشاپیش تابوت حرکت می‌دادند. | توغ (یا تُغ/ تق/ توق/ طوغ/ طوق)، میله‌ای که در قدیم بر سر آن‌منگوله‌ای از دم اسب می‌آویختند و برای‌تعیین مکان گرد آمدنِ سپاه از آن استفاده می‌کردند. واژة توغ از تغ ترکی جغتایی و آن نیز از اصل چینی تو به معنای درفش گرفته شده است (دورفر ، ج 2، ص 621). پادشاهان سلسلة هان (202 ق م ـ ح 220 میلادی) تو را در مراسم تشییع جنازه پیشاپیش تابوت حرکت می‌دادند. | ||
در روزگار مغولان کاربرد توغ کاملاً رواج یافت. توغ در آیین شَمَنی مظهر روح محافظ (سولده) و اهتزاز آن به معنای لشکرکشی بود. رواج توغ در ایران در دورة صفوی نیز ادامه یافت. در حکومت عثمانی، توغ نشانی برای مراتب نظامی و دیوانی بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. در ایران، دست‌کم از دورة صفویه به بعد، استفاده از نوعی توغ در مراسم عزاداری بویژه در ایام محرّم معمول بوده است.<ref>منفرد، افسانه، «توغ»، دانشنامه جهان اسلام، ج۸، ذیل مدخل، ۱۳۹۳ش.</ref> | در روزگار مغولان کاربرد توغ کاملاً رواج یافت. توغ در آیین شَمَنی مظهر روح محافظ (سولده) و اهتزاز آن به معنای لشکرکشی بود. رواج توغ در ایران در دورة صفوی نیز ادامه یافت. در حکومت عثمانی، توغ نشانی برای مراتب نظامی و دیوانی بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. در ایران، دست‌کم از دورة صفویه به بعد، استفاده از نوعی توغ در مراسم عزاداری بویژه در ایام محرّم معمول بوده است.<ref>منفرد، افسانه، «توغ»، دانشنامه جهان اسلام، ج۸، ذیل مدخل، ۱۳۹۳ش.</ref> | ||
== تیتر == | |||
'''عَلَمْ وَ عَلَمْ گَرْدانی'''، علم، پرچم، بیرق یا جریده، وسیله‌ای پرکاربرد در سوگواریهای مذهبی محرم، که به حمل آن در دسته‌های سینه‌زنی و زنجیرزنی علم‌گردانی می‌گویند. | |||
علمها از گذشته‌های دور در جنگها، پیشاپیش صفوف نظامیان، به حرکت درمی‌آمدند، و به‌هنگام سوگواری برای قربانیان جنگها به‌نشانۀ اینکه باوجود کشته‌شدن علم‌دار رزمنده، علمها هنوز پابرجا هستند و علم‌داران دیگری آنها را بر دوش می‌گیرند. براساس تصاویر موجود از علمها و گزارشهایی که در منابع از گذشته تاکنون به دست آمده است، می‌توان گفت که آنها در ابتدا، اشکال ساده‌ای داشته، و رفته‌رفته با افزودن آرایه‌ها، بزرگ‌تر و پرنشانه‌تر شده‌اند. | |||
علمها، بیرقهای پارچه‌ای بلند یا کوتاه با رنگهای مختلف سیاه، سبز، قرمز و جز آنهایند که در جلو یا در فاصلۀ بین دسته‌های سوگوار سینه‌زن یا زنجیرزن (نک : ه د، سینه‌زنی؛ زنجیرزنی) حرکت داده می‌شوند. بعضی از آنها پرچم بزرگی به شکل مثلث‌اند که اشعار و عبارات مذهبی روی آنها نوشته شده است. از علمهای مثلثی‌شکل به‌صورت منفرد یا دوبه‌دو، استفاده می‌شود؛ به این معنی که پارچۀ سه‌گوشۀ دو علم از نوک تحتانی به یکدیگر دوخته می‌شوند و دو تن آنها را در دو طرف مسیر عبور دسته‌های سوگوار حرکت می‌دهند. | |||
هر محله، علم یا علامت مخصوص به خود را دارد که از علمهای دیگر محله‌ها متمایز است و هنگام عزاداری، اهالی محل به دنبال آن به راه می‌افتند (''دایرةالمعارف''، همانجا). علم مخصوص هر هیئت یا هر محله را که پارچه‌ای سیاه و چهارگوشه است، و روی آن مشخصات هیئت نوشته شده، کتیبه می‌نامند. هریک از دو عرض این علم، دسته‌ای چوبی دارد که دو تن آن را حمل می‌کنند. | |||
نخستین علمها چوب خشک‌شدۀ صنوبر یا درختی کشیده‌قامت و مانند آن بوده است و هنوز نمونه‌های این‌گونه علمها در روستاها، ازجمله روستاهای مناطق اراک و مراغه دیده می‌شود که در مراسم ماه محرم از آنها استفاده می‌شود. تنۀ درخت یا تنۀ اصلی علم را طی سال در گوشه‌ای از مسجد (ه م) یا تکیه نگهداری می‌کنند و در آغاز محرم جامه، پارچه‌ها و دستمالهای رنگارنگ نذری را بر آن می‌پوشانند | |||
در دورۀ قاجار، افزون‌بر علمهای هیئتهای سوگواری مردمی، علمهای دولتی هم در عزاداری وجود داشت که در الگوسازی علمهای تجملی مؤثر بود. به گفتۀ معیرالممالک در زمان ناصرالدین شاه، تزیین و حمل علم سلطنتی از اندرون به تکیه همراه با مراسم خاصی صورت می‌گرفت<ref>باقی، عمادالدین، «علم و علم گردانی»، دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج۶، ذیل مدخل.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۰
تاریخچه علم عزاداری چیست؟
عَلَم عزاداری
معرفی و ویژگی‌ها
قیمت انواع علم و علامت بسته به اندازه و شمار تیغه‌ها و تندیسها، استاد سازنده، جنس آنها، که از آهن یا برنج باشد، و نوع قلمکاری یا طلاکوب یا نقره‌کوب آن متفاوت است. یکی از سازندگان علامت می‌گوید: هرچه جنس و ساخت علامت بهتر باشد، قیمت آن نیز بالاتر می‌رود. گران‌ترین علامتها، آنهایی‌اند که در ساختشان از روکش طلا، کنده‌کاریهای بیشتر و پیچیده‌تر و تزیینات زیباتری استفاده شده است. کوچک‌ترین و ارزان‌ترین علامتهای موجود در بازار، علامتهای پنج‌تیغه‌اند. هرچه به شمار تیغه‌های یک علامت اضافه شود، قیمت آن نیز افزایش پیدا می‌کند. در چند سال اخیر، گرایش دسته‌های سوگوار به استفاده از علمها و علامتهای پرتیغه زیاد شده است. همیشه خریداران علامتها و قطعات آن را هیئتها و توانگران و بزرگ‌سالان تشکیل نمی‌دهند؛ گاه کودکان و نوجوانان نیز با پول قلک خودشان یک تیغه علم کوچک می‌خرند.
معمـولاً وسایل دیگری نیـز مانند پر، شاه‌پر و پارچۀ مخمل و از این قبیل چیزها به علامتها به عنوان تزیین افزوده می‌شود، که قیمت مستقلی دارند.[۱]
تاریخچه
توغ (یا تُغ/ تق/ توق/ طوغ/ طوق)، میله‌ای که در قدیم بر سر آن‌منگوله‌ای از دم اسب می‌آویختند و برای‌تعیین مکان گرد آمدنِ سپاه از آن استفاده می‌کردند. واژة توغ از تغ ترکی جغتایی و آن نیز از اصل چینی تو به معنای درفش گرفته شده است (دورفر ، ج 2، ص 621). پادشاهان سلسلة هان (202 ق م ـ ح 220 میلادی) تو را در مراسم تشییع جنازه پیشاپیش تابوت حرکت می‌دادند. در روزگار مغولان کاربرد توغ کاملاً رواج یافت. توغ در آیین شَمَنی مظهر روح محافظ (سولده) و اهتزاز آن به معنای لشکرکشی بود. رواج توغ در ایران در دورة صفوی نیز ادامه یافت. در حکومت عثمانی، توغ نشانی برای مراتب نظامی و دیوانی بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. آغاز لشکرکشی نیز با برافراشتن تدریجی توغها در فضای کاخ سلطنتی در استانبول همراه بود. در ایران، دست‌کم از دورة صفویه به بعد، استفاده از نوعی توغ در مراسم عزاداری بویژه در ایام محرّم معمول بوده است.[۲]
تیتر
عَلَمْ وَ عَلَمْ گَرْدانی، علم، پرچم، بیرق یا جریده، وسیله‌ای پرکاربرد در سوگواریهای مذهبی محرم، که به حمل آن در دسته‌های سینه‌زنی و زنجیرزنی علم‌گردانی می‌گویند.
علمها از گذشته‌های دور در جنگها، پیشاپیش صفوف نظامیان، به حرکت درمی‌آمدند، و به‌هنگام سوگواری برای قربانیان جنگها به‌نشانۀ اینکه باوجود کشته‌شدن علم‌دار رزمنده، علمها هنوز پابرجا هستند و علم‌داران دیگری آنها را بر دوش می‌گیرند. براساس تصاویر موجود از علمها و گزارشهایی که در منابع از گذشته تاکنون به دست آمده است، می‌توان گفت که آنها در ابتدا، اشکال ساده‌ای داشته، و رفته‌رفته با افزودن آرایه‌ها، بزرگ‌تر و پرنشانه‌تر شده‌اند.
علمها، بیرقهای پارچه‌ای بلند یا کوتاه با رنگهای مختلف سیاه، سبز، قرمز و جز آنهایند که در جلو یا در فاصلۀ بین دسته‌های سوگوار سینه‌زن یا زنجیرزن (نک : ه د، سینه‌زنی؛ زنجیرزنی) حرکت داده می‌شوند. بعضی از آنها پرچم بزرگی به شکل مثلث‌اند که اشعار و عبارات مذهبی روی آنها نوشته شده است. از علمهای مثلثی‌شکل به‌صورت منفرد یا دوبه‌دو، استفاده می‌شود؛ به این معنی که پارچۀ سه‌گوشۀ دو علم از نوک تحتانی به یکدیگر دوخته می‌شوند و دو تن آنها را در دو طرف مسیر عبور دسته‌های سوگوار حرکت می‌دهند.
هر محله، علم یا علامت مخصوص به خود را دارد که از علمهای دیگر محله‌ها متمایز است و هنگام عزاداری، اهالی محل به دنبال آن به راه می‌افتند (دایرةالمعارف، همانجا). علم مخصوص هر هیئت یا هر محله را که پارچه‌ای سیاه و چهارگوشه است، و روی آن مشخصات هیئت نوشته شده، کتیبه می‌نامند. هریک از دو عرض این علم، دسته‌ای چوبی دارد که دو تن آن را حمل می‌کنند.
نخستین علمها چوب خشک‌شدۀ صنوبر یا درختی کشیده‌قامت و مانند آن بوده است و هنوز نمونه‌های این‌گونه علمها در روستاها، ازجمله روستاهای مناطق اراک و مراغه دیده می‌شود که در مراسم ماه محرم از آنها استفاده می‌شود. تنۀ درخت یا تنۀ اصلی علم را طی سال در گوشه‌ای از مسجد (ه م) یا تکیه نگهداری می‌کنند و در آغاز محرم جامه، پارچه‌ها و دستمالهای رنگارنگ نذری را بر آن می‌پوشانند
در دورۀ قاجار، افزون‌بر علمهای هیئتهای سوگواری مردمی، علمهای دولتی هم در عزاداری وجود داشت که در الگوسازی علمهای تجملی مؤثر بود. به گفتۀ معیرالممالک در زمان ناصرالدین شاه، تزیین و حمل علم سلطنتی از اندرون به تکیه همراه با مراسم خاصی صورت می‌گرفت[۳]