اعمالی برابر با آزادکردن برده‌ای از نسل اسماعیل(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
  | تیترها = شد
  | تیترها = شد
  | ویرایش =
  | ویرایش =
  | لینک‌دهی =
  | لینک‌دهی = شد
  | ناوبری =
  | ناوبری =
  | نمایه =
  | نمایه =

نسخهٔ ‏۱۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۳۹

سؤال

در روایات اسلامی چه کارهایی پاداش آزاد کردن بردگان نسل حضرت اسماعیل(ع) را دارد؟

براساس روایات نجات دیگران از شرک، غذا دادن به چهار مسلمان گرسنه، افطاری‌دادن به روزه‌دار و کمک به شیعه نیازمند پاداش کسی را دارد که برده‌ای از فرزندان اسماعیل(ع) را آزاد کرده باشد. آب دادن به مومن تشنه ثوابی معادل آزاد کردن ده نفر و غذا دادن به مؤمنِ محتاج را ثوابی برابر با آزاد کردن صد نفر از فرزندان اسماعیل(ع) دانسته‌اند.

نجات از شرک:

پیامبر خدا(ص): اگر کسی انسانی را از شرک به اسلام دعوت کند برایش اجر و ثوابی معادل آزاد کردن بنده‌ای از فرزندان اسماعیل ثبت می‌شود.[۱]

آب‌دادن به مومن تشنه

پیامبر خدا(ص): کسی که یک جرعه آب به مؤمنی که دسترسی به آب ندارد، بنوشاند، گویا ده نفر از فرزندان اسماعیل را از بردگی نجات داده است.[۲]

کمک به شیعه نیازمند

امام باقر(ع): کسی که به شیعه ای از شیعیان ما که دست یاری و کمک به طرف او دراز کرده، کمک نماید یا از گرسنگی او را رهائی دهد، قسم به خداوند برای این عمل ثوابی بهتر از ثواب رها کردن و آزاد کردن بنده ای از فرزندان اسماعیل مقرر می‌شود.[۳]

سیرکردن مسلمان گرسنه

امام باقر(ع): هر کس چهار نفر از مسلمانان را سیر کند، گویا برده‌ای از فرزندان اسماعیل را آزاد کرده است.[۴]

افطاری‌دادن به روزه‌دار

امام صادق(ع): افطار دادن به شخص روزه دار مسلمان، ثوابی معادل آزاد کردن بنده ای از فرزندان اسماعیل دارد.[۵]

اطعام مؤمن نیازمند

امام صادق(ع): اگر مؤمن محتاجی را اطعام دهد، ثوابش معادل آزاد کردن صد نفر از فرزندان اسماعیل از بردگی است.[۶]

منابع

  1. زید بن علی، مسند زید بن علی، بیروت، دارالحیاة، بی تا، ص۳۹۰.
  2. کلینی، محمد، کافی، قم: دارالکتب الاسلامیه، 1365ق، ج۲، ص۲۰۱.
  3. برقی، احمد بن محمد، المحاسن، دارالکتب الاسلامیه، بی تا، ج۲، ص ۳۹۴.
  4. ابن بابویه، محمد، ثواب الاعمال، قم: منشورات الرضی، ۱۳۶۸ش، ص۱۳۷.
  5. حلی، تحریر الاحکام، قم، مؤسسه امام صادق(ع)، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۵۱۶.
  6. کلینی، محمد، کافی، قم: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ق، ج۲، ص ۲۰۳.