حضرت ابراهیم(ع) در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی پاسخ
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۰: خط ۱۰:
==زندگی ==
==زندگی ==
.
.
حضرت ابراهيم عليه السلام دو همسر به نام‌هاى «ساره» و «هاجر» داشت. ساره همسر اوّل، و هاجر كه كنيزى بود، همسر دوم حضرت محسوب مى‌شد. ابتدا پسرى از هاجر متولّد شد كه نام او را اسماعيل نهادند، سپس خداوند به ساره هم پسرى عنايت كرد و نام اسحاق براى او انتخاب شد.<ref>قهرمان توحيد، شرح و تفسير آيات مربوط به حضرت ابراهيم( ع)،  مكارم شيرازى، ناصر، ج۱، ص۱۳۸</ref>


==ویژگی‌ها==
==ویژگی‌ها==
خط ۱۷: خط ۱۹:


=== ساختن کعبه ===
=== ساختن کعبه ===
۱۲۷ بقره
يكى از امتيازات مهمّ حضرت ابراهيم ع، تجديد بناى خانه كعبه است. كعبه در زمان حضرت آدم ع ساخته شد، امّا به هنگام طوفان نوح ع ويران گشت، و ابراهيم خليل عليه السلام از سوى خداوند جليل مأموريّت يافت آن را تجديد بنا كند.<ref>قهرمان توحيد، شرح و تفسير آيات مربوط به حضرت ابراهيم( ع)،  مكارم شيرازى، ناصر، ج۱، ص۱۳۷</ref>
 
۱۲۷ بقره. ۳۷ تا ۴۱ ابراهیم.


=== قبول ذبح فرزند ===
=== قبول ذبح فرزند ===

نسخهٔ ‏۲۳ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۵


سؤال

شخصیت حضرت ابراهیم در قرآن چگونه شخصیتی است؟

حضرت ابراهیم(ع) یک از پیامبران اولوالعزم است که از هر نظر اسوه و الگو و نمونه‌ای از یک انسان کامل است. نام آن حضرت ۶۹ بار در قرآن مجید ذکر شده است و در ۲۵ سوره، سخن از وی به میان آمده است. قرآن از حضرت ابراهیم به عنوان امام برای مردم نام برده است.

زندگی

.

حضرت ابراهيم عليه السلام دو همسر به نام‌هاى «ساره» و «هاجر» داشت. ساره همسر اوّل، و هاجر كه كنيزى بود، همسر دوم حضرت محسوب مى‌شد. ابتدا پسرى از هاجر متولّد شد كه نام او را اسماعيل نهادند، سپس خداوند به ساره هم پسرى عنايت كرد و نام اسحاق براى او انتخاب شد.[۱]

ویژگی‌ها

در آیات قرآن از این پیامبر بزرگ مدح و ستایش فراوان شده و صفات ارزنده او یادآوری گردیده است، مقام و معرفت او نسبت به خدا،[۲] منطق گویای او در برابر بت‌پرستان،[۳] مبارزات سرسختانه و خستگی ناپذیرش در مقابل جباران،[۴] اطاعتش در برابر فرمان پروردگار،[۵] استقامت بی نظیرش در برابر توفان حوادث و آزمایش‌های سخت[۶] او هر یک داستان مفصلی دارد و هر کدام سرمشقی است برای مسلمانان و رهروان راه خدا.

به گفته قرآن او از نیکان،[۷] صالحان،[۸] قانتان،[۹] صدیقان،[۱۰] بردباران[۱۱] وفا کننده‌گان به عهد بود و شجاعتی بی نظیر و سخاوتی فوق‌العاده داشت.[۱۲]

ساختن کعبه

يكى از امتيازات مهمّ حضرت ابراهيم ع، تجديد بناى خانه كعبه است. كعبه در زمان حضرت آدم ع ساخته شد، امّا به هنگام طوفان نوح ع ويران گشت، و ابراهيم خليل عليه السلام از سوى خداوند جليل مأموريّت يافت آن را تجديد بنا كند.[۱۳]

۱۲۷ بقره. ۳۷ تا ۴۱ ابراهیم.

قبول ذبح فرزند

.

معجزات

.

امامت

﴿إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا ۖ؛ ‌من تو را پیشوای مردم قرار دادم.‌(بقره:۱۲۴)

﴿وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ؛ و چون ابراهیم را پروردگارش با کلماتی بیازمود.(بقره:۱۲۴) به این امتحانات سخت اشاره شده است.

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌نویسند: مراد از کلمات در آیه قضایایی است که ابراهیم با آنها آزمایش شد و عهدهایی است الهی، که خداوند وفای بدانها را از او خواسته بود، مانند برخورد با ستاره پرستان، شکستن بتها، انداختن در آتش، هجرت به سرزمین مکه، قربانی کردن فرزند و … و اگر از این امتحانات در آیه نامی نبرده است برای این است که غرضی در ذکر آنها نداشته است.[۱۴]

اسوه حسنه. ۴ ممتحنه

دعاهای حضرت ابراهیم

درخواست آمرزش برای پدرش. آیه ۴ ممتحنه. ۸۶ شعرا. آمرزش برای خود و قرار ندادن آزمایش برای کافران ۵ ممتحنه.

درخواست فرزند صالح ۱۰۰ صافات.

درخواست حکمت، و قرار دادن از صالحان، درخواست نام نیک، بهشتی شدن و رسوا نشدن در آخرت، آمرزیدن پدر، ۸۳ تا ۸۹ شعرا.

دعا برای رزق و روزی برای فرزند، برپا داشتن نماز، قبول دعا، و آمرزش خود و پدر و مادر و مؤمنان.

۳۷ ۴۰ ۴۱ ابراهیم.

امن قرار دادن مکه و رزق برای ساکنان مؤمن آن، پذیرش ساخت کعبه، قرار دادن از مسلمین و ذریه اش، پذیرش توبه، نشان دادن عبادت و آداب دینی

۱۲۶ ۱۲۷ ۱۲۸ بقره.

مطالعه بیشتر

  • قهرمان توحید،‌ مکارم شیرازی،‌ ناصر.


منابع

  1. قهرمان توحيد، شرح و تفسير آيات مربوط به حضرت ابراهيم( ع)، مكارم شيرازى، ناصر، ج۱، ص۱۳۸
  2. نخل/ ۱۲۰.
  3. انبیاء/ ۵۷–۵۲.
  4. انعام/ ۸۱–۸۰.
  5. صافات/ ۱۱۰–۱۰۱.
  6. صافات/ ۱۰۹–۱۰۷.
  7. ص/ ۴۷.
  8. نحل/ ۱۲۲.
  9. نحل/ ۱۲۰.
  10. مریم/ ۴۱.
  11. توبه/ ۱۱۴.
  12. مکارم شیرازی، ناصر و همکاران، تفسیر نمونه، انتشارات دارالکتب الاسلامیه، ج۱، ص۴۴۶.
  13. قهرمان توحيد، شرح و تفسير آيات مربوط به حضرت ابراهيم( ع)، مكارم شيرازى، ناصر، ج۱، ص۱۳۷
  14. طباطبائی، سید محمد حسین، ترجمه المبزان، انتشارات دفتر اسلامی، ج۱، ص۴۰۸.