اسوه حسنه در آیه ۲۱ سوره احزاب

سؤال

اسوه حسنه در آیه ۲۱ سوره احزاب را توضیح دهید

اسوه حسنه طبق تصریح آیه ۲۱ سوره احزاب، رسول الله است. خداوند در این آیه برای کسانی که به خداوند و روز قیامت امید دارند و خدا را فراوان یاد می‌کنند، پیامبر اسلام(ص) را الگو و سرمشقی نیکو معرفی کرده است.

متن آیه

﴿ لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كَانَ يَرْجُو اللَّهَ وَالْيَوْمَ الْآخِرَ وَذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا

قطعاً براى شما در [اقتدا به‌] رسول خدا سرمشقى نيكوست: براى آن كس كه به خدا و روز بازپسين اميد دارد و خدا را فراوان ياد مى‌كند.

احزاب:۲۱

﴾

پیامبر اکرم(ص) اسوه حسنه

قرآن کریم، پیامبر اکرم(ص) را الگو و سرمشقی نیکو برای مسلمانان معرفی کرده است. تمام روحیات و اخلاق و دین‌داری پیامبر(ص) برای مؤمنان سرمشق است. از جمله صبر و شکیبایی، اخلاص، استقامت و درایت، توجه به خدا و عبادات.

کلمه «أسوه» به معنای اقتداء و پیروی است و اسوه در مورد رسول خدا(ص)، عبارت است از پیروی از او و اگر تعبیر کرد به‌﴿لَکمْ فِی رَسُولِ اللَّهِ﴾ شما در مورد رسول خدا(ص) تأسی دارید که استقرار و استمرار در گذشته را افاده می‌کند، برای این است که اشاره کند به این که این وظیفه همیشه ثابت است و شما همیشه باید به آن جناب تاسی کنید. و معنای آیه این است که یکی از احکام رسالت رسول خدا(ص) و ایمان آوردن شما، این است که به او تاسی کنید، هم در گفتارش و هم در رفتارش و شما می‌بینید که او در راه خدا چه مشقت‌هایی تحمل می‌کند و چگونه در جنگ‌ها حاضر شده، آن طور که باید جهاد می‌کند، شما نیز باید از او پیروی کنید.

جملهٔ ﴿لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللَّهَ وَ الْیَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکرَ اللَّهَ کثِیراً﴾، دلالت می‌کند بر این که تأسی به رسول خدا(ص) صفت حمیده و پاکیزه‌ای است که هر کسی که مؤمن نامیده شود، بدان متصف نمی‌شود، بلکه کسانی به این صفت پسندیده متصف می‌شوند که متصف به حقیقت ایمان باشند و معلوم است که چنین کسانی امیدشان همه به خدا است و هدف همه، خانه آخرت است، چون دل در گرو خدا دارند و به زندگی آخرت اهمیت می‌دهند و در نتیجه، عمل صالح انجام می‌دهند و با این حال بسیار به یاد خدا می‌باشند و هرگز از پروردگار خود غافل نمی‌مانند و نتیجه این توجه دائمی، تأسی به رسول خدا(ص) است، در گفتار و کردار.

مطالعه بیشتر

۱ـ تفسیر نمونه، آیت الله مکارم شیرازی و همکاران، ج۱۷، ص۲۴۱، ذیل آیه.

۲ـ احسن الحدیث، علی اکبر قرشی، ج۸، ص۳۳۵، ذیل آیه.