قبض روح امام حسین(ع): تفاوت میان نسخهها
جز (ابرابزار) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳: | خط ۳: | ||
آیا درست است که روح امام حسین(ع) را خود خداوند قبض کرد؟ | آیا درست است که روح امام حسین(ع) را خود خداوند قبض کرد؟ | ||
قبض روح انسانها یکی از | [[قبض روح]] انسانها یکی از کارهای [[خداوند]] است و [[ملائکه]] یا غیر آن که به این امور میپردازند با اجازه و دستور خدا این کار را می کنند بنابراین برگشت همگی آنها در طول اراده پروردگار است. | ||
در این مورد روایتی از [[امام علی(ع)]] نقل شده است: | |||
مردی نزد امام علی(ع) رفته و در مورد آیاتی که در مورد قبض روح بیان شده است سؤالاتی پرسید که چه کسی قبض کننده [[ارواح]] است؟ امام در پاسخ به او فرمود: اما آیه {{عربی| قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ}} و آیه {{عربی|اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا}}<ref>سجده:۱۱</ref> و آیه {{عربی|الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ ۙ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ}}<ref>نحل:۳۲</ref> (که چطور در اولی روح انسانها را ملک الموت، و در دومی به خود خدا، و در سومی به ملائکه نسبت میدهد، جوابش این است که: همانا خدای تعالی یگانه مدبر امور است، به هر طور که خودش بخواهد و کسانی از مخلوقات خود را میخواهد موکل بر اموری میکند که خودش بخواهد، و اما ملک الموت، خدا او را به خصوص، موکل بر قبض روح اشخاص معینی از خلق که خود بخواهد میکند و رسولان را از ملائکه انتخاب نموده، و برای قبض روح بعضی از خلقش، که باز خودش بخواهد موکل میکند. و هر علمی که صاحب علم داشته باشد، چنان نیست که برای مردم شرح بدهد، چون همه مردم در عقول یکسان نیستند، بعضی قوی و بعضی ضعیف هستند. و بعضی علوم هستند که قابل فرا گرفتن نیستند چون فوق طاقت هستند، مگر کسی از اولیای خدا که تحمل آن برایش آسان باشد. | |||
و همین اندازه که میدانیم خداوند محیی (زنده کننده) و ممیت (میراننده) است، کافی است و اوست که جانها را به دست هر کس از خلقش که بخواهد میگیرد، چه ملائکه، و چه غیر ایشان.<ref>طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، مترجم سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، چاپ و نشر دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۱۷، ص۴۱۸.</ref> | |||
بنابراین همین اندازه می دانیم که اختیار قبض روح برای خداست و این در مورد امام حسین(ع) هم صادق است. | |||
==مطالعه بیشتر== | |||
* ''تفسیر نمونه''، ج۱۷، مکارم شیرازی. | |||
* ''مجمع البیان''، ج۸، طبرسی. | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =کلام | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ =آفریدگار | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ =اسماء و صفات الهی | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} |
نسخهٔ ۱۳ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۲:۱۲
این مقاله هماکنون به دست Rezvani در حال ویرایش است. |
آیا درست است که روح امام حسین(ع) را خود خداوند قبض کرد؟
قبض روح انسانها یکی از کارهای خداوند است و ملائکه یا غیر آن که به این امور میپردازند با اجازه و دستور خدا این کار را می کنند بنابراین برگشت همگی آنها در طول اراده پروردگار است.
در این مورد روایتی از امام علی(ع) نقل شده است:
مردی نزد امام علی(ع) رفته و در مورد آیاتی که در مورد قبض روح بیان شده است سؤالاتی پرسید که چه کسی قبض کننده ارواح است؟ امام در پاسخ به او فرمود: اما آیه «قُلْ يَتَوَفَّاكُمْ مَلَكُ الْمَوْتِ الَّذِي وُكِّلَ بِكُمْ» و آیه «اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا»[۱] و آیه «الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ طَيِّبِينَ ۙ يَقُولُونَ سَلَامٌ عَلَيْكُمُ»[۲] (که چطور در اولی روح انسانها را ملک الموت، و در دومی به خود خدا، و در سومی به ملائکه نسبت میدهد، جوابش این است که: همانا خدای تعالی یگانه مدبر امور است، به هر طور که خودش بخواهد و کسانی از مخلوقات خود را میخواهد موکل بر اموری میکند که خودش بخواهد، و اما ملک الموت، خدا او را به خصوص، موکل بر قبض روح اشخاص معینی از خلق که خود بخواهد میکند و رسولان را از ملائکه انتخاب نموده، و برای قبض روح بعضی از خلقش، که باز خودش بخواهد موکل میکند. و هر علمی که صاحب علم داشته باشد، چنان نیست که برای مردم شرح بدهد، چون همه مردم در عقول یکسان نیستند، بعضی قوی و بعضی ضعیف هستند. و بعضی علوم هستند که قابل فرا گرفتن نیستند چون فوق طاقت هستند، مگر کسی از اولیای خدا که تحمل آن برایش آسان باشد.
و همین اندازه که میدانیم خداوند محیی (زنده کننده) و ممیت (میراننده) است، کافی است و اوست که جانها را به دست هر کس از خلقش که بخواهد میگیرد، چه ملائکه، و چه غیر ایشان.[۳]
بنابراین همین اندازه می دانیم که اختیار قبض روح برای خداست و این در مورد امام حسین(ع) هم صادق است.
مطالعه بیشتر
- تفسیر نمونه، ج۱۷، مکارم شیرازی.
- مجمع البیان، ج۸، طبرسی.