تکفیر سیئات: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} {{شروع متن}} {{سوال}} تکفیر سیئات به چه معناست؟ {{پایان سوال}} {{پاسخ}} ... == منابع == {{پانویس|۲}} {{شاخه | شاخه اصلی = | شاخه فرعی۱ = | شاخه فرعی۲ = | شاخه فرعی۳ = }} {{تکمیل مقاله | شناسه = شد | تیترها = شد | ویرایش = شد | لینک‌دهی = شد | ناوبری = | نمای...» ایجاد کرد) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۵: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
... | '''تکفیر سیئات''' به معنای از بین رفتن گناهان و بدی‌ها به وسیله برخی مصادیق مذکور در قرآن است. تکفیر سیئات مضمون برخی آیات قرآن است که معمولا با عبارت «وَيُكَفِّرَ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِم» در قرآن آمده است. عوامل مختلفی برای تکفیر سیئات در قرآن بیان شده است. ایمان، [[تقوا]]، توبه، نماز، احسان، [[عمل صالح]]، نیکی و [[مصداق‌های صدقه در روایات|صدقه]] از مواردی است که قرآن آنها را از عوامل تکفیر سیئات و از بین رفتن گناهان برشمرده است. | ||
== از بین رفتن گناهان در قرآن == | |||
در آیه ۲۹ سوره انفال آمده است تقوا و ایمان سبب از بین رفتن گناهان می‌شود. و آثار آن را از وجود شما برمی‌دارد.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۱۴۴.</ref> زندگی با تقوا آثار شوم گناهان را از انسان می‌برد، در دنیا محبوب القلوب و در آخرت روسفیدش می‌کند.<ref>قرشی بنابی، علی‌اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بعثت، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۱۸.</ref> آیه ۸ سوره تحریم به همه مؤمنین می‌گوید: توبه کنند، و سپس با تعبیر «عسی» این امید را می‌دهد که خدا گناهانشان را بپوشاند، و آنان را داخل بهشت‌هایی کند که نهرها از زیر آن روان است.<ref>طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۵۶۳.</ref> در حقیقت یکی از ثمرات توبه بخشودگی سیئات و گناهان است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۴، ص۲۹۲.</ref> | |||
برخی گفته‌اند تکفیر سیئات اشاره به آثار روانی و اجتماعی گناهان دارد که در پرتو تقوا و پرهیزکاری از میان می‌رود.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۱۴۴.</ref> کلمه (کفر) در لغت عرب به معنای پوشاندن است، ولی در قرآن کریم استعمالش در عفو از گناهان شایع شده است.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۲۳.</ref> | |||
سیئات به معنای حادثه یا عملی است که زشتی و بدی را با خود همراه دارد، و به همین جهت ای بسا که لفظ آن بر امور و مصائبی که آدمی را بدحال می‌کند اطلاق می‌شود، نظیر آیه: «وَ ما أَصابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ؛ هیچ مصیبتی بتو نمی‌رسد مگر از ناحیه خودت» (سوره نساء آیه ۷۹)، و گاهی سیئات بر خود معصیت نیز اطلاق می‌شود، مانند آیه ۴۰ سوره شوری: «وَ جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها؛ کیفر هر گناهی مصیبتی مثل خود آن است» و سیئة به معنای معصیت، گاهی بر مطلق گناهان اطلاق می‌شود، چه صغیره و چه کبیره.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۲۴.</ref> | |||
== عوامل == | |||
عوامل تکفیر گناهان با توجه به آیات قرآن عبارتند از: | |||
هجرت و جهاد (آیه ۱۹۵ آل عمران)، اجتناب از گناهان بزرگ (آیه ۳۱ سوره نسا)، احسان (آیه ۱۱۴ سوره هود)، اقامه نماز (آیه ۱۱۴ سوره هود)، ایمان (آیه ۶۵ سوره مائده)، تسلیم خدا، تقوا (آیه ۱۱۴ سوره هود) (آیه ۲۹ سوره انفال)، توبه (آیه ۸ سوره تحریم)، زکات و قرض الحسنه (آیه ۱۲ سوره مائده)، شهادت (آیه ۱۹۵ سوره آل عمران)، صدقه (آیه ۲۷۱ سوره بقره)، عمل صالح (آیه ۷ سوره عنکبوت، آیه ۹ تغابن)، نیکی (آیه ۱۱۴ سوره هود). | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =علوم و معارف قرآن | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ =اخلاق در قرآن | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۰
تکفیر سیئات به چه معناست؟
تکفیر سیئات به معنای از بین رفتن گناهان و بدی‌ها به وسیله برخی مصادیق مذکور در قرآن است. تکفیر سیئات مضمون برخی آیات قرآن است که معمولا با عبارت «وَيُكَفِّرَ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِم» در قرآن آمده است. عوامل مختلفی برای تکفیر سیئات در قرآن بیان شده است. ایمان، تقوا، توبه، نماز، احسان، عمل صالح، نیکی و صدقه از مواردی است که قرآن آنها را از عوامل تکفیر سیئات و از بین رفتن گناهان برشمرده است.
از بین رفتن گناهان در قرآن
در آیه ۲۹ سوره انفال آمده است تقوا و ایمان سبب از بین رفتن گناهان می‌شود. و آثار آن را از وجود شما برمی‌دارد.[۱] زندگی با تقوا آثار شوم گناهان را از انسان می‌برد، در دنیا محبوب القلوب و در آخرت روسفیدش می‌کند.[۲] آیه ۸ سوره تحریم به همه مؤمنین می‌گوید: توبه کنند، و سپس با تعبیر «عسی» این امید را می‌دهد که خدا گناهانشان را بپوشاند، و آنان را داخل بهشت‌هایی کند که نهرها از زیر آن روان است.[۳] در حقیقت یکی از ثمرات توبه بخشودگی سیئات و گناهان است.[۴]
برخی گفته‌اند تکفیر سیئات اشاره به آثار روانی و اجتماعی گناهان دارد که در پرتو تقوا و پرهیزکاری از میان می‌رود.[۵] کلمه (کفر) در لغت عرب به معنای پوشاندن است، ولی در قرآن کریم استعمالش در عفو از گناهان شایع شده است.[۶]
سیئات به معنای حادثه یا عملی است که زشتی و بدی را با خود همراه دارد، و به همین جهت ای بسا که لفظ آن بر امور و مصائبی که آدمی را بدحال می‌کند اطلاق می‌شود، نظیر آیه: «وَ ما أَصابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ؛ هیچ مصیبتی بتو نمی‌رسد مگر از ناحیه خودت» (سوره نساء آیه ۷۹)، و گاهی سیئات بر خود معصیت نیز اطلاق می‌شود، مانند آیه ۴۰ سوره شوری: «وَ جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها؛ کیفر هر گناهی مصیبتی مثل خود آن است» و سیئة به معنای معصیت، گاهی بر مطلق گناهان اطلاق می‌شود، چه صغیره و چه کبیره.[۷]
عوامل
عوامل تکفیر گناهان با توجه به آیات قرآن عبارتند از:
هجرت و جهاد (آیه ۱۹۵ آل عمران)، اجتناب از گناهان بزرگ (آیه ۳۱ سوره نسا)، احسان (آیه ۱۱۴ سوره هود)، اقامه نماز (آیه ۱۱۴ سوره هود)، ایمان (آیه ۶۵ سوره مائده)، تسلیم خدا، تقوا (آیه ۱۱۴ سوره هود) (آیه ۲۹ سوره انفال)، توبه (آیه ۸ سوره تحریم)، زکات و قرض الحسنه (آیه ۱۲ سوره مائده)، شهادت (آیه ۱۹۵ سوره آل عمران)، صدقه (آیه ۲۷۱ سوره بقره)، عمل صالح (آیه ۷ سوره عنکبوت، آیه ۹ تغابن)، نیکی (آیه ۱۱۴ سوره هود).
منابع
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۱۴۴.
- ↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران، بعثت، ۱۳۷۵ش، ج۴، ص۱۱۸.
- ↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۵۶۳.
- ↑ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۴، ص۲۹۲.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دار الکتب الإسلامیة، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۱۴۴.
- ↑ طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۲۳.
- ↑ طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۴، ص۳۲۴.