شغل انبیاء: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
| خط ۶: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
شغل [[انبیاء | شغل [[انبیاء]] معمولاً به کشاورزی، دامداری و تجارت مرتبط بوده است. بسیاری از انبیاء در تاریخ به عنوان کشاورز یا چوپان شناخته می‌شوند. به عنوان مثال، [[حضرت نوح(ع)]] به کشاورزی مشغول بود و [[حضرت داوود(ع)]] نیز به عنوان آهنگر و سازنده سلاح شناخته می‌شود. همچنین، [[حضرت محمد(ص)]] قبل از بعثت به تجارت مشغول بودند. این مشاغل نه تنها به تأمین معیشت آنها کمک می‌کرد، بلکه به عنوان ابزاری برای ارتباط با مردم و انتقال پیام‌های الهی نیز عمل می‌کرد. | ||
شغل انبیاء الهی به طور کلی به فعالیت‌هایی مرتبط است که به تأمین معیشت آنها کمک می‌کرد و در عین حال به عنوان ابزاری برای ارتباط با مردم و انتقال پیام‌های الهی عمل می‌کرد. | شغل انبیاء الهی به طور کلی به فعالیت‌هایی مرتبط است که به تأمین معیشت آنها کمک می‌کرد و در عین حال به عنوان ابزاری برای ارتباط با مردم و انتقال پیام‌های الهی عمل می‌کرد. | ||
| خط ۱۶: | خط ۱۴: | ||
در منابع مختلفی چون [[قرآن کریم]]، احادیث [[معصومان(ع)]] و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است: | در منابع مختلفی چون [[قرآن کریم]]، احادیث [[معصومان(ع)]] و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است: | ||
* شغل [[حضرت آدم(ع)]]: کشاورزی،<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار|سال=1403|نام=محمدباقر|نام خانوادگی=مجلسی|ناشر=مؤسسة الوفاء|جلد=103|صفحه=56|مکان=بیروت}}</ref> آهنگری<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ الامم و الملوک|سال=۱۳۸۷|نام=محمد بن جریر|نام خانوادگی=طبری|ناشر=روائع التراث العربی|جلد=1|صفحه=130|کوشش=تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم}}</ref> و نانوایی<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ الامم و الملوک|سال=1387|نام=محمد بن جریر|نام خانوادگی=طبری|ناشر=روائع التراث العربی|جلد=1|صفحه=129|کوشش=تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم}}</ref> برشمرده شده است. | * شغل [[حضرت آدم(ع)]]: کشاورزی،<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار|سال=1403|نام=محمدباقر|نام خانوادگی=مجلسی|ناشر=مؤسسة الوفاء|جلد=103|صفحه=56|مکان=بیروت}}</ref> آهنگری<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ الامم و الملوک|سال=۱۳۸۷|نام=محمد بن جریر|نام خانوادگی=طبری|ناشر=روائع التراث العربی|جلد=1|صفحه=130|کوشش=تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم}}</ref> و نانوایی<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=تاریخ الامم و الملوک|سال=1387|نام=محمد بن جریر|نام خانوادگی=طبری|ناشر=روائع التراث العربی|جلد=1|صفحه=129|کوشش=تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم}}</ref> برشمرده شده است. | ||
* کار [[حضرت انوش(ع)]]: اولین کسی بود که درخت خرما نشاند و زراعت کرد. | * کار [[حضرت انوش(ع)]]: اولین کسی بود که درخت خرما نشاند و زراعت کرد. | ||
* شغل حضرت [[ادریس(ع)]]: خیاطی(مخترع سوزن و خیاطی) برشمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مروج الذهب|نام=أبو الحسن|نام خانوادگی=المسعودی|جلد=1|صفحه=31}}</ref> | * شغل حضرت [[ادریس(ع)]]: خیاطی(مخترع سوزن و خیاطی) برشمرده شده است.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=مروج الذهب|نام=أبو الحسن|نام خانوادگی=المسعودی|جلد=1|صفحه=31}}</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۴
سؤال
شغل انبیاء الهی، که از طریق آن معیشت خود را تأمین می‌کردند، چه بوده است؟
شغل انبیاء معمولاً به کشاورزی، دامداری و تجارت مرتبط بوده است. بسیاری از انبیاء در تاریخ به عنوان کشاورز یا چوپان شناخته می‌شوند. به عنوان مثال، حضرت نوح(ع) به کشاورزی مشغول بود و حضرت داوود(ع) نیز به عنوان آهنگر و سازنده سلاح شناخته می‌شود. همچنین، حضرت محمد(ص) قبل از بعثت به تجارت مشغول بودند. این مشاغل نه تنها به تأمین معیشت آنها کمک می‌کرد، بلکه به عنوان ابزاری برای ارتباط با مردم و انتقال پیام‌های الهی نیز عمل می‌کرد.
شغل انبیاء الهی به طور کلی به فعالیت‌هایی مرتبط است که به تأمین معیشت آنها کمک می‌کرد و در عین حال به عنوان ابزاری برای ارتباط با مردم و انتقال پیام‌های الهی عمل می‌کرد.
این فعالیت‌ها و شغل‌ها نه تنها به تأمین نیازهای مادی انبیاء کمک می‌کرد، بلکه به عنوان الگوهایی برای پیروانشان در زمینه‌های مختلف زندگی، از جمله صداقت، کار و تلاش، و خدمت به جامعه، محسوب می‌شدند. انبیاء با زندگی خود نشان دادند که چگونه می‌توان با ایمان و تلاش، به اهداف عالی انسانی دست یافت و در خدمت به بشریت بود.
شغل انبیاء الهی
در منابع مختلفی چون قرآن کریم، احادیث معصومان(ع) و اخبار تاریخی گاهی به این مشاغل اشاره شده است:
- شغل حضرت آدم(ع): کشاورزی،[۱] آهنگری[۲] و نانوایی[۳] برشمرده شده است.
- کار حضرت انوش(ع): اولین کسی بود که درخت خرما نشاند و زراعت کرد.
- شغل حضرت ادریس(ع): خیاطی(مخترع سوزن و خیاطی) برشمرده شده است.[۴]
- کار حضرت نوح(ع): نجاری و کشتی سازی دانسته شده است.[۵][۶][۷][۸]
- کار حضرت ابراهیم(ع): کشاورزی[۹] و بنایی[۱۰] عنوان شده است.
- شغل حضرت اسماعیل(ع): بنایی و خادم مسجد دانسته شده است.[۱۱]
- کار حضرت یعقوب(ع): چوپانی و دامداری دانسته شده است.[۱۲]
- شغل حضرت ایوب(ع): زراعت و گله داری و دامداری تلقی شده است.[۱۳][۱۴]
- کار حضرت شعیب(ع): شبانی و دامداری و بنایی قلمداد شده است.[۱۵][۱۶]
- کار حضرت موسی(ع): شبانی،[۱۷] کشاورزی[۱۸] و بنایی[۱۹] عنوان شده است.
- شغل حضرت خضر(ع): بنایی برشمرده شده است.[۲۰]
- کار حضرت داوود(ع): آهنگری،[۲۱] زره‌سازی[۲۲] و زنبیل‌بافی[۲۳][۲۴] عنوان شده است.
- شغل حضرت هود(ع): تجارت عنوان شده است.[۲۵][۲۶]
- شغل حضرت صالح(ع): تجارت برشمرده شده است.[۲۷]
- شغل حضرت لوط(ع): کشاورزی دانسته شده است.[۲۸]
- شغل حضرت سلیمان(ع): نظامی‌گری،[۲۹] پادشاهی،[۳۰] حصیربافی[۲۸] و صابون‌سازی[۳۱] آمده است.
- کار حضرت عیسی(ع): جهانگردی بیان شده است.[۳۲]
- کار حضرت زکریاء(ع): نجاری خوانده شده است.[۳۳]
- شغل حضرت یوسف(ع): خزانه‌داری،[۳۴] پادشاهی[۳۵] و کاغذسازی[۳۶] عنوان شده است.
- شغل پیامبر اسلام(ص): شبانی،[۳۷] بازرگانی[۳۸] عنوان شده است.
منابع
- ↑ مجلسی، محمدباقر (۱۴۰۳). بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار. ج. ۱۰۳. بیروت: مؤسسة الوفاء. ص. ۵۶.
- ↑ طبری، محمد بن جریر (۱۳۸۷). تاریخ الامم و الملوک. ج. ۱. به کوشش تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. روائع التراث العربی. ص. ۱۳۰.
- ↑ طبری، محمد بن جریر (۱۳۸۷). تاریخ الامم و الملوک. ج. ۱. به کوشش تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم. روائع التراث العربی. ص. ۱۲۹.
- ↑ المسعودی، أبو الحسن. مروج الذهب. ج. ۱. ص. ۳۱.
- ↑ مجلسی، محمدباقر (۱۴۰۳). بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار. ج. ۱۰۳. بیروت: مؤسسة الوفاء. ص. ۵۶.
- ↑ سوره هود، آیه ۳۷
- ↑ سوره قصص، آیه ۲۷
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۸۰
- ↑ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی (۱۹۹۲–۱۹۹۳). المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک. ج. ۲. به کوشش تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا. بیروت: دارالکتب العلمیة. ص. ۱۴۶.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۷.
- ↑ سوره بقره، آیه ۱۲۷.
- ↑ مسعودی، علی بن الحسین. مروج الذهب و معادن الجوهر. ج. ۱. بیروت: الشرکة العلمیة للکتاب. ص. ۴۱.
- ↑ طبری، محمد بن جریر (۱۳۸۷). تاریخ الامم و الملوک. ج. ۱. به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم. روائع التراث العربی. ص. ۳۲۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر. تفسیر نمونه. ج. ۱۳. ص. ۴۳۶.
- ↑ بحاراالنوار. ج. ۱۰۳.
- ↑ سوره قصص، آیه23.
- ↑ سوره قصص، آیه ۲۷.
- ↑ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی (۱۹۹۲–۱۹۹۳). المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک. ج. ۲. به کوشش محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا. بیروت: دارالکتب العلمیة. ص. ۱۴۶.
- ↑ سوره کهف، آیه ۷۷.
- ↑ سوره کهف، آیه33.
- ↑ سوره سبأ، آیه ۱۰.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۸۰.
- ↑ شریف رضی، محمد بن الحسین (۱۴۱۴). «خطبه ۱۶۰». نهج البلاغه. به کوشش تحقیق صبحی الصالح. قم: دارالهجرة. ص. ۲۲۷.
- ↑ «خطبه ۱۵۰». نهج البالغه.
- ↑ ابن عساکر، أبوالقاسم علی بن الحسن (۱۹۹۵). تاریخ مدینة دمشق. ج. ۷. به کوشش تحقیق عمرو بن غرامة العمروی. بیروت: دارالفکر للطباعة والنشر والتوزیع. ص. ۴۴۳.
- ↑ مجلسی، محمدباقر بن محمدقی. بحار الانوار. ج. ۱۱. ص. ۳۵۹.
- ↑ ابن عساکر، أبوالقاسم علی بن الحسن (۱۹۹۵). تاریخ مدینة دمشق. ج. ۷. به کوشش تحقیق عمرو بن غرامة العمروی. بیروت: دارالفکر للطباعة والنشر والتوزیع. ص. ۴۴۳.
- ↑ ۲۸٫۰ ۲۸٫۱ مجلسی، محمدباقر (۱۴۰۳). بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار. ج. ۱۰۳. بیروت: مؤسسه الوفاء. ص. ۵۶.
- ↑ قلقشندی، أبو العباس. صبح الأعشی فی صناعة الإنشاء. ج. ۱. ص. ۴۸۸.
- ↑ سوره انبیاء، آیه ۸۱.
- ↑ قلقشندی، احمد بن علی، صبح الأعشی فی صناعة الإنشاء، تحقیق محمدحسین شمس‌الدین، بیروت، دارالکتب العلمیة، بی‌تا، ج ۱، ص ۴۸۶.
- ↑ ابن عساکر، علی بن حسن. تاریخ مدینة دمشق. ج. ۷. ص. ۴۴۳.
- ↑ سیوطی، عبدالرحمن بن أبی‌بکر. الدر المنثور فی تفسیر المأثور. ج. ۶. بیروت دارالفکر. ص. ۴۷۹.
- ↑ سوره یوسف، آیه ۵۵.
- ↑ نیشابوری، ابواسحاق ابراهیم بن منصور. قصص الانبیاء. به کوشش حبیب یغمایی. تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی. ص. ۱۱۴.
- ↑ قلقشندی، احمد بن علی. صبح الأعشی فی صناعة الإنشاء. ج. ۱. به کوشش محمدحسین شمس‌الدین. بیروت: دارالکتب العلمیة. ص. ۴۸۶.
- ↑ ابن‌الجوزی، عبدالرحمن بن علی (۱۹۹۲–۱۹۹۳). المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک. ج. ۲. به کوشش تحقیق محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا. بیروت: دارالکتب العلمیة. ص. ۱۴۶.
- ↑ الدمشقی، اسماعیل بن کثیر (۱۹۸۸). البدایة و النهایة. ج. ۲. به کوشش تحقیق علی شیری. بیروت: داراحیاء التراث العربی. ص. ۳۸۶.