امام زمان(ع) مصداقی از غیب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
Nazarzadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' | بازبینی =' به ' | ارزیابی کمی =') |
||
| (۱۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۷ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
سوره بقره | آیه ۳ سوره بقره چه ربطی با غیبت امام مهدی(ع) دارد؟ | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|مهدویت}} | |||
ایمان به [[غیب]] در برخی آیات [[قرآن]] مثل آیه سوم [[سوره بقره]] از صفات [[اوصاف اهل تقوا در قرآن|اهل تقوا]] شمرده شده است. ایمان به [[رستاخیز]]، ایمان به فرشتگان، ایمان به [[بهشت]] و [[جهنم]] از جمله مصداق‌های ایمان به غیب است. در برخی از روایات یکی از مصادیق ایمان به غیب در قرآن، ایمان به وجود و [[قیام امام زمان(ع)]] است که از دید مردم پوشیده است. | |||
==غیب در آیه سوم سوره بقره== | ==غیب در آیه سوم سوره بقره== | ||
آیه سوم سوره بقره: {{قرآن|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ | قرآن در آیه سوم سوره بقره یکی از صفات اهل تقوا را ایمان به غیب دانسته است: {{قرآن|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ |ترجمه=آنان که به غیب ایمان دارند}} | ||
در قرآن کریم «غیب» مقابل «شهادت» قرار دارد.<ref>(حشر:۲۲).</ref> «غیب» به چیزی می‌گویند که پوشیده و پنهان است. آنچه که محسوس است و انسان به حس خود آن را درک می‌کند از آسمان و زمین و آنچه که در آن است را [[معنای غیب و شهادت در آیه ۸ سوره جمعه|«عالم شهادت»]] گویند و آنچه که قوای حسی از درک آن عاجز است امّا وجود دارد و قسمت عظیم عالم هستی را شکل داده است [[معنای غیب و شهادت در آیه ۸ سوره جمعه|«عالم غیب»]] نامند. | |||
ایمان به «غیب» که قرآن آن را به عنوان اولین صفت متقین یاد می‌کند همان جهان‌بینی الهی است که ایمان به ماورای این جهان مادی است. در جهان‌بینی قرآنی عالم هستی منحصر به آنچه که برای ما محسوس است نیست و به گفته شهید مطهری «جهان ماده یک قشر نازکی از عالم است».<ref>مطهری، مرتضی، آشنایی با قرآن (۲)، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲، ص۶۴.</ref> | |||
ایمان به خدا و صفات خدا، ایمان به ملائکه و رستاخیز، ایمان به امام زمان(ع) و ظهور حضرت از مصادیق ایمان به غیب شمرده شده است.<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۲۴، ص۳۵۱، ح۶۹. مطهری، مرتضی، آشنایی با قرآن (۲)، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲، ص۶۴.</ref> | |||
==تفسیر غیب به امام زمان در روایات== | ==تفسیر غیب به امام زمان در روایات== | ||
روایات اسلامی ایمان به حضرت مهدی و قیام آن بزرگوار را یکی از مصادیق «عالم غیب» دانسته است. | |||
* یحیی بن ابی القاسم گوید: از امام صادق(ع) از {{قرآن|الم|۱|ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ ۛ فِيهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ|۲|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ…|۳|}} پرسیدم، امام فرمودند: «متقین» شیعیان امام علی(ع) هستند و «غیب» حجّت غایب است.<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰.</ref> | * یحیی بن ابی القاسم گوید: از [[امام صادق(ع)]] از {{قرآن|الم|۱|ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ ۛ فِيهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ|۲|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ…|۳|}} پرسیدم، امام فرمودند: «متقین» شیعیان [[امام علی(ع)]] هستند و «غیب» حجّت غایب است.<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰.</ref> | ||
* امام صادق(ع) در تفسیر این آیه شریفه فرمودند: {{عربی|مَنْ أَقَرَّ بِقِیَامِ الْقَائِمِ أَنَّهُ حَقٌّ|ترجمه=منظور از ایمان‌آورندگان به غیب، | * امام صادق(ع) در تفسیر این آیه شریفه فرمودند: {{عربی|مَنْ أَقَرَّ بِقِیَامِ الْقَائِمِ أَنَّهُ حَقٌّ|ترجمه=منظور از ایمان‌آورندگان به غیب، کسی است که به حقانیت قیام قائم اقرار کند}}.<ref>عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰.</ref> | ||
* از امام باقر(ع) در تفسیر «غیب» چنین آمده است: {{عربی| الذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ هُوَ الْبَعْثُ وَ النُّشُورُ وَ قِیَامُ الْقَائِمِ وَ الرَّجْعَهًُْ|ترجمه=[منظور از غیب] زنده‌شدن پس از مرگ، روز رستاخیز، قیام قائم و رجعت است}}.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۲۴، ص۳۵۱، ح۶۹.</ref> | * از [[امام باقر(ع)]] در تفسیر «غیب» چنین آمده است: {{عربی| الذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ هُوَ الْبَعْثُ وَ النُّشُورُ وَ قِیَامُ الْقَائِمِ وَ الرَّجْعَهًُْ|ترجمه=[منظور از غیب] زنده‌شدن پس از مرگ، روز رستاخیز، قیام قائم و رجعت است}}.<ref>مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۲۴، ص۳۵۱، ح۶۹.</ref> | ||
یکی از مصادیق «عالم غیب» وجود حجه ابن الحسن(ع) می‌باشد و متقین به امامت و غیبت آن بزرگوار و قیام جهانی او ایمان دارند. از این‌رو می‌توان گفت آیه سه سوره بقره مصداق‌هایی دارد که ایمان داشتن به غیبت امام زمان(ع) یکی از آنهاست. | |||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
== منابع == | == منابع == | ||
| خط ۵۰: | خط ۳۳: | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی =علوم و معارف قرآن | | شاخه اصلی =علوم و معارف قرآن | ||
|شاخه فرعی۱ =امام‌شناسی در قرآن | | شاخه فرعی۱ =امام‌شناسی در قرآن | ||
|شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = | ||
|شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = شد | ||
| تیترها = | | تیترها = شد | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی نویسنده = | ||
| ارزیابی کمی =شد | |||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ج | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[Category:مهدویت]] | |||
[[رده:مهدویت]] | [[رده:مهدویت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۹
سؤال
آیه ۳ سوره بقره چه ربطی با غیبت امام مهدی(ع) دارد؟
درگاه‌ها
ایمان به غیب در برخی آیات قرآن مثل آیه سوم سوره بقره از صفات اهل تقوا شمرده شده است. ایمان به رستاخیز، ایمان به فرشتگان، ایمان به بهشت و جهنم از جمله مصداق‌های ایمان به غیب است. در برخی از روایات یکی از مصادیق ایمان به غیب در قرآن، ایمان به وجود و قیام امام زمان(ع) است که از دید مردم پوشیده است.
غیب در آیه سوم سوره بقره
قرآن در آیه سوم سوره بقره یکی از صفات اهل تقوا را ایمان به غیب دانسته است: ﴿الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ؛ آنان که به غیب ایمان دارند﴾
در قرآن کریم «غیب» مقابل «شهادت» قرار دارد.[۱] «غیب» به چیزی می‌گویند که پوشیده و پنهان است. آنچه که محسوس است و انسان به حس خود آن را درک می‌کند از آسمان و زمین و آنچه که در آن است را «عالم شهادت» گویند و آنچه که قوای حسی از درک آن عاجز است امّا وجود دارد و قسمت عظیم عالم هستی را شکل داده است «عالم غیب» نامند.
ایمان به «غیب» که قرآن آن را به عنوان اولین صفت متقین یاد می‌کند همان جهان‌بینی الهی است که ایمان به ماورای این جهان مادی است. در جهان‌بینی قرآنی عالم هستی منحصر به آنچه که برای ما محسوس است نیست و به گفته شهید مطهری «جهان ماده یک قشر نازکی از عالم است».[۲]
ایمان به خدا و صفات خدا، ایمان به ملائکه و رستاخیز، ایمان به امام زمان(ع) و ظهور حضرت از مصادیق ایمان به غیب شمرده شده است.[۳]
تفسیر غیب به امام زمان در روایات
روایات اسلامی ایمان به حضرت مهدی و قیام آن بزرگوار را یکی از مصادیق «عالم غیب» دانسته است.
- یحیی بن ابی القاسم گوید: از امام صادق(ع) از ﴿الم۱ذَٰلِكَ الْكِتَابُ لَا رَيْبَ ۛ فِيهِ ۛ هُدًى لِلْمُتَّقِينَ۲الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ…۳﴾ پرسیدم، امام فرمودند: «متقین» شیعیان امام علی(ع) هستند و «غیب» حجّت غایب است.[۴]
- امام صادق(ع) در تفسیر این آیه شریفه فرمودند: «مَنْ أَقَرَّ بِقِیَامِ الْقَائِمِ أَنَّهُ حَقٌّ؛ منظور از ایمان‌آورندگان به غیب، کسی است که به حقانیت قیام قائم اقرار کند».[۵]
- از امام باقر(ع) در تفسیر «غیب» چنین آمده است: «الذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ هُوَ الْبَعْثُ وَ النُّشُورُ وَ قِیَامُ الْقَائِمِ وَ الرَّجْعَهًُْ؛ [منظور از غیب] زنده‌شدن پس از مرگ، روز رستاخیز، قیام قائم و رجعت است».[۶]
یکی از مصادیق «عالم غیب» وجود حجه ابن الحسن(ع) می‌باشد و متقین به امامت و غیبت آن بزرگوار و قیام جهانی او ایمان دارند. از این‌رو می‌توان گفت آیه سه سوره بقره مصداق‌هایی دارد که ایمان داشتن به غیبت امام زمان(ع) یکی از آنهاست.
منابع
- ↑ (حشر:۲۲).
- ↑ مطهری، مرتضی، آشنایی با قرآن (۲)، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲، ص۶۴.
- ↑ عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰. مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۲۴، ص۳۵۱، ح۶۹. مطهری، مرتضی، آشنایی با قرآن (۲)، انتشارات صدرا، ۱۳۸۲، ص۶۴.
- ↑ عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰.
- ↑ عروسی حویزی، تفسیر نور الثقلین، انتشارات اسماعیلیان، قم، ۱۴۱۵ق، ج۱، ص۳۰.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، مؤسسه الوفاء، بیروت، لبنان، ۱۴۰۴ق، ج۲۴، ص۳۵۱، ح۶۹.