حب الوطن من الایمان

سؤال

آیا جمله «حُبُّ الوَطَنِ مِنَ الایمانِ» در منابع حدیثی موجود است؟ در صورت موجود بودن، تقدس آب و خاک در زندگی مؤمن چه جایگاهی دارد؟

جملهٔ حُبُّ الوَطَنِ مِنَ الایمان منسوب به پیامبر(ص) به این شکل در منابع روایی نقل نشده، و بر فرض صحیح‌بودن انتساب آن به پیامبر(ص)، معانی مختلفی، مانند برخی معانی عرفانی، و غیر از معنای جدید متبادر از واژهٔ وطن از آن شده است.

در برخی منابع منظور از وطن بهشت، قرب الهی و سرزمین اسلامی دانسته شده که با وطن عرفی تناسبی ندارد. از نگاه اسلام، زمان و مکان به‌خودی‌خود ارزش و اعتباری ندارند بلکه ارزش و تقدس آنها تابع وقایعی است که در آن زمان یا مکان رخ می‌دهد.

متن و منبع روایت

عبارتی که در برخی منابع به پیامبر(ص) نسبت داده شده چنین است:

« حُبُّ الوَطَنِ مِنَ الایمانِ

دوستن داشتن وطن جزئی از ایمان است.

»

در منابع شیعی

این جمله در منابع قبل از قرن پنجم قمری شیعه به‌عنوان حدیث نقل نشده است. اولین منبع موجود که این جمله به‌عنوان روایت در آن نقل شده تفسیر ابوالفتوح رازی (درگذشتهٔ پس از ۵۵۲ق) است. در قرن دهم قمری، ملا فتح الله کاشانی (درگذشتهٔ ۹۸۸ق) این جمله را در تفسیر خود به عنوان روایت نقل کرده است. در دورهٔ صفوی، این روایت را شیخ حر عاملی (۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ق) در مقدمهٔ امل الآمل به‌عنوان روایت نقل کرده است. شیخ عباس قمی (۱۲۹۴-۱۳۵۹ق)، با استناد به کلام شیخ حر عاملی، این جمله را به‌عنوان روایتی مرسل نقل کرده است. در دوره‌های بعد، ملا احمد نراقی (۱۱۸۵-۱۲۴۵ق) این جمله را به‌عنوان روایت در کتاب خزائن خود آورده است.

در منابع متأخر شیعی، سید محسن امین (۱۲۸۴- ۱۳۷۱ق‌)، سید جعفر مرتضی عاملی (۱۳۶۴ – ۱۴۴۱ق) و محمد محمدی ری‌شهری (۱۳۲۵-۱۴۰۱ش) این جمله را به‌عنوان روایت نقل کرده‌اند. در تمام این منابع، این جمله به‌عنوان روایتی مرسل نقل شده است. در منابع تحلیلی متأخر شیعی برخی بر حدیث‌نبودن این جمله تأکید کرده‌اند. اما برخی این روایت را به دلیل شهرت و استنادهای زیاد به آن به عنوان حدیث به عنوان روایت مرسل و ضعیف تلقی کرده اند.

در منابع اهل‌سنت

در منابع اهل‌سنت قدیمی‌ترین منبعی که این عبارت به‌عنوان روایت از رسول خدا(ص) در آن نقل شده کتابی شامل هفتاد روایت دربارهٔ جهاد از ابن بطهٔ عُکبری، محدث حنبلی، است. هرچند او این روایت را به صورت مرسل از رسول خدا(ص) نقل کرده، تلقی این عبارت از سوی محدثی در قرن چهارم به‌عنوان روایتی از رسول خدا(ص) حائز اهمیت است. پس از ابن بطه، ذهبی (درگذشتهٔ ۷۴۸ق)، سیوطی (درگذشتهٔ ۹۱۱ق)، عجلونی (درگذشتهٔ ۱۱۶۲ق) و ملاحویش آل غازی (درگذشتهٔ ۱۳۹۸ق) این عبارت را عموماً به‌عنوان روایتی مرسل در کتاب‌های خود نقل کرده‌اند.

برخی از محدثان اهل‌سنت روایت‌بودن این عبارت را انکار کرده‌اند. برخی آن را باطل و جعلی خوانده‌اند. برخی بر حدیث‌بودن آن دلیل قطعی نیافته‌اند. برخی بر حدیث‌بودن آن یقین نیافته‌اند، ولی معنای آن را صحیح دانسته‌اند. برخی آن را سخنی حکمت‌آمیز دانسته‌اند که منسوب به رسول خداست. عده‌ای دیگر آن را نه تنها جعلی و کذب دانسته‌اند، بلکه در صحیح‌بودن معنای آن هم تردید کرده‌اند.

در سایر منابع

برخی قدیمی‌ترین منبعی که این عبارت در آن نقل شده را مرزبان‌نامهٔ اسپهبد مرزبان بن رستم بن شروین بن رستم بن قارن (قرن چهارم قمری) دانسته‌اند. متن اصلی این کتاب که به زبان طبری بوده باقی نمانده و تحریرهایی به زبان فارسی، ترکی و عربی از قرن ششم به بعد باقی مانده است. این عبارت در تحریر عربی این کتاب که توسط ابن‌عربشاه (درگذشتهٔ ۸۵۴ق) انجام شده دیده می‌شود. پس اینکه این عبارت در اصل طبری این کتاب بوده باشد قابل اثبات نیست.

بازتاب این عبارت در ادب فارسی قابل توجه است. این موضوع نشان از شهرت این عبارت به عنوان روایت از پیامبر(ص) در قرون گذشته است. از جمله عطار نیشابوری

تو بى معشوق خود، با خويشتن آى‌		مشو بيرون به صحرا
با وطن آى‌ از آن حُبّ الوطن، ايمان پاك است‌		كه معشوقت، درون جان پاك است‌

علاقه به وطن

حس وطن‌خواهی و وطن‌دوستی از امور فطری است و انسان ناخودآگاه به زادگاه خود علاقه خاصی دارد. در تاریخ اسلام درباره پیامبر(ص) نقل شده است هنگامی که حضرت از مکه به مدینه هجرت می‌کرد، در مسیر هنگامی که به جحفه رسید، در حالی که از فشار مشرکان محزون و ناراحت بود، به یاد مکه آه سردی کشید؛ در این هنگام جبرئیل نازل شد و آیه: ﴿إنَّ الّذی فَرَضَ عَلَیْکَ القُرْآنَ لَرادُّکَ إلی مَعادٍ؛ آن کس که قرآن را بر تو فرض کرد، تو را به جایگاهت بازمی‌گرداند.﴾(قصص:۸۶) را برای پیامبر(ص) نازل و او را دلداری داده و پرسید آیا مشتاق به مکه هستی؟ پیامبر گفت: آری و آه سردی کشیده و گفت: «الوطن، الوطن.»

متن منسوب به پیامبر(ص)

این عبارت در کتاب‌های امل الآمل نوشته شیخ حر عاملی، تحفة السنیه نوشته فیض کاشانی، مستدرک سفینة البحار، الصحیح من السیرة نوشته سید جعفر مرتضی عاملی و کشف الخفاء بدون ذکر سند نقل شده است.

همچنین شاعرانی همچون مولوی و سعدی این عبارت را حدیث پنداشته‌اند. سعدی در این باره سروده است:

سعدیا حب وطن گر چه حدیثی‌ست صحیح		نتوان مرد به سختی که من این جا زادم

بررسی سند و محتوا

این عبارت در کتاب‌های معتبر حدیثی ذکر نشده است و کتاب‌هایی که این عبارت را به پیامبر منسوب کرده‌اند منبع حدیثی شمرده نمی‌شوند؛ بنابراین این جمله به‌عنوان حدیث در هیچ کدام از کتب معتبر روایی شیعه و سنی نقل نشده و انتساب آن از نظر سند به پیامبر(ص) معتبر نیست.

بر فرض پذیرش انتساب این عبارت به پیامبر(ص)، درباره اینکه منظور از واژه وطن در این عبارت چیست، احتمالات مختلفی مطرح شده است:

• بهشت، که مسکن اول آدم ابوالبشر(ع) بود.
• مکه، که ام‌القری جهان اسلام و قبله مسلمانان است.
• بازگشت به سوی خداوند؛ زیرا که او مبدأ و معاد است.
• سرزمین بزرگ اسلامی، که حفظ آن بر همه واجب است.

ذاتی نبودن تقدس زمان و مکان

ارزش و اعتبار زمان و مکان ذاتی نیست بلکه به‌خاطر حوادث و وقایعی است که در آنها رخ می‌دهد، مانند سیزده رجب یا هجده ذی‌الحجه که دارای ارزش و اعتبار ذاتی نبودند بلکه به‌خاطر ولادت امام علی(ع) در سیزدهم رجب و انتصاب ایشان به جانشینی پیامبر(ص) در ۱۸ ذی‌الحجه، این روزها اعتبار و ارزش پیدا کردند. همچنین مکانی مانند غار حرا ارزش ذاتی ندارد بلکه به دلیل وجود پیامبر(ص) و نزول وحی در آن تقدس پیدا کرده است. بنابراین وطن هم فی‌نفسه تقدس ندارد و به همین خاطر است که قرآن کریم در موارد متعددی دستور به هجرت داده است.