داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| (۵۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}}آیا درست است که حضرت داوود در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ آیا او دارای صدای خوشی بود و آیا مزمار می‌نواخت؟{{پایان سوال}} | |||
{{ | {{پاسخ}} | ||
[[پرونده:داوود در حال نواختن چنگ.jpg|بندانگشتی|170px|«داوود در حال نواختن چنگ» (۱۶۲۲م) اثر خِرارْد فَن هونهورست نقاش اهل هلند. (بر اساس تَنَخ، کتاب مقدس یهودیان، داوود در جوانی چوپانی نوازنده بود.)]] | |||
[[حضرت داوود(ع)]]، در خطبه ۱۶۰ [[نهج البلاغه]]، خواننده [[اهل بهشت]] معرفی شده است.<ref name=":0">شریف الرضی، محمد، نهج البلاغه، تحقیق و تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> بر اساس روایات، [[حضرت داوود(ع)|داوود(ع)]] دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> به گفته ابن اَثیر تاریخ‌نگار قرن هفتم قمری نیز، خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که او [[کتاب زبور]] را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیکش می‌آمدند و به صدایش گوش می‌دادند.<ref>ابن اثیر، عزالدین، [https://noorlib.ir/book/view/2368 الکامل فی التاریخ]، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۳.</ref> | |||
[[امام علی(ع)]] در نهج البلاغه، وقتی افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرَد، یکی از آن‌ها را داوود(ع) دانسته و او را به «صاحب مَزامیر» و «خواننده اهل بهشت» توصیف کرده است.<ref name=":0" /> | |||
[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، خواننده اهل بهشت بودنِ داوود را به این معنا دانسته که داوود در [[بهشت]] با صدای خوش با خدا [[مناجات]] می‌کند و [[اولیاء‌الله|اولیاء الهی]] از صدای خوشش، لذت معنوی می‌برند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۷۵ش، ج۶، ص۲۳۷.</ref> | |||
[[ابن میثم بحرانی|ابن‌میثم بَحرانی]]، عالم شیعه قرن هفتم قمری و شارح نهج البلاغه، دو احتمال برای اینکه داوود «خواننده اهل بهشت» خوانده شده ذکر کرده است: | |||
*داوود دارای صدای خوشی بود و در [[عرف|عُرف]]، هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ بنابراین «خواننده اهل بهشت» خواندنِ داوود، به این معنا است که دارای صدای خوشی بوده است. | |||
*صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت، خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم، شرح نهج البلاغه، ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | |||
درباره معنای مزامیر، میان شارحان نهج البلاغه اختلاف‌نظر است. آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مَزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.<ref name=":1" /> به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.<ref name=":1">مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلا، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | |||
[[محمدتقی شوشتری]]، دیگر شارح نهج البلاغه (درگذشت ۱۳۷۴ش)، مزامیر را جمع مِزامر، نوعی آلت موسیقی،<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه زمر، ج۴، ص۳۲۷.</ref> دانسته است.<ref name=":2" /> او معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی، صوت مزمار وجود داشته است.<ref name=":2">شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج البلاغه، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۶ش، ج۲، ص۷۷.</ref> | |||
در | بر اساس تَنَخ، کتاب مقدس یهودیان، داوود در جوانی چوپانی نوازنده بود.<ref>اول سموئیل، باب ۱۶، آیات ۱۵-۲۱.</ref> در منابع روایی<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، قم، دار الحدیث، ۱۴۲۹ق، ج۱۲، ص۶۷۰.</ref> و فقهی [[شیعه]]<ref>موسوی روضاتی، احمد، اجماعات فقها الامامیة، بیروت، مؤسسة الاعلمی، ۱۴۳۲ق، ج۳، ص۵۷۹.</ref> از نواختن مزمار نهی شده و در منابع روایی شیعه، حضرت داوود [[عصمت انبیا|معصوم از گناه]] شمرده شده است.<ref>هراتی، محمدجواد و سید رضا مؤدب، «بررسی تطبیقی روش‌های تفسیری فریقین در سازگاری عصمت حضرت داوود(ع) و خطای او»، شماره ۹، در مجله مطالعات تفسیری، بهار ۱۳۹۱ش، ص۶۴.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | ==جستارهای وابسته == | ||
* [[اتهام به داوود(ع) در تورات]] | *[[اتهام به داوود(ع) در تورات]] | ||
* [[داوری حضرت داود(ع) بین دو برادر]] | *[[داوری حضرت داود(ع) بین دو برادر]] | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
== منابع == | ==منابع== | ||
{{پانویس|۲}} | {{پانویس|۲}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = کلام | |||
| شاخه فرعی۱ = نبوت | |||
| شاخه فرعی۲ = انبیای الهی | |||
| شاخه فرعی۳ = | |||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = - | |||
| تیترها = - | |||
| ویرایش = شد | |||
| لینک‌دهی = شد | |||
| ناوبری = | |||
| نمایه = | |||
| تغییر مسیر = شد | |||
| ارجاعات = | |||
| بازبینی = شد | |||
| تکمیل = | |||
| اولویت = ج | |||
| کیفیت = ب | |||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۷
سؤال
آیا درست است که حضرت داوود در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ آیا او دارای صدای خوشی بود و آیا مزمار می‌نواخت؟
حضرت داوود(ع)، در خطبه ۱۶۰ نهج البلاغه، خواننده اهل بهشت معرفی شده است.[۱] بر اساس روایات، داوود(ع) دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۲] به گفته ابن اَثیر تاریخ‌نگار قرن هفتم قمری نیز، خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که او کتاب زبور را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیکش می‌آمدند و به صدایش گوش می‌دادند.[۳]
امام علی(ع) در نهج البلاغه، وقتی افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرَد، یکی از آن‌ها را داوود(ع) دانسته و او را به «صاحب مَزامیر» و «خواننده اهل بهشت» توصیف کرده است.[۱]
آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، خواننده اهل بهشت بودنِ داوود را به این معنا دانسته که داوود در بهشت با صدای خوش با خدا مناجات می‌کند و اولیاء الهی از صدای خوشش، لذت معنوی می‌برند.[۴]
ابن‌میثم بَحرانی، عالم شیعه قرن هفتم قمری و شارح نهج البلاغه، دو احتمال برای اینکه داوود «خواننده اهل بهشت» خوانده شده ذکر کرده است:
- داوود دارای صدای خوشی بود و در عُرف، هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ بنابراین «خواننده اهل بهشت» خواندنِ داوود، به این معنا است که دارای صدای خوشی بوده است.
- صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت، خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.[۵]
درباره معنای مزامیر، میان شارحان نهج البلاغه اختلاف‌نظر است. آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مَزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.[۶] به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.[۶]
محمدتقی شوشتری، دیگر شارح نهج البلاغه (درگذشت ۱۳۷۴ش)، مزامیر را جمع مِزامر، نوعی آلت موسیقی،[۷] دانسته است.[۸] او معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی، صوت مزمار وجود داشته است.[۸]
بر اساس تَنَخ، کتاب مقدس یهودیان، داوود در جوانی چوپانی نوازنده بود.[۹] در منابع روایی[۱۰] و فقهی شیعه[۱۱] از نواختن مزمار نهی شده و در منابع روایی شیعه، حضرت داوود معصوم از گناه شمرده شده است.[۱۲]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ شریف الرضی، محمد، نهج البلاغه، تحقیق و تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۳.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، تهران، دار الکتب الاسلامیة، ۱۳۷۵ش، ج۶، ص۲۳۷.
- ↑ بحرانی، میثم بن علی بن میثم، شرح نهج البلاغه، ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلا، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ش، ص۲۳۶–۲۴۰.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه زمر، ج۴، ص۳۲۷.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج البلاغه، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۶ش، ج۲، ص۷۷.
- ↑ اول سموئیل، باب ۱۶، آیات ۱۵-۲۱.
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، قم، دار الحدیث، ۱۴۲۹ق، ج۱۲، ص۶۷۰.
- ↑ موسوی روضاتی، احمد، اجماعات فقها الامامیة، بیروت، مؤسسة الاعلمی، ۱۴۳۲ق، ج۳، ص۵۷۹.
- ↑ هراتی، محمدجواد و سید رضا مؤدب، «بررسی تطبیقی روش‌های تفسیری فریقین در سازگاری عصمت حضرت داوود(ع) و خطای او»، شماره ۹، در مجله مطالعات تفسیری، بهار ۱۳۹۱ش، ص۶۴.