داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[پرونده:داوود در حال نواختن چنگ.jpg|بندانگشتی|«داوود در حال نواختن چنگ» (۱۶۲۲م) اثر خِرارْد فَن هونهورست نقاش اهل هلند. (بر اساس تَنَخ، کتاب مقدس یهودیان، داوود در جوانی چوپانی نوازنده بود.)]] | [[پرونده:داوود در حال نواختن چنگ.jpg|بندانگشتی|«داوود در حال نواختن چنگ» (۱۶۲۲م) اثر خِرارْد فَن هونهورست نقاش اهل هلند. (بر اساس تَنَخ، کتاب مقدس یهودیان، داوود در جوانی چوپانی نوازنده بود.)]] | ||
[[حضرت داوود(ع)]]، در خطبه ۱۴۰ [[نهج البلاغه]]، خواننده [[اهل بهشت]] معرفی شده است.<ref name=":0">شریف الرضی، محمد، نهج البلاغه، تحقیق و تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> بر اساس روایات، [[حضرت داوود(ع)|داوود(ع)]] دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> به گفته ابن اَثیر تاریخ‌نگار قرن هفتم قمری نیز، خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که | [[حضرت داوود(ع)]]، در خطبه ۱۴۰ [[نهج البلاغه]]، خواننده [[اهل بهشت]] معرفی شده است.<ref name=":0">شریف الرضی، محمد، نهج البلاغه، تحقیق و تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> بر اساس روایات، [[حضرت داوود(ع)|داوود(ع)]] دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان [[پیامبران]] شمرده شده است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.</ref> به گفته ابن اَثیر تاریخ‌نگار قرن هفتم قمری نیز، خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که [[کتاب زبور]] را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.<ref>ابن اثیر، عزالدین، [https://noorlib.ir/book/view/2368 الکامل فی التاریخ]، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۳.</ref> | ||
[[امام علی(ع)]] در نهج البلاغه، افرادی را به‌عنوان الگو | [[امام علی(ع)]] در نهج البلاغه، وقتی افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرد، یکی از آن‌ها را داوود(ع) دانسته و او را به «صاحب مَزامیر» و «خواننده اهل بهشت» توصیف کرده است.<ref name=":0" /> | ||
[[ابن میثم بحرانی|ابن‌میثم بَحرانی]]، عالم شیعه قرن هفتم قمری و شارح نهج البلاغه، دو دلیل برای اینکه داوود «خواننده اهل بهشت» خوانده شده ذکر کرده است: | [[ابن میثم بحرانی|ابن‌میثم بَحرانی]]، عالم شیعه قرن هفتم قمری و شارح نهج البلاغه، دو دلیل برای اینکه داوود «خواننده اهل بهشت» خوانده شده ذکر کرده است: | ||
*داوود دارای صدای خوشی بود و در [[عرف|عُرف]]، هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ بنابراین «خواننده اهل بهشت» خواندنِ داوود، به این معنا است که دارای صدای خوشی | *داوود دارای صدای خوشی بود و در [[عرف|عُرف]]، هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ بنابراین «خواننده اهل بهشت» خواندنِ داوود، به این معنا است که دارای صدای خوشی بوده است. | ||
*صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت، خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم، شرح نهج البلاغه، ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | *صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت، خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم، شرح نهج البلاغه، ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | ||
درباره معنای مزامیر، میان شارحان نهج البلاغه اختلاف‌نظر است. [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مَزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.<ref name=":1" /> به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.<ref name=":1">مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلا، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | درباره معنای مزامیر، میان شارحان نهج البلاغه اختلاف‌نظر است. [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مَزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.<ref name=":1" /> به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.<ref name=":1">مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلا، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۶ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۴۳
سؤال
آیا درست است که حضرت داوود در بهشت به خوانندگی مشغول است؟ آیا او دارای صدای خوشی بود؟
حضرت داوود(ع)، در خطبه ۱۴۰ نهج البلاغه، خواننده اهل بهشت معرفی شده است.[۱] بر اساس روایات، داوود(ع) دارای صدای خوش بوده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۲] به گفته ابن اَثیر تاریخ‌نگار قرن هفتم قمری نیز، خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که کتاب زبور را می‌خواند، همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.[۳]
امام علی(ع) در نهج البلاغه، وقتی افرادی را به‌عنوان الگو برمی‌شمرد، یکی از آن‌ها را داوود(ع) دانسته و او را به «صاحب مَزامیر» و «خواننده اهل بهشت» توصیف کرده است.[۱]
ابن‌میثم بَحرانی، عالم شیعه قرن هفتم قمری و شارح نهج البلاغه، دو دلیل برای اینکه داوود «خواننده اهل بهشت» خوانده شده ذکر کرده است:
- داوود دارای صدای خوشی بود و در عُرف، هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ بنابراین «خواننده اهل بهشت» خواندنِ داوود، به این معنا است که دارای صدای خوشی بوده است.
- صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد و به همین جهت، خواننده اهل‌بهشت خوانده شد.[۴]
درباره معنای مزامیر، میان شارحان نهج البلاغه اختلاف‌نظر است. آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مَزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود.[۵] به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند.[۵]
محمدتقی شوشتری، دیگر شارح نهج البلاغه (درگذشت ۱۳۷۴ش)، مزامیر را جمع مِزامر، نوعی آلت موسیقی،[۶] دانسته است.[۷] او معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی، صوت مزمار وجود داشته است.[۷]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ شریف الرضی، محمد، نهج البلاغه، تحقیق و تصحیح صبحی صالح، قم، هجرت، ۱۴۱۴ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
- ↑ برای نمونه نگاه کنید به ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ ابن اثیر، عزالدین، الکامل فی التاریخ، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۲۲۳.
- ↑ بحرانی، میثم بن علی بن میثم، شرح نهج البلاغه، ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.
- ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلا، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ش، ص۲۳۶–۲۴۰.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۴ق، ذیل واژه زمر، ج۴، ص۳۲۷.
- ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج البلاغه، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۶ش، ج۲، ص۷۷.