داوود(ع) خواننده اهل بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
براساس [[نهج‌البلاغه]]، [[امام علی(ع)]] داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref> | براساس [[نهج‌البلاغه]]، [[امام علی(ع)]] داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.<ref>شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.</ref> مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.<ref>فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.</ref> [[محمدتقی شوشتری]] (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.<ref>شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.</ref> | ||
[[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. | [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم شیرازی]] در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در [[بهشت]] دانسته؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.</ref> | ||
به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را | به گفته [[ابن میثم بحرانی]] (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.<ref>بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۲۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۲
حضرت داوود(ع) دارای صدای خوش دانسته شده و این ویژگی، از شاخصه‌های وی میان پیامبران شمرده شده است.[۱] خداوند به هیچ فردی صدایی مانند او نداده و زمانی که داوود کتاب زبور را می‌خواند همه حیوانات به نزدیک او می‌آمدند و به صدای او گوش می‌دادند.[۲]
براساس نهج‌البلاغه، امام علی(ع) داوود(ع) را صاحب مَزامیر و قاری اهل بهشت معرفی کرده است.[۳] مزامیر جمع مزمار، نوعی آلت موسیقی است.[۴] محمدتقی شوشتری (درگذشت ۱۳۷۴ش) در شرح خود بر نهج‌البلاغه در توضیح این عبارت، معتقد است داوود دارای صدای خوشی بوده، آنقدر که گویا در حلق وی صوت مزمار وجود داشته است.[۵]
آیت‌الله مکارم شیرازی در شرح نهج البلاغه، معتقد است مزامیر جمع مزمور به معنای سرودهایی است که با آهنگ مخصوص خوانده می‌شود. به گفته وی، داوود مجموعه‌ای از اشعار روحانی، مناجات‌ها و اندرزها را با صدای خوش می‌خواند. مکارم شیرازی، قاری اهل بهشت بودن داوود را اشاره به صدای زیبا و مناجات پرمحتوای وی در بهشت دانسته؛ به‌گونه‌ای که اهل بهشت از آن لذت برده و بهره می‌برند.[۶]
به گفته ابن میثم بحرانی (درگذشت ۶۷۹یا۶۹۹ق) دیگر شارح نهج‌البلاغه، دلیل این که داوود را قاری اهل بهشت خوانده‌اند این است که او دارای صدای خوشی بود و در عرف هر امر نیکویی به بهشت نسبت داده می‌شود؛ یا به این دلیل است که صدای زیبای داوود انسان را به سوی بهشت جذب و به خدا دعوت می‌کرد.[۷]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ ابن بابویه، محمد، الخصال، قم، جامعه مدرسین، چاپ اول، ۱۳۶۲ش، ج۲، ص۵۸۳.
- ↑ مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۱۴.
- ↑ شریف الرضی، محمد؛ نهج البلاغه (للصبحی صالح)، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ ق، خطبه ۱۶۰، ص۲۲۷.
- ↑ فرهنگ معین، ذیل واژه مزمار.
- ↑ شوشتری، محمدتقی، بهج‌الصباغه فی‌شرح نهج‌البلاغه، تهران، امیرکبیر، چاپ اول، ۱۳۷۶ ش، ج۲، ص۷۷.
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر با همکاری جمعی از فضلاء، پیام امام امیرالمؤمنین، قم، علی بن ابیطالب، ۱۳۹۰ ش، ص۲۳۶–۲۴۰.
- ↑ بحرانی، میثم بن علی بن میثم؛ شرح نهج البلاغه، مترجم: ترجمه سیدمحمد صادق عارف، مشهد، بنیاد پژوهشهای اسلامی، چاپ اول، ۱۳۷۰ش، ج۳، ص۵۲۰.