محشور شدن با محبوب

سؤال

دليل اينكه مي‌گويند طرفدار هر كسي باشي با او محشور مي‌شوي چيست؟

براي رسيدن به جواب ذكر چند نكته ضروري است:

۱. در منابع روايي اهل بيت(ع) از دين به محبت تعبير شده است تا جايي كه فرموده اند:"هل الدين الّا الحبّ" دين چيزي جز دوستي نيست، دوستي با دوستان خدا و البته دشمني با دشمنان خدا.

۲. اين دوستي و محبت وقتي اثر كامل خود را خواهد داشت كه به تبعيت و پيروي از دين و محبوبان آن يعني پيامبر و اهل بيت(ع) منجر شود قرآن كريم از زبان حضرت ابراهيم (عليه السّلام) مي‌فرمايد: "فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي هر كس از من پيروي كند از شيعيان و دوستان من است.

۳. وقتي اين تبعيت كامل شود فرد به عنوان عضوي از مجموعه اهل بيت(ع) قرار مي‌گيرد تا جايي كه پيامبر (صلّي الله عليه و آله) در باره سلمان مي‌فرمايد: "سلمان از ما اهل بيت است" در نتيجه، به جاي سلمان فارسي بايد گفت: سلمانِ محمدي.

۴. روايات زيادي از اهل بيت(ع) تحت عنوان "محشور شدن با اهل بيت(ع) وجود دارد كه به عنوان يكي از آثار دوستي با اهل بيت(ع) شمرده شده است در تعداد زيادي از اين روايات جمله مشابه سؤال مورد نظر آمده است به چند مورد اشاره مي‌شود:

الف): پيامبر (صلّي الله عليه و آله): "مَنْ احَبّنا اهل البيت في اللهِ حُشِرَ مَعَنا و ادخَلْناهُ مَعَنا الجنّه"

"هر كه ما اهل بيت را به خاطر خدا دوست داشته باشد با ما محشور شود و او را با خود به بهشت بريم".

ب): پيامبر (صلّي الله عليه و آله) : "مَنْ اَحَبّنا كانَ مَعَنا يَومَ القيامَه وَ لَوْ اَنَّ رَجُلاً اَحَبَّ حَجَراَ لَحَشَرَهُ اللهُ مَعَه"

"هر كه ما را دوست بدارد روز قيامت با ما خواهد بود انسان اگر سنگي را دوست بدارد خداوند او را با همان سنگ محشور مي‌كند".

بريد بن معاويه عجلى می‌گوید: خدمت حضرت باقر (عليه السّلام) بودم كه يك نفر تازه وارد از خراسان داخل شد كه پياده آمده بود پاهاى خود را نشان داد كه پينه بسته بود گفت به خدا قسم مرا از اين راه دور خدمت شما نياورده مگر محبت شما اهل بيت. حضرت باقر (عليه السّلام) فرمود به خدا قسم اگر ما را سنگى دوست داشته باشد خداوند او را با ما محشور مي‌كند. هل الدين الا الحب‏؛ مگر دين غير حب و دوستى است خداوند فرموده: إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ.

۵. باز در حدیثی امام باقر ((ع)) به این امر تصریح دارند که انسان در روز قیامت با هر کسی که او را دوست دوست داشته باشد محشور می گردد.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام، قَالَ: «إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّ فِيكَ خَيْراً، فَانْظُرْ إِلى‏ قَلْبِكَ، فَإِنْ كَانَ يُحِبُّ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ يُبْغِضُ أَهْلَ مَعْصِيَتِهِ ، فَفِيكَ خَيْرٌ وَ اللَّهُ يُحِبُّكَ؛ وَ إِنْ كَانَ يُبْغِضُ أَهْلَ طَاعَه اللَّهِ وَ يُحِبُّ أَهْلَ مَعْصِيَتِهِ، فَلَيْسَ فِيكَ خَيْرٌ وَ اللَّهُ يُبْغِضُكَ، وَ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ»؛ امام باقر (عليه السلام) فرمود: هرگاه خواهى بدانى در تو خيرى هست، به دلت نگاه كن، اگر اهل طاعت خدا را دوست و اهل معصيت خدا را دشمن دارد، در تو خير است و خدا هم تو را دوست دارد، و اگر اهل طاعت خدا را دشمن و اهل معصيت خدا را دوست دارد در تو خير نيست و خدا دشمنت دارد، و هر كسى همراه دوست خود است‏.

۶. عالم آخرت به عینه تجسم اعمال ما می باشد؛ لذا اگر انسان در این دنیا محب و طرفدار اولیای خدا، ائمه و انبیاء باشد در عالم آخرت نیز با آنها محشور می باشد و اگر با ائمه کفر مأنوس باشد در آخرت نیز با آنها خواهد بود. هر کس را واقعا دوست بداری در مسیر و همراه او هستی و در نتیجه در پایان کار هم با او همنشین هستی.