ویژگی‌های امام سجاد(ع)

سؤال

امام سجاد(ع) چه ویژگی‌ها و اوصافی داشت؟

امام سجاد به عبادت بسیار، خشیت در برابر خداوند و گزاردن حج‌های متعدد مشهور است.

بنابر روایتی از امام صادق(ع)، امام سجاد شبیه‌ترین فرد از اهل‌بیت(ع) به امام علی(ع) از نظر بینش و رفتار بود.

زندگی‌نامه

علی‌بن حسین‌بن علی‌بن ابی‌طالب، امام چهارم از امامان دوازده‌گانهٔ شیعه و یکی از چهارده معصوم است. مادرش شهربانو دختر یزدگرد بود. در باب زادگاه امام سجاد شرح حال‌نگاران اختلاف نظر دارند. بیشتر منابع محل ولادت وی را مدینه دانسته‌اند، اما بعضی زادگاه او را کوفه ذکر کرده‌اند. براساس منابع، علی بن حسین در سال ۳۸، یعنی دو سال پیش از شهادت جدّش امام علی(ع) زاده شد. امام سجاد دوساله بود که جدّش امام علی به شهادت رسید و دوازده ساله بود که عمویش امام حسن(ع) مسموم شد و از دنیا رفت؛ و حدود ۲۳ سال در کنار پدرش امام حسین(ع) زیست.

وی همچنین با پنج خلیفهٔ اموی یعنی یزیدبن معاویه، معاویه بن یزید، مروان بن حکم، عبدالملک بن مروان و ولیدبن عبدالملک معاصر بود و بیشتر دوران امامت آن حضرت در زمان خلافت عبدالملک بن مروان گذشت. امام سجاد پس از در امان ماندن از واقعه عاشورا به تقدیر الهی و پس از گذراندن دوران دشوار اسارت در مسیر کربلا تا دمشق، به مدینه بازگشت و به جز سفرهایی که برای ادای حج به مکه داشت باقی عمر را در مدینه گذراند. مطابق روایات شیعی، امام سجاد بنابر وصیت پدرش امام حسین(ع) پس از ایشان به مقام امامت نایل شد.

ویژگی‌ها

امام سجاد به عبادت بسیار، خشیت در برابر خداوند و گزاردن حج‌های متعدد مشهور است. در وصف عبادت و مقام خوف و خشیت وی گفته‌اند که در هنگام وضوگرفتن رنگ چهره‌اش زرد می‌شد و چون از او سبب این حال را می‌پرسیدند می‌گفت، می‌دانید برای ایستادن در برابر چه کسی آماده می‌شوم. بنابر روایتی از امام صادق(ع)، امام سجاد شبیه‌ترین فرد از اهل‌بیت(ع) به امام علی(ع) از نظر بینش و رفتار بود.

حلم و صبر، جرات و شجاعت، عبادت و تواضع امام.

امام سجاد(ع) بيست بار به مکّه رفت، امّا يک مرتبه به شتر خودش تازيانه نزد.

جرأت امام زياد بود، در مجلس شام، يزيد به امام سجاد جسارت کرد و گفت: (كَيْفَ رَأَيْتِ صَنِيعَ اللَّهِ بِكُمْ أَهْلَ الْبَيْت) (بحارالأنوار، ج‌45، ص‌154) ديدي خدا با شما چه کار کرد؟ فرمود: خدا هرچه کرد لطف بود، امّا تو به جهنم مي‌روي. امام سجادي که فرزند شهيد است، حالا قاتل پدرش را مي‌بيند، هيچ نمي‌ترسد و مي‌گويد: تو به جهنم مي‌روي. (وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ خالِداً فيها) (نساء /93) هرکس مؤمني را بکشد، بايد به جهنم برود. تو که ولي مؤمنين و امام مؤمنين را کشتي

امام سجاد عليه السّلام از بردبارترين مردم بوده و بسيار خشم خود را فرو مى‌خورد.ص۳۱. از نمونه‌هاى بارز بردبارى امام سجاد عليه السّلام اين است كه مردى به او تهمت زده و بسيار دشنامش داد امام عليه السّلام فرمود: «اگر ما آنچنانيم كه گفتى خدا ما را بيامرزد و اگر ما چنانكه گفتى نبوديم خداوند تو را بيامرزد»ج۶ ص۳۱.

همه مورخان بر اين مطلب اتفاق‌نظر دارند كه امام سجاد از سخاوتمندترين افراد بوده و دست بخشش او همواره بر فقرا و مساكين گشوده بوده است و از جود و بخشش وى داستان‌هايى نقل كرده‌اند:در كرم و سخاوتش همين بس كه هرروز ظهر در خانه‌اش نهار عمومى مى‌داد[4]. 3. امام سجاد عليه السّلام به صورت پنهانى متكفل مخارج يكصد خانه بود كه در هركدام از آن عده‌اى از مردم زندگى مى‌كردند.ص۳۲.

الف- گرامى داشتن فقيران‌ امام عليه السّلام با فقيران همنشينى نموده و مواظب بود تا احساسات و عواطف آنان به هيچ نحو جريحه‌دار نشود، هنگامى كه به سائلى چيزى مى‌داد او را مى‌بوسيد تا اينكه سائل احساس ذلت نكند[1] و چون گدايى به سراغش مى‌آمد او را چنين خطاب مى‌كرد: خوش آمدى اى كسى كه توشه سفر آخرت مرا بر دوش مى‌كشى‌ص۳۳.

ايشان بسيار با فقرا و مستمندان مهربان و دلسوز بود و از اينكه يتيمان، بيچارگان، مستمندان، زمينگيرشدگان و همه بخت‌برگشتگان جامعه بر سفره‌اش بنشينند بسيار خشنود مى‌گرديد. او با دست خويش لقمه در دهان آنان مى‌نهاد[3] همچنانكه شب‌ها غذا و هيزم را بر دوش خود به درب خانه ايشان حمل مى‌نمود. مهربانى امام سجاد عليه السّلام با مستمندان به اندازه‌اى بود كه هيچگاه از چيدن محصول نخلستان در شب خوشش نمى‌آمد؛ چون فقرا فقط روزها به نخلستان‌هاى در حال چيدن مى‌رفتند و چيدن محصول در شب باعث محروم شدن آنان مى‌گرديد.ص۳۳.

نهى امام عليه السّلام از راندن سائل‌

امام عليه السّلام به دليل تبعات سوئى كه اين كار داشت از قبيل از بين رفتن نعمت‌ها، يا نزول ناگهانى عذاب، از اين كار به شدت نهى مى‌كردند.ص۳۴.

از كارهايى كه امام عليه السّلام در زندگى شريف خود به آن اشتياق بسيار داشتند تصدق بر فقيران براى رفع ناراحتى و نشاط بخشيدن به زندگى آنان بوده و ديگران را نيز به اين كار تشويق مى‌نمودند، به اين‌جهت كه اين عمل نزد خداوند داراى اجرى بس بزرگ است، مى‌فرمود: هيچ‌كسى بر مستمند مستضعفى صدقه نمى‌دهد مگر اين‌كه دعاى مسكين در همان ساعت در حق وى به اجابت مى‌رسد.ص۳۴.