آیه «ان الله و ملائکته یصلون علی النبی»

نسخهٔ تاریخ ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۷ توسط A.rezapour (بحث | مشارکت‌ها)
سؤال

صلوات خداوند و فرشتگان و مؤمنین بر پیامبر(ص) به چه معناست؟


متن آیه

معنای صلاه

لفظ «صلاه» که در آیه استعمال شده، در لغت و استعمال شرعی معانی متعدد دارد، در لغت به معنای دعا، تبریک و تمجید است،[۱] و بعضی گفته‌اند: صلاه در لغت به معنای تعظیم است، لذا نماز را این خاطر صلاه می‌گویند که مشتمل بر تعظیم پروردگار است، اما در عرف شرعی اگر به خدا نسبت داده شود، معنای رحمت، تزکیه و ثنا مراد است و اگر به غیر خدا نسبت داده شود، به معنای دعا و تصدیق و اقرار به فضیلت کسی است که به او صلوات فرستاده می‌شود، در این موضوع روایتی درکتاب «ثواب الاعمال» شیخ صدوق نقل شده[۲] و در کتاب «حاشیه» ملا عبدالله گفته: «الصلاه هی بمعنی الدعاء أی طلب الرحمه، و إذا اسند إلی الله تجرد عن معنی الطلب و یراد به الرحمه»،[۳] یعنی صلاه (در اصل) به معنای دعا، یعنی طلب رحمت است، هنگامی که به خدا نسبت داده شود از معنای طلب، برهنه می‌شود و فقط رحمت مراد است.

تفسیر آیه

مقام پیامبر اسلام(ص) آن قدر والا است که آفریدگار عالم هستی و تمام فرشتگان که تدبیر این جهان به فرمان حق بر عهدهٔ آنها است، بر او درود می‌فرستند؛ اکنون که چنین است شما نیز با این پیام جهان هستی هم آهنگ شوید و بر او درود بفرستید و سلام گویید، و در برابر فرمان او تسلیم شوید. او گوهر گران‌قدر عالم آفرینش است و اگر به لطف الهی در دسترس شما قرار گرفته، مبادا ارج و مقام او را در پیشگاه پروردگار و نزد فرشتگان همه آسمان‌ها فراموش کنید، او یک انسان است و از میان شما برخاسته ولی نه یک انسان عادی، کسی است که یک جهان در وجود او خلاصه شده است.

نکته قابل ذکر این است که تعبیر به «یصلّون» به صورت فعل مضارع دلیل بر استمرار است، یعنی پیوسته خداوند و فرشتگان رحمت و درود بر او می‌فرستند، رحمت و درودی پیوسته و جاودانی، اما درباره کیفیت صلوات بر پیامبر(ص) در روایات بی‌شماری که از طریق شیعه و سنی رسیده صریحاً آمده است که آل محمد(ص) را هنگام صلوات بر محمد(ص) اضافه کنید، از باب نمونه فقط به یک مورد اشاره می‌شود، در تفسیر «الدر المنثور» از کتاب‌های معتبر اهل سنت مثل صحیح مسلم، صحیح بخاری، سنن ابی داود، سنن ترمذی، سنن نسائی، سنن ابن ماجه و سنن ابن مردویه، از شخصی به نام کعب بن عجره نقل می‌کند که وقتی این آیه نازل شد گفتیم: ای رسول خدا! سلام بر شما را شناختیم، پس صلوات بر شما چگونه است؟ آن حضرت فرمودند: «بگویید: اللهم صلّ علی محمد و آل محمد.[۴] علاوه بر این روایت، روایات دیگری نیز نقل کرده‌اند.

علامه طباطبایی در این باره می‌گوید: صلوات خدا بر پیغمبر به معنای انعطاف او به وی است به وسیله رحمتش، البته انعطافی مطلق، چون در آیه شریفه صلوات را مقید به قیدی نکرده، همچنین صلوات ملائکه او بر آن جناب، انعطاف ایشان است بر وی، به این که او را تزکیه نموده، برایش استغفار کنند، و صلوات مؤمنین بر او انعطاف ایشان است، به وسیله درخواست رحمت برای او.

و در این که قبل از امر به مؤمنین که بر او صلوات بفرستید، نخست صلوات خود و ملائکه خود را ذکر کرد، دلالتی هست بر این که صلوات مؤمنین بر آن جناب، پیروی خدای سبحان و متابعت ملائکه اوست، و از طریق شیعه و سنی روایت بسیار زیاد رسیده است در این که طریق صلوات فرستادن بر آن جناب، این است که از خدا بخواهند بر او و آل او صلوات بفرستد.[۵]

وقتی می‌گوییم خداوند صلوات می‌فرستد، یعنی رحمت می‌فرستد، و هنگامی که می‌گوییم فرشته‌ها یا مردم صلوات می‌فرستند، یعنی از خدا طلب رحمت می‌کنند، در جای که معنای دور مرتبط بودن و وابسته بودن چیزی بر خودش است، و در این آیه هیچ‌کدام از صلوات خدا و مؤمنین با هم مرتبط و وابسته نیستند.


مطالعه بیشتر

۱. تفسیر نمونه؛ ناصر مکارم شیرازی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ج۱۷، ص۴۱۶.

۲. اثنی عشری؛ حسین حسینی شاه عبدالعظیمی، تهران، میقات، اول، ۱۳۶۳ه‍. ش، ج۱۰، ص۴۸۳.


منابع

  1. راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، بیروت، دارالشامیه، چاپ اول، ۱۴۰۴ه‍. ق، ص۴۹۰.
  2. ثواب الاعمال، قم، چاپ امیر، چاپ دوم، ۱۳۶۸ ش، ص۱۵۶، عن الکاظم(ع) انه سئل: ما معنی صلاه الله و صلاه الملائکته و صلاه المؤمنین؟ قال(ع): صلاه الله رحمه من الله، و صلاه الملائکه تزکیه منهم له و صلاه المؤمنین دعاء منهم له. ترجمه: از امام کاظم - علیه السلام- پرسیدند معنای صلوات خدا، چیست؟ فرمود: درود خدا، رحمت اوست و درود ملائکه، تزکیه آنها بر پیامبر است، و درود مؤمن دعای ایشان بر رسول الله - صلی الله علیه و آله و سلم- می‌باشد.
  3. حاشیه ملا عبدالله، تعلیقات از سید مصطفی حسینی دشتی، چاپ دوم، ۱۳۶۳، ص۱۵.
  4. سیوطی، جلال الدین، تفسیر الدر المنثور، بیروت، انتشارات دراالکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۱ه‍. ق، ج۵، ص۴۰۶–۴۱۲.
  5. طباطبائی، محمد حسین، المیزان، مترجم سید محمد باقر همدانی، نشر بنیاد علمی و فکری علامه طباطبایی، چاپ دوم، ۱۳۶۶، ج۱۶، ص۵۲۹.