خطای حضرت آدم و محرومیت همه انسانها
آیا با عدالت خداوند سازگار است که به خاطر خطای حضرت آدم، تمام نسل او دچار محرومیت از بهشت و این همه مشکلات شوند؟
براساس آیات قرآن، زمین جایگاه و محل استقرار و آسایش همه انسانها است. این تصمیم و خواست الهی بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشته است. همچنین بهشتی که حضرت آدم و حوا در آن بوده‌اند، بهشت موعود نبوده است بلکه از باغ‌های پرنعمت زمین بوده است.
بهشت حضرت آدم
بهشتی که حضرت آدم و حوا در آن بوده‌اند، بهشت موعود نبوده است بلکه از باغ‌های پرنعمت زمین بوده است. محققان چند علت برای این مطلب ذکر کرده‌اند:
- بهشت موعود قیامت، نعمتی جاودانه است. در آیات زیادی از قرآن به جاودانگی آن اشاره شده و بیرون رفتن از آن ممکن نیست.
- در روایاتی که از طریق اهل بیت(ع) به ما رسیده به این موضوع تصریح شده است؛ راوی از امام صادق(ع) راجع به بهشت آدم پرسید ـ امام فرمود: «باغی از باغ‌های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می‌تابید و اگر بهشت جاودانی بود، هرگز از آن بیرون رانده نمی‌شد.[۱]
- ابلیس در بهشت راه ندارد، در آنجا نه وسوسه‌های شیطانی وجود دارد و نه نافرمانی خدا.[۲]
- بهشت آدم، غیر از بهشت سرای آخرت است چراکه بهشت قیامت برای پایان سیر انسان است و این آغاز سیر آدم بود و نیز این مقدمه اعمال و برنامه‌های او است و آن نتیجه اعمال و برنامه‌هایش.
- بر اساس آیات و روایات مربوط به تجسم اعمال، بهشت با اعمال انسان ها ساخته می شود و در زمان حضرت آدم انسانی نبوده تا در نتیجه اعمالش بهشت ساخته شود.
زمین جایگاه انسانها
مطابق آیه ۳۶ از سوره بقره، زمین جایگاه و محل استقرار و آسایش همه انسانها است. ﴿وَ لَكمُْ فىِ الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ إِلىَ حِين؛ و در زمين تا روزگارى، آرامشگاه و برخوردارى خواهيد داشت﴾(بقره:۳۶) این تصمیم و خواست الهی بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشته است. حکمت خداوند همراه با رعایت مصلحت بندگان آن را اقتضا کرده است. در اختیار گذاشتن امکانات و نعمت‌های دنیایی به علاوه نعمت‌های بدنی و جسمی برای انسان، از الطاف پروردگار متعال است تا انسان بتواند از همه اینها بهره برده و برای خانه آخرتش، توشه‌های خوبی مهیا سازد.
منابع
[[رده:]]