کاربر:Rezapour/صفحه تمرین
دعای یا محسن قد اتاک المسیء، چه زمانی خوانده میشود؟
دعای «یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ …؛ ای خداوند نیکوکار، بنده گنهکار، به نزد تو آمده… .» از امام علی(ع) که برای خواندن پیش از شروع نماز، توصیه شده است. منابع دعایی و رسالههای فقهی به خواندن این دعا، پیش از تکبیره الاحرام نماز اشاره کرده و آن را مستحب دانستهاند.
از امام حسن(ع) نقل شده، وقتی به در مسجد میرسید، میگفت خدایا میهمان تو به در خانهات رسیده و دعای یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ … را میخواند.
متن دعا
«يَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاكَ الْمُسِيءُ وَ قَدْ أَمَرْتَ الْمُحْسِنَ أَنْ يَتَجَاوَزَ عَنِ الْمُسِيءِ وَ أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ أَنَا الْمُسِيءُ فَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَجَاوَزْ عَنْ قَبِيحِ مَا تَعْلَمُ مِنِّي؛ اى خداوند نیکوکار، بنده گنهكار، به نزد تو آمده. تو امر كردهاى كه نیكوكار از گنهكار بگذرد. تو نيکوكار و من گنهكارم، به حق محمد و آلمحمد، رحمتت را بر او و خاندانش بفرست و از كارهاى زشت من كه از آن اطلاع داری، بگذر.[۱]»
پیش از آغاز نماز
از امام علی(ع) نقل شده که به یارانش دستور داد که که پیش از تکبیرهالاحرام نماز «یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ …» را بخوانند، خداوند میگوید ای ملائکه من، گواهی دهید که من از او گذشتم.[۲] منابع دعایی[۳] و رسالههای فقهی[۴] به خواندن این دعا پیش از تکبیره الاحرام نماز اشاره کرده و آن را مستحب دانستهاند.
برخی مراجع تقلید معاصر مانند امام خمینی،[۵] آیت الله سیستانی[۴] و دیگران[۶] به مستحب بودن این دعا پیش از نماز، اذعان کردهاند. برخی دیگر معتقدند این دعا پس از تکبیره الاحرام و با قصد رجاء خوانده میشود.[۷]
موارد دیگر
امام حسن مجتبی(ع) هرگاه مشغول وضو میشد، اعضایش میلرزید و رنگش زرد میشد. وقتی به در مسجد میرسید، سرش را بالا آورده و میگفت خدایا میهمان تو به در خانهات رسیده و دعای یَا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاکَ الْمُسِیءُ … را میخواند.[۸]
منابع
- ↑ مصباح المتهجد، ج1، ص: 30
- ↑ فلاح السائل و نجاح المسائل، ص: 155
- ↑ مصباح المتهجد، ج1، ص: 30
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ توضیح المسائل (محشی - امام خمینی)، ج1، ص: ۵۳۵–۵۳۶.
- ↑ توضیح المسائل (امام خمینی)، ص: 211
- ↑ توضیح المسائل (وحید)، ص: 191
- ↑ رسالة توضیح المسائل (لمکارم)، ص: 158.
- ↑ مناقب آل أبی طالب علیهم السلام (لابن شهرآشوب)، ج4، ص: 14