حضور شهربانو همسر امام حسین(ع) در کربلا
 | این مقاله هماکنون به دست Shamsoddin در حال ویرایش است. |
حضور شهربانو همسر امام حسین(ع) در واقعه کربلا، به باور عوام شهربانو مادر امام سجاد(ع) در جرایان واقعه کربلا امام حسین(ع) را همراهی کرده است اما محققان بر این باورند که این مطلب در هیچ کدام از منابع تاریخی نیامده است و از میان همسران آن حضرت تنها رباب در واقعه کربلا حضور داشته است. همچنین این مطلب با گزارش‌های تاریخی که بر اساس آنها شهربانو به هنگام تولد امام سجاد(ع) از دنیا رفته سازگار نیست.
شواهد نبودن شهربانو در کربلا
محققان معتقدند مادر امام سجاد(ع) چه آن را شهربانو بدانیم چه دیگری، در واقعه کربلا حضور نداشته است. چرا که در هیچ یک از منابع تاریخی به حضور ایشان در کربلا اشاره نشده است و تنها کسی که از همسران امام حسین(ع) در واقعه کربلا حضور داشت، رباب دختر امرؤالقیس بود.[۱] علاوه بر این، بر فرض پذیرش این مطلب که شهربانو مادر امام سجاد(ع) بوده نمیتوان حضور او در کربلا را پذیرفت چرا که به گزارش عده‌ای از مورخان ایشان قبل از واقعه کربلا و به هنگام به‌دنیا آوردن فرزندش، از دنیا رفته است.[۲]
به نظر می‌رسد این ادعا که شهربانو در واقعه کربلا حضور داشته تحت تأثیر داستانی خیالی است که بر اساس آن شهربانو پس از واقعه کربلا از کربلا به ایران رفته و در کوهی در نزدیکی ری ناپدید شد و بر اساس همین باور در آنجا مقبره‌ای به او منسوب است.[۳] محققان این داستان را افسانه و از تحریفات عاشورا[۴] و انتساب این بقعه را به شهربانو رد می‌کنند و آن را متعلق به دختر کدخدایی می‌دانند که حدود ۳۰۰سال پیش می‌زیسته است.
مشهور مورخان، دختر یزدگرد سوم پادشاه ایران را مادر امام سجاد(ع) دانسته‌اند که نامش «شهربانو» بود؛ اما محققان برخلاف این شهرت تاریخی، این مطلب را دارای اشکالات فراوان دانسته‌اند.[۵]
جستارهای وابسته
- فهرست همسران و فرزندان امام حسین(ع)
- حضور لیلا همسر امام حسین(ع) در کربلا
- مرقد بی‌بی شهربانو در شهر ری
منابع
- ↑ بررسی تاریخ عاشورا، دکتر محمد ابراهیم آیتی، ص۱۲۳.
- ↑ مسعودی، اثبات الوصیه، ص۱۷۰، چاپ اول، قم، انتشارات انصاریان، سال ۱۴۱۷ ق.
- ↑ شهیدی، زندگی علی بن حسین، ص۲۷؛ آقابزرگ تهرانی، الذریعه، ۱۴۰۸ق، ج۲۳، ص۴۶.
- ↑ محدث نوری، لؤلؤ و مرجان، ۱۳۸۸ش، ص۲۵۳.
- ↑ سید جعفر شهیدی، زندگانی علی بن الحسین(ع)، ص۹–۲۷، چاپ ششم، تهران، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، سال ۱۳۷۴ش؛ مطهری، خدمات متقابل اسلام و ایران، صدرا، ص۱۱۶-۱۱۷.