حوض کوثر

سؤال

منظور از حوض كوثر در احاديث وارده و سيرابي مؤمنين از آن چيست؟ آيا منظور جنبه معنوي است؟

حوض کوثر در روایات معروفی نظیر حدیث ثقلین ذکر شده است. بنابر روایات، پیامبر(ص) جایگاه خودشان را کنار آن معرفی فرموده است. حوض کوثر در میان مسلمانان در زمان پیامبر(ص) شهرت داشته است و حتی شمر به حوض کوثر اشاره کرده است. در روایات ویژگی‌هایی نظیر، ابعاد حوض کوثر، سیراب شدن و اختصاص آن به پیامبر(ص) نقل شده است که نشان دهنده این است که این حوض در قیامت حضور واقعی دارد.

در روایات

پیامبر(ص) در حدیث معروف به ثقلین راجع به حوض کوثر اینطور می‌فرمایند: «لن يَفترِقا حتّي يردا عليَّ الحوض؛ قرآن و خاندان من از يكديگر جدا نخواهند شد تا آن هنگام كه در كنار حوض مرا ملاقات نمايند.» در كتاب‌هاي شيعه نيز، از اين حوض، ياد شده است و آن را مختص كساني دانسته‌اند كه پس از پيامبر(ص)، به امامت حضرت علي(ع) اعتقاد داشته باشند.

چند دسته روایت در زمینه حوض کوثر وجود دارد:

  • پيامبر(ص)، جايگاه خودش را كنار آن معرفی فرموده است، در روایاتی وعده دیدار مؤمنان در کنار حوض کوثر داده شده است.[۱]
  • اولين نفري كه در كنار حوض، پيامبر(ص) را ملاقات مي‌كند، امام علي بن ابي طالب(ع) مي‌باشد.[۲]
  • در حديثي نيز حضرت علي(ع) خود را صاحب حوض معرفي فرموده، مي‌گويد: من صاحب حوض كوثر هستم.[۳] هم چنين در زيارتهاي آن حضرت نيز «صاحب الحوض» تعبير شده است.
  • از زبان تاريخ شناسان نيز، نقل شده است آن هنگام كه شمر اراده شوم خود را عملي مي‌ساخت امام حسين(ع) فرمود: جرعه آبي بده و سپس مرا شهيد كن. اما او به تمسخر و جسارت، ‌گفت: مگر پدرت، صاحب حوض نيست. از او آب بخواه. همين نكته نشانه‌اي از شهرت مسأله حوض كوثر بين مسلمين مي‌باشد.

ویژگی‌ها

حوض کوثر در روایات دارای ویژگی‌هایی است:

  • این حوض اختصاص به پيامبر(ص) دارد.
  • اندازه حوض كوثر، ابعاد مختلفی ذکر شده است. در برخی از روایات اندازه آن، فاصله بصره تا صنعاء بيان شده است.
  • نوشیدن از حوض کوثر رفع تشنگی می‌کند و مؤمنان به هنگام ورود به بهشت از آن سیراب می‌شوند.[۴]

واقعیت وجود حوض

تعبير حوض در روايات از باب كنايه نيست، بلكه واقعیت خارجي دارد که در آخرت ظهور پيدا مي‌کند و در روايات وضعيت ظاهري حوض مطرح شده است.

مطالعه بيشتر

  • معاد در قرآن، ج۵، آيت الله جوادي آملي.
  • معاد شناسي، ج۳، علامه سيد محمد حسين تهراني.

منابع

  1. مجلسي، محمد باقر، بحارالانوار، ج۲۶، ص۳۱۶.
  2. همان، ج۳۸، ص۲۳۹.
  3. همان، ج۳۹، ص۳۴۶.
  4. مكارم شيرازي، ناصر، تفسير نمونه، ج۲۷، ص۳۷۱.