لعن در اسلام
جایگاه لعن در مفاهیم اسلامی چیست؟
123
لعن در لغت
لعن را به معنای راندن و دور کردن همراه با ناراحتی دانستهاند. لعن از جانب خدا به معنای قطع رحمت و توفیق دنیوی و نیز به معنای عذاب اخروی است. لعن از سوی انسان، نوعی نفرین و بدخواهی برای دیگری است.[۱]
جایگاه لعن در اسلام
کلمۀ لعن و مشتقات آن ۳۷ بار در قرآن آمده است.در قرآن، کافران، ظالمان، منافقان، آزار رسانندگان به خدا و رسول، آنانی که از روی عمد قتل نفس کنند و کسانی که حقایق را کتمان و امر را بر مردم مشتبه میسازند، لعن شدهاند.[۲]پیامبر نیز دشمنان رسالت، مشرکان، منافقان و برخی از صحابه را لعن کرده است.[۳]
در روایات اهل بیت، غالیانو عاملان واقعه کربلا لعن شدهاند. در زیارت عاشورا افرادی از بنیامیه همچون یزید، معاویه و ابوسفیان لعن شدهاند.[۴]برخی، خوارج را، نخستن کسانی دانستهاند که مسلمانان را با نام و نشان لعن کردند[۵]پس از خوارج، معاویه نیز به طور رسمی به ترویج لعن پرداخت او دستور داد در منابر امام علی(ع) را لعن کنند.[۶]
منابع
- ↑ طریحی (۱۳۷۵). مجمع البحرین. ج. ۶. تهران: مکتبة المرتضوية. ص. ۳۰۹.
- ↑ فخلعی (۱۳۸۳). مجموعه گفتمانهای مذاهب اسلامی. ج. ۱. ص. ۳۰۰.
- ↑ رضوانی (۱۳۸۴). شیعهشناسی. ج. ۱. ص. ۵۸۸.
- ↑ ابن قولویه (۱۳۵۶). کامل الزیارات. ج. ۱. ص. ۱۷۸.
- ↑ معلمی (۱۳۹۰). بنیانگذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج. ۱. صص. ۱۹۱–۱۹۲.
- ↑ معلمی (۱۳۹۰). بنیانگذاران و مبلغان سب و لعن با نام و نشان در اسلام. ج. ۱. صص. ۱۹۸.