زیبایی امام زمان(عج)
روایات فراوانی دربارهٔ زیبایی امام مهدی(ع) ذکر شده است.
زیبایی امام مهدی
یکی از ویژگی‌های ظاهری امام مهدی زیبایی ایشان است. امام علی (ع) ایشان را «حَسَن الوجه» خوانده و او را در مقابل زیبارویان عالم به ماه در مقابل ستارگان تشبیه کرده است.[۱][۲] پیامبر اکرم (ص) نیز چهره‌ی ایشان را همچون ماه درخشنده توصیف کرده و ایشان را طاووس اهل بهشت نامیده است.[۳][۴] آیت الله حائری قزوینی گفته است امام مهدی زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است.[۵][۶][۷] در روایتی از امام باقر(ع) زیبایی امام مهدی(ع) به حضرت یوسف(ع) تشبیه شده است.[۸]
اوصاف سر و صورت امام مهدی
روایات مختلفی درباره‌ی ویژگی‌های چهره‌ی امام مهدی ذکر شده است.
موی سر
گفته شده است موهایی طلایی دارد.[۹][۱۰] موهایش پرپرشت است.[۱۱][۱۲] و بر شانه‌هایش فرو ریخته است.[۱۳][۱۴]
پیشانی حضرت
روایات پیشانی ایشان را باز، سفید و درخشان توصیف کرده است.[۱۵][۱۶]
چشمان حضرت
در وصف چشمان حضرت آمده است که چشمانی مشکی و سرمه کشیده دارد.[۱۷] و از شب زنده‌داری فرو رفته است.[۱۸]
بینی حضرت
ایشان بینی کشیده‌ای دارد که هنگام آشامیدن آب نزدیک است به آب برسد.[۱۹][۲۰]
دندان حضرت
دندان‌هایش مثل شانه (ظریف، منظم و جدا از هم) است.[۲۱] دندان‌هایش شفاف است.[۲۲]
مطالعه بیشتر
- فرهنگ الفبایی مهدویت (موعودنامه)، مجتبی تونه‌ای
منابع
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص36
- ↑ شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، قم، اسماعیلیان، ج۲، ص۳۸۲
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص91
- ↑ اربلی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۴۸۱
- ↑ حائری قزوینی، سید محمد حسن، مکیال المکارم، ج1، ص132
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج1، ص534
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج36، ص337
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، قم، انتشارات معصومیه، ص۳۷۱
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ص157
- ↑ قنذوری، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده لذوی القربی، ج3، ص131
- ↑ مجلسی، محمد باقر، ج52، ص51
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص434
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص36
- ↑ شیخ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص281
- ↑ اربلی، علی بن عیسی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج3، ص259 و 269
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص90
- ↑ اربلی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج3، ص260
- ↑ یزدی حائری، علی بن زین العابدین، الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، ص138
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج1، ص443
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج2، ص43
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج51، ص77
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، قم، انتشارات معصومیه، ص150