بحثی درباره مرجعیت و روحانیت (کتاب)

سؤال

علت انتشار کتاب بحثی درباره مرجعیت و روحانیت در سال ۱۳۴۱ش چه بوده است؟

درگاه‌ها
حوزه-و-روحانیت.png


بحثی درباره مرجعیت و روحانیت مجموعه مقالاتی است که

جایگاه و بستر انتشار

نویسندگان

نویسندگان کتاب بحثی درباره مرجعیت و روحانیت شماری از روحانیان فعال در عرصه فرهنگ عمومی اسلامی قلمداد شده‌اند.[۱] به‌جز مهدی بازرگان، باقی نویسندگان این مجموعه مقالات روحانی بودند.[۲] گفته شده که فهرست نام نویسندگان این مجموعه مقالات وزن علمی و اجتماعی این کتاب و میزان تأثیر آن در آگاهی جامعه از مقوله مرجعیت و روحانیت و اصلاح کاستی‌های این نهاد دینی و اجتماعی را آشکار می‌کند.[۳]

  • سید محمدحسین طباطبایی (۱۲۸۱-۱۳۶۰ش)، مشهور به علامه طباطبایی، فقیه، فیلسوف و مفسر قرآن که با مهاجرت از تبریز به قم در سال ۱۳۲۵ش فعالیت‌های علمی و اجتماعی خود را گسترش داد. علامه طباطبایی علاوه بر جایگاه مؤثرش در رشد علومی چون فلسفه و تفسیر قرآن در حوزه علمیه، به فعالیت‌های دینی اجتماعی در عرصه عمومی جامعه نیز اهتمام داشت.[۴] نمونه‌ای از این فعالیت‌ها تلاش برای ایجاد مؤسسه فرهنگی و مذهبی به همراه مرتضی مطهری[۵]، افتتاح حساب مشترک با سید ابوالفضل زنجانی و مرتضی مطهری برای کمک به مردم فلسطین[۶] و شرکت در نشر کتاب بحثی درباره مرجعیت و روحانیت یاد شده است.[۷]
  • سید ابوالفضل موسوی مجتهد زنجانی (۱۲۷۹-۱۳۷۱ش)
  • مرتضی مطهری (۱۲۹۸-۱۳۵۸ش)
  • مهدی بازرگان (۱۲۸۶-۱۳۷۳ش)
  • سید محمد حسینی بهشتی (۱۳۰۷-۱۳۶۰ش)
  • سید محمود طالقانی (۱۲۸۹- ۱۳۵۸ش)
  • سید مرتضی جزایری (۱۳۰۹-۱۳۸۷ش)

مقالات

منابع

  1. جعفریان، رسول، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی و سیاسی (۱۳۲۰-۱۳۵۷ش)، تهران، پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، ۱۳۸۲ش، ص۱۳۸.
  2. جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی و سیاسی، ص۱۳۸.
  3. مطهری، مرتضی و دیگران، بحثی درباره مرجعیت و روحانیت، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۹۷ش، یادداشت ناشر، ص۴.
  4. خسروشاهی، سیدهادی، درباره علامه سید محمدحسین طباطبایی (خاطرات مستند سید هادی خسروشاهی)، قم، کلبه شروق، ۱۳۹۱ش، ص۱۴۷؛ نیز: جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی و سیاسی، ص۱۳۰.
  5. شیخ شهید (مجموعه‌ای مصور از زندگی متفکر شهید مرتضی مطهری)، تهران، انتشارات صدرا، ۱۳۷۵ش، ص۱۶.
  6. خسروشاهی، درباره علامه سید محمدحسین طباطبایی، ص۱۴۸.
  7. جعفریان، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی و سیاسی، ص۱۳۸.