کاربر:Rezapour/صفحه تمرین

< کاربر:Rezapour
نسخهٔ تاریخ ‏۳۰ سپتامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۳:۴۸ توسط Rezapour (بحث | مشارکت‌ها) (اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، ابرابزار)

عذاب جمعی پس از پیامبر اسلام

سؤال

چرا از زمان پیامبر اکرم ص به بعد عذاب جمعی نازل نشده است؟ (همانند عذابهای قوم حضرت نوح یا قوم عاد(


عذاب الهی طبق قانون و قواعدی است که مورد علم خداوند است و فقط خدا از آن آگاهی دارد گاهی بعضی اقوام را به دلیل تکذیب انبیاء یا ظلم و ستم‌های دیگر عذاب نموده است و گاهی برخی دیگر را عذاب نکرده (مثل اقوام جاهلیت زمان پیغمبر) و حساب آنها را به قیامت گذاشته است ولی دلایل زیادی می‌تواند وجود داشته باشد که خداوند قومی را عذاب نکند از جمله در حدیثی قدسی از پیغمبر است که حق تعالی فرمود: قسم به عزت و جلالم اگر نمی‌بودند آنانکه مرا به یک چشم برهم زدن عبادت می‌کنند (یعنی یک چشم برهم زدنی هم از من غافل نیستند). و اگر نمی‌بودند پرهیزگاران، از آسمان یک قطره باران فرو نمی‌فرستادم و یک برگ سبز نمی‌رویاندم.}}[۱]

خداوند در قرآن کریم خطاب به پیامبرش فرمود: ﴿و ما کان الله لیعذبهم و انت فیهم و ما کان الله معذبهم و هم یستغفرون[۲]؛ خداوند، تا تو در میان آن‌ها هستی، آن‌ها را مجازات نخواهد کرد، و نیز تا استغفار می‌کنند خدا عذاب‌شان نمی‌کند.

از این آیه به دست می‌آید که وجود مبارک پیامبر و توبه و استغفار دو عامل باز دارنده از نزول عذاب آسمانی بر امت اسلامی است. بر اساس این آیه امیر مؤمنان فرمود:

«کان فی الارض امانان من عذاب الله و قد رفع احدهما فدونکم الاخر فتمسکوا[۳]» روی زمین دو وسیله امنیت از عذاب الهی بود. یکی از آن‌ها (که وجود مقدس پیامبر بود) برداشته شد. هم‌اکنون به دومی (یعنی استغفار) تمسک جویید. سپس آیه فوق را تلاوت فرمود.

بر این اساس معلوم می‌شود در زمان حیات با برکت وجود حضرت که به گفته قرآن کریم «رحمت برای عالمیان بود»[۴] مردم از نزول عذاب آسمانی در امان بوده‌اند، ولی در عصر کنونی گر چه گناهانی که سبب نزول عذاب شود ممکن است از سوی معصیتکاران رخ دهد، ولی استغفار و توبه و پشیمانی چه بسا سبب می‌شود که آن عذاب‌ها فرو نبارد. هستند مومنانی که پیوسته در حال دعا و استغفارند. به برکت وجود آن‌ها سایر مردم نیز در امان اند، چه این که وجود پر برکت حضرت قائم آل محمد (ص) و دعاهای حضرت نیز در جلوگیری از نزول عذاب‌های آسمانی نقش مؤثر دارد.


منابع

  1. شیخ صدوق، ترجمه جامع الاخبار، کتاب فروشی اسلامیه، ۱۴۰۳ق، ص۲۱۱.
  2. انفال ۳۳.
  3. نهج البلاغه حکمت ۸۸.
  4. انبیاء ۱۰۷.