زیبایی امام زمان(عج): تفاوت میان نسخه‌ها
(اصلاح ارقام) |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه ویرایشگر دیداری |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
{{درگاه|مهدویت}} | {{درگاه|مهدویت}} | ||
یکی از مهم‌ترین | یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های ظاهری [[امام مهدی(عج)]] زیبایی ایشان است.ایشان زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است. همچنین بلحاظ زیبایی شبیه حضرت یوسف(ع) است. موی حضرت پرپشت، پیشانی او درخشان، چشمانش مشکی، بینی او کشیده و دندان‌هایش منظم و شفاف است. | ||
== زیبایی امام مهدی == | == زیبایی امام مهدی == | ||
نسخهٔ ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۲
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های ظاهری امام مهدی(عج) زیبایی ایشان است.ایشان زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است. همچنین بلحاظ زیبایی شبیه حضرت یوسف(ع) است. موی حضرت پرپشت، پیشانی او درخشان، چشمانش مشکی، بینی او کشیده و دندان‌هایش منظم و شفاف است.
زیبایی امام مهدی
یکی از مهم‌ترین از ویژگی‌های ظاهری امام مهدی(عج) زیبایی ایشان است. امام علی(ع) ایشان را «حَسَن الوجه» خوانده و او را در مقابل زیبارویان عالم به ماه در مقابل ستارگان تشبیه کرده است.[۱][۲] پیامبر اکرم (ص) نیز چهره‌ی ایشان را همچون ماه درخشنده توصیف کرده و ایشان را طاووس اهل بهشت نامیده است.[۳][۴] آیت الله حائری قزوینی گفته است امام مهدی زیباترین و خوش صورت‌ترین مردم است؛ زیرا شبیه‌ترین مردم به پیامبر است.[۵][۶][۷] در روایتی از امام باقر(ع) زیبایی امام مهدی(ع) به حضرت یوسف(ع) تشبیه شده است.[۸]
اوصاف سر و صورت امام مهدی
روایات مختلفی درباره‌ی ویژگی‌های چهره‌ی امام مهدی ذکر شده است.
موی سر
گفته شده است موهایی طلایی دارد.[۹][۱۰] موهایش پرپرشت است.[۱۱][۱۲] و بر شانه‌هایش فرو ریخته است.[۱۳][۱۴]
پیشانی حضرت
روایات پیشانی ایشان را باز، سفید و درخشان توصیف کرده است.[۱۵][۱۶]
چشمان حضرت
در وصف چشمان حضرت آمده است که چشمانی مشکی و سرمه کشیده دارد.[۱۷] و از شب زنده‌داری فرو رفته است.[۱۸]
بینی حضرت
ایشان بینی کشیده‌ای دارد که هنگام آشامیدن آب نزدیک است به آب برسد.[۱۹][۲۰]
دندان حضرت
دندان‌هایش مثل شانه (ظریف، منظم و جدا از هم) است.[۲۱] دندان‌هایش شفاف است.[۲۲]
مطالعه بیشتر
- فرهنگ الفبایی مهدویت (موعودنامه)، مجتبی تونه‌ای
منابع
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۶
- ↑ شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد، قم، اسماعیلیان، ج۲، ص۳۸۲
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۹۱
- ↑ اربلی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۴۸۱
- ↑ حائری قزوینی، سید محمد حسن، مکیال المکارم، ج۱، ص۱۳۲
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج۱، ص۵۳۴
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۳۶، ص۳۳۷
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، قم، انتشارات معصومیه، ص۳۷۱
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، ص۱۵۷
- ↑ قنذوری، سلیمان بن ابراهیم، ینابیع الموده لذوی القربی، ج۳، ص۱۳۱
- ↑ مجلسی، محمد باقر، ج۵۲، ص۵۱
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری باعلام الهدی، ص۴۳۴
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۳۶
- ↑ شیخ طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص۲۸۱
- ↑ اربلی، علی بن عیسی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۳، ص۲۵۹ و ۲۶۹
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۹۰
- ↑ اربلی، كشف الغمة في معرفة الأئمة، ۱۳۸۱ق، ج۳، ص۲۶۰
- ↑ یزدی حائری، علی بن زین العابدین، الزام الناصب فی اثبات الحجه الغائب، ص۱۳۸
- ↑ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۴۳
- ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمه، ج۲، ص۴۳
- ↑ مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج۵۱، ص۷۷
- ↑ صافی گلپایگانی، لطف الله، منتخب الاثر، قم، انتشارات معصومیه، ص۱۵۰