آخرین امام: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۹: | خط ۹: | ||
===ختم امامت در امام دوازدهم=== | ===ختم امامت در امام دوازدهم=== | ||
با توجه به اینکه امامت جایگاه خلیفة اللهی و جانشینی پیامبر (ص) است، امام باید در بالاترین حد از علم و معنویت قرار داشته باشد. تشخیص چنین شخصی برای مردم ناممکن است ازاین‌رو خداوند متعال خود معرفی آنان را برای بندگانش به عهده گرفته است. بنابراین اینکه امام باید دارای اوصاف و خصوصیات و ویژگی‌های فوق‌العاده باشد که دیگران فاقد آن هستند، این اوصاف و شایستگی را خداوند متعال بر اساس [[علم ازلی]] خود به همه امور می‌داند و لذا بر اساس حکمت و مصلحت ربوبی که برخاسته از علم ازلی او به امور است امامت را به بعضی از افراد واگذار فرموده است و این که به کسانی دیگر واگذار نکرده، قطعاً شایستگی و ظرفیت آن مقام را نداشته‌اند و اینکه عده [[انبیاء]] و اوصیاء خصوصاً [[امامان(ع)]] مشخص و محدود اند، قطعاً به خاطر محدودیت افراد شایسته و صالح که بتوانند به این مقامات برسند می‌باشد و در واقع این که رسول خدا در جاهای متعدد و در زمان‌های مختلف می‌فرمود: «... امامان بعد از من دوازده نفراند که نه نفر آن‌ها از فرزندان حسین‌اند که خداوند علم و فهم مرا به آن‌ها عطا فرموده، پس وای بر کسانی که با آن‌ها بغض و عداوت بورزند.»<ref>منتخب الاثر، آیت الله صافی گلپایگانی، ص۷۲، حدیث ۱۸.</ref> به این معنا است که افراد شایسته برای امامت که خداوند آن‌ها را بر اساس لیاقت و شایستگی برای رهبری مردم بعد از من انتخاب کرده است دوازده نفر هستند، زیرا ممکن است افراد بسیاری پیدا شوند که ادعای امامت کنند یا عده‌ای آن‌ها را امام بپندارند یا شبهه کنند که چرا امام نشدند یا امامت چرا محدود به عده خاصی شده‌اند، که در حقیقت شایستگی برای این مقام را نداشته و ندارند و لذا نمی‌توانند امام باشند. | با توجه به اینکه امامت جایگاه خلیفة اللهی و جانشینی پیامبر (ص) است، امام باید در بالاترین حد از علم و معنویت قرار داشته باشد. تشخیص چنین شخصی برای مردم ناممکن است ازاین‌رو خداوند متعال خود معرفی آنان را برای بندگانش به عهده گرفته است. بنابراین اینکه امام باید دارای اوصاف و خصوصیات و ویژگی‌های فوق‌العاده باشد که دیگران فاقد آن هستند، این اوصاف و شایستگی را خداوند متعال بر اساس [[علم ازلی]] خود به همه امور می‌داند و لذا بر اساس حکمت و مصلحت ربوبی که برخاسته از علم ازلی او به امور است امامت را به بعضی از افراد واگذار فرموده است و این که به کسانی دیگر واگذار نکرده، قطعاً شایستگی و ظرفیت آن مقام را نداشته‌اند و اینکه عده [[انبیاء]] و اوصیاء خصوصاً [[امامان(ع)]] مشخص و محدود اند، قطعاً به خاطر محدودیت افراد شایسته و صالح که بتوانند به این مقامات برسند می‌باشد و در واقع این که رسول خدا در جاهای متعدد و در زمان‌های مختلف می‌فرمود: «... امامان بعد از من دوازده نفراند که نه نفر آن‌ها از فرزندان حسین‌اند که خداوند علم و فهم مرا به آن‌ها عطا فرموده، پس وای بر کسانی که با آن‌ها بغض و عداوت بورزند.»<ref>منتخب الاثر، آیت الله صافی گلپایگانی، ص۷۲، حدیث ۱۸.</ref> به این معنا است که افراد شایسته برای امامت که خداوند آن‌ها را بر اساس لیاقت و شایستگی برای رهبری مردم بعد از من انتخاب کرده است دوازده نفر هستند، زیرا ممکن است افراد بسیاری پیدا شوند که ادعای امامت کنند یا عده‌ای آن‌ها را امام بپندارند یا شبهه کنند که چرا امام نشدند یا امامت چرا محدود به عده خاصی شده‌اند، که در حقیقت شایستگی برای این مقام را نداشته و ندارند و لذا نمی‌توانند امام باشند. بنابراین امام مهدی (ع) آخرین امامی است که از سوی خداوند متعال برای پیشوایی و رهبری مسلمانان و بشر تعیین گردیده و به همین علت آن حضرت را در عالم غیبت زنده نگه داشته تا در آخرالزمان رهبری جامه اسلامی را به عهده گرفته و حکومت اسلامی جهانی کند. | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
نسخهٔ ۹ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۰۶
چه دلیلی وجود دارد که امامت باید با حضرت ولی عصر(عج) خاتمه پیدا کند؟ آیا این عادلانه و حکیمانه است؟
مقام امامت از مهم‌ترین شئوون زندگی انسان‌ها در بخش‌های مربوط به دین و دنیا می‌باشد، شایستگی و دارا بودن اوصاف رهبری و پیشوائی انسان‌ها بیش از هر چیز دیگری در امام جامعه ضروری و لازم است. کسانی به مقام امامت و رهبری جوامع بشری می‌رسند که دارای خصوصیات و ویژگی‌های فوق‌العاده‌ای از قبیل عصمت، افضلیت، علم غیب و حق شفاعت باشند که دیگران فاقد آن هستند علاوه بر این؛ به اعتقاد شیعه امر امامت از جانب خداوند تعیین شده و به انتخاب او افرادی عهده‌دار این منصب الهی هستند. این افراد از طرف خداوند مشخص شده که به وسیله پیامبر(ص) به مردم معرفی شده‌اند. تعداد و اسامی دوازده امام در احادیث مختلفی از جمله حدیث جابر و حدیث دوازده خلیفه برای مردم بیان شده است و در این احادیث همانطور که امام علی(ع) به عنوان اولین امام معرفی شده، امام زمان(عج) هم به عنوان آخرین امام، خلیفه و ذخیره الهی در زمین مشخص شده‌اند. تعیین امام و رهبر پس از پیامبر(ص) برای مردم از جانب خداوند لطف است که مردم را به حال خویش رها نکرده‌اند، بنابراین تعیین امام زمان(ع) به عنوان آخرین امام، عادلانه و حکیمانه خواهد بود.
ختم امامت در امام دوازدهم
با توجه به اینکه امامت جایگاه خلیفة اللهی و جانشینی پیامبر (ص) است، امام باید در بالاترین حد از علم و معنویت قرار داشته باشد. تشخیص چنین شخصی برای مردم ناممکن است ازاین‌رو خداوند متعال خود معرفی آنان را برای بندگانش به عهده گرفته است. بنابراین اینکه امام باید دارای اوصاف و خصوصیات و ویژگی‌های فوق‌العاده باشد که دیگران فاقد آن هستند، این اوصاف و شایستگی را خداوند متعال بر اساس علم ازلی خود به همه امور می‌داند و لذا بر اساس حکمت و مصلحت ربوبی که برخاسته از علم ازلی او به امور است امامت را به بعضی از افراد واگذار فرموده است و این که به کسانی دیگر واگذار نکرده، قطعاً شایستگی و ظرفیت آن مقام را نداشته‌اند و اینکه عده انبیاء و اوصیاء خصوصاً امامان(ع) مشخص و محدود اند، قطعاً به خاطر محدودیت افراد شایسته و صالح که بتوانند به این مقامات برسند می‌باشد و در واقع این که رسول خدا در جاهای متعدد و در زمان‌های مختلف می‌فرمود: «... امامان بعد از من دوازده نفراند که نه نفر آن‌ها از فرزندان حسین‌اند که خداوند علم و فهم مرا به آن‌ها عطا فرموده، پس وای بر کسانی که با آن‌ها بغض و عداوت بورزند.»[۱] به این معنا است که افراد شایسته برای امامت که خداوند آن‌ها را بر اساس لیاقت و شایستگی برای رهبری مردم بعد از من انتخاب کرده است دوازده نفر هستند، زیرا ممکن است افراد بسیاری پیدا شوند که ادعای امامت کنند یا عده‌ای آن‌ها را امام بپندارند یا شبهه کنند که چرا امام نشدند یا امامت چرا محدود به عده خاصی شده‌اند، که در حقیقت شایستگی برای این مقام را نداشته و ندارند و لذا نمی‌توانند امام باشند. بنابراین امام مهدی (ع) آخرین امامی است که از سوی خداوند متعال برای پیشوایی و رهبری مسلمانان و بشر تعیین گردیده و به همین علت آن حضرت را در عالم غیبت زنده نگه داشته تا در آخرالزمان رهبری جامه اسلامی را به عهده گرفته و حکومت اسلامی جهانی کند.
جستارهای واسته
منابع
- ↑ منتخب الاثر، آیت الله صافی گلپایگانی، ص۷۲، حدیث ۱۸.