اصل نویسی در نگارش روایت: تفاوت میان نسخه‌ها
(ابرابزار) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
اصل به مجموعه‌ای گفته می‌شود که اصحاب پیامبر و یا ائمه مستقیماً از | اصل به مجموعه‌ای گفته می‌شود که اصحاب پیامبر و یا ائمه مستقیماً از پیامبر و امام، یا با یک واسطه درباره موضوع خاصی شنیده و آنها را جمع‌آوری کردنده‌اند. در کتاب‌های روایی بارها از این اصل‌ها یاد شده است و علامه آقا بزرگ تهرانی در الذریعه، بیش از صد اصل را با مشخصات نویسنده‌اش آورده است.<ref>آقا بزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲، ص۱۲۵ و ۱۶۶، ج۲۴، ص۱۴۷ و ص۳۱۵، بیروت، دار الاضواء، دوم، ۱۴۰۳ ه. ق.</ref> اصل نویسی با تأکید پیامبر بر نوشتن احادیث، و همچنین در عصر ائمه اطهار(ع) انجام شده است. | ||
البته گاهی روایات غیر موثق وارد این اصل‌ها می‌شده که علمای متخصص در شناخت روایت با نگاهی به زندگانی نویسنده، یا راوی آن اصل، موارد اتهامی را بررسی کرده و در کتاب‌های‌شان متذکر شده‌اند که این اصل یا این راوی قابل اعتماد نیست. | البته گاهی روایات غیر موثق وارد این اصل‌ها می‌شده که علمای متخصص در شناخت روایت با نگاهی به زندگانی نویسنده، یا راوی آن اصل، موارد اتهامی را بررسی کرده و در کتاب‌های‌شان متذکر شده‌اند که این اصل یا این راوی قابل اعتماد نیست. | ||
نسخهٔ ۱ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۰۶
سؤال
نوشتن اصل در نگارش روایت چیست و از چه زمانی انجام شده است؟
اصل به مجموعه‌ای گفته می‌شود که اصحاب پیامبر و یا ائمه مستقیماً از پیامبر و امام، یا با یک واسطه درباره موضوع خاصی شنیده و آنها را جمع‌آوری کردنده‌اند. در کتاب‌های روایی بارها از این اصل‌ها یاد شده است و علامه آقا بزرگ تهرانی در الذریعه، بیش از صد اصل را با مشخصات نویسنده‌اش آورده است.[۱] اصل نویسی با تأکید پیامبر بر نوشتن احادیث، و همچنین در عصر ائمه اطهار(ع) انجام شده است.
البته گاهی روایات غیر موثق وارد این اصل‌ها می‌شده که علمای متخصص در شناخت روایت با نگاهی به زندگانی نویسنده، یا راوی آن اصل، موارد اتهامی را بررسی کرده و در کتاب‌های‌شان متذکر شده‌اند که این اصل یا این راوی قابل اعتماد نیست.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر
- جامع الرواه، محمد بن علی اردبیلی، قم، مکتبه مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ ه. ق.
- رجال العلامه، حسن بن یوسف معروف به علامه.
منابع
- ↑ آقا بزرگ تهرانی، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج۲، ص۱۲۵ و ۱۶۶، ج۲۴، ص۱۴۷ و ص۳۱۵، بیروت، دار الاضواء، دوم، ۱۴۰۳ ه. ق.