تنافی بداء با وعدههای الهی: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
بداء در لغت به معنای ظهور پس از پنهان بودن است. لازمه این معنای بداء، جهل و تبدیل نظر میباشد. این معنای بداء، در مورد خداوند کاربرد ندارد؛ زیرا خداوند با علم ازلی خود همه چیز را میداند و در اراده او تغییر راه ندارد. | بداء در لغت به معنای ظهور پس از پنهان بودن است. لازمه این معنای بداء، جهل و تبدیل نظر میباشد. این معنای بداء، در مورد خداوند کاربرد ندارد؛ زیرا خداوند با علم ازلی خود همه چیز را میداند و در اراده او تغییر راه ندارد. تغییر و تحول در علم فعلی خداوند هیچ گونه ارتباطی به تغییر و تحول در ذات پروردگار ندارد، زیرا علم فعلی خداوند یک مفهوم انتزاعی است و از مقایسه بین فعل خداوند با او انتزاع میشود.<ref>آموزش عقائد، ص۲۵۴.</ref> | ||
بداء در وعدههای الهی وجود ندارد. آنچه ممکن است بداء در وعده و وعید برای انسان است؛ زیرا انسان برخی دلایل وعدههای الهی بر انسان پوشیده است، و انسان طبق محاسبات خود گمان میکند که طبق مشخصات خاص باید آن وعده اتفاق بیفتد، اما واقع نمیشود این به دلیل محدود بودن علم بشر بر اسباب و علتها است و خداوند خلاف وعده عمل نکرده است. | |||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ ۲۹ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۰۲
این مقاله هماکنون به دست Rezapour در حال ویرایش است. |
آیا بداء با آیاتی مانند ﴿و لا تخلف المیعاد﴾ در تعارض نیست؟
بداء در لغت به معنای ظهور پس از پنهان بودن است. لازمه این معنای بداء، جهل و تبدیل نظر میباشد. این معنای بداء، در مورد خداوند کاربرد ندارد؛ زیرا خداوند با علم ازلی خود همه چیز را میداند و در اراده او تغییر راه ندارد. تغییر و تحول در علم فعلی خداوند هیچ گونه ارتباطی به تغییر و تحول در ذات پروردگار ندارد، زیرا علم فعلی خداوند یک مفهوم انتزاعی است و از مقایسه بین فعل خداوند با او انتزاع میشود.[۱]
بداء در وعدههای الهی وجود ندارد. آنچه ممکن است بداء در وعده و وعید برای انسان است؛ زیرا انسان برخی دلایل وعدههای الهی بر انسان پوشیده است، و انسان طبق محاسبات خود گمان میکند که طبق مشخصات خاص باید آن وعده اتفاق بیفتد، اما واقع نمیشود این به دلیل محدود بودن علم بشر بر اسباب و علتها است و خداوند خلاف وعده عمل نکرده است.
منابع
- ↑ آموزش عقائد، ص۲۵۴.