حضور ابوبکر و عمر در دفن پیامبر(ص): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(ابرابزار) |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
از منابع | از منابع اهل‌سنت چنین برداشت شده است که این دو، هنگام دفن پیامبر(ص) حضور داشتند؛ زیرا دفن پیامبر یک روز پس از رحلت و با پایان یافتن تعیین خلیفه صورت گرفته است. | ||
[[منابع اهل سنت]] امام علی(ع) و عباس را عهده‌دار گذاردن [[پیامبر(ص)]] در قبر ذکر کرده‌اند. ابن سعد آورده است که علی(ع)، عباس و فضل | [[منابع اهل سنت]] امام علی(ع) و عباس را عهده‌دار گذاردن [[پیامبر(ص)]] در قبر ذکر کرده‌اند. ابن سعد آورده است که علی(ع)، عباس و فضل و… پیامبر(ص) را غسل دادند و همان‌ها پیامبر را در قبر گذاشتند؛<ref>محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۶۳.</ref> چنانکه در جای دیگر گفته است که علی، عباس، فضل، قثم و شقران برای دفن پیامبر به آرامگاه داخل شدند.<ref>محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۳–۲۷۲.</ref> برخی معتقدند که این مطلب دلیل بر این نیست که [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]] در مراسم تدفین نیز حضور نداشتند؛ چنانکه بر طبق روایتی که ابن سعد ذکر کرده است، هنگام دفن پیامبر(ص) ابوبکر حضور داشت و حتی پیشنهاد مکان دفن پیامبر را طبق روایتی از خود پیامبر مطرح کرد.<ref>محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۴.</ref> همین مطلب را ابن خلدون<ref>ابن خلدون، العبر، ترجمه، آیتی، عبد المحمد، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۶۳ش، چاپ اول، ج۱، ص۴۷۰.</ref> و دیگران نیز ذکر کرده‌اند. طبق شواهد تاریخی، دفن پیامبر(ص) بلافاصله پس از غسل ایشان نبوده بلکه بدن رسول خدا(ص) یک روز در بستری بوده و مردم گروه گروه بر حضرت نماز می‌خواندند.<ref>محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۰.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
* [[عدم حضور ابوبکر و عمر در غسل و کفن پیامبر(ص)]] | * [[عدم حضور ابوبکر و عمر در غسل و کفن پیامبر(ص)]] | ||
{{پایان پاسخ}} | {{پایان پاسخ}} | ||
==منابع== | |||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = تاریخ | | شاخه اصلی = تاریخ | ||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = | ||
| تیترها = | | تیترها = | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = | ||
| کیفیت = | | کیفیت = | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
نسخهٔ ۱۹ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۸
سؤال
آیا براساس منابع اهل‌سنت ابوبکر و عمر در دفن پیامبر شرکت داشته‌اند؟
از منابع اهل‌سنت چنین برداشت شده است که این دو، هنگام دفن پیامبر(ص) حضور داشتند؛ زیرا دفن پیامبر یک روز پس از رحلت و با پایان یافتن تعیین خلیفه صورت گرفته است. منابع اهل سنت امام علی(ع) و عباس را عهده‌دار گذاردن پیامبر(ص) در قبر ذکر کرده‌اند. ابن سعد آورده است که علی(ع)، عباس و فضل و… پیامبر(ص) را غسل دادند و همان‌ها پیامبر را در قبر گذاشتند؛[۱] چنانکه در جای دیگر گفته است که علی، عباس، فضل، قثم و شقران برای دفن پیامبر به آرامگاه داخل شدند.[۲] برخی معتقدند که این مطلب دلیل بر این نیست که ابوبکر و عمر در مراسم تدفین نیز حضور نداشتند؛ چنانکه بر طبق روایتی که ابن سعد ذکر کرده است، هنگام دفن پیامبر(ص) ابوبکر حضور داشت و حتی پیشنهاد مکان دفن پیامبر را طبق روایتی از خود پیامبر مطرح کرد.[۳] همین مطلب را ابن خلدون[۴] و دیگران نیز ذکر کرده‌اند. طبق شواهد تاریخی، دفن پیامبر(ص) بلافاصله پس از غسل ایشان نبوده بلکه بدن رسول خدا(ص) یک روز در بستری بوده و مردم گروه گروه بر حضرت نماز می‌خواندند.[۵]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۶۳.
- ↑ محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۳–۲۷۲.
- ↑ محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۴.
- ↑ ابن خلدون، العبر، ترجمه، آیتی، عبد المحمد، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، ۱۳۶۳ش، چاپ اول، ج۱، ص۴۷۰.
- ↑ محمد بن سعد، الطبقات الکبری، ترجمه مهدوی دامغانی، محمود، تهران، فرهنگ و اندیشه، ۱۳۴۷ش، ج۲، ص۲۷۰.