حدیث «الناس نیام فإذا ماتوا انتبهوا»: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: ویرایش مبدأ ۲۰۱۷ |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = - | ||
| تیترها = | | تیترها = - | ||
| ویرایش = | | ویرایش =شد | ||
| لینک‌دهی = | | لینک‌دهی = شد | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی نویسنده = | | بازبینی نویسنده = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = شد | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = ج | ||
| کیفیت = | | کیفیت = ب | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} | ||
[[رده:مقالات پیشنهادی]] | [[رده:مقالات پیشنهادی]] | ||
نسخهٔ ۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۲۴
متن و سند حدیث امیر المومنین(ع) را که می‌فرماید: «الناس نیام فاذا…» بنویسید؟
حدیثی از امام علی(ع) نقل شده که «النَّاسُ نِيَامٌ فَإِذَا مَاتُوا انْتَبَهُوا؛ مردم خوابند و وقتی می میرند، بیدار خواهند شد».[۱] مردم را در زندگى چنان دانسته‌اند كه زندگی را در حالِ خواب و بی‌خبرى می‌گذرانند، به حقيقت آن آگاه نيستند و آنچه در نظر دارند، مانند وَهم است.[۲]
وجود حقیقیِ انسان‌ها، زمانی که بميرند، آشكار خواهد شد و به اعمال و رفتار خود آگاه خواهند گشت. انسان‌ها، آنگاه درک خواهند نمود كه زندگى در دنيا براساس بی‌توجهى و بی‌خبرى از خود بوده است. پس از مرگ در عالم شهود، همه اعمال و حركات وجودى، صريح مشاهده خواهد شد، به طورى كه هرگز از صفحه وجودى خيال و صورت علمى، زايل نخواهد شد.[۲]
حدیث «الناس نیام ...» را به جهت محتوایی، نزدیک به برخی آیات قرآن دانسته‌اند:﴿از آنچه به شما روزی داده‌ایم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ یکی از شما فرا رسد و بگوید: پروردگارا چرا مرگ مرا به تأخیر نینداختی تا در راه خدا صدقه دهم و از صالحان باشم﴾(سوره منافقون:آیات ۹-۱۰.)
برخی منابع، این روایت را از پیامبر اسلام(ص) نیز نقل کرده‌اند.[۳]
منابع
- ↑ سید رضی، خصائص الأئمة عليهم السلام (خصائص أمير المؤمنين عليه السلام)، ص۱۱۲، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۴۰۶ق.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ حسینى همدانى، سيد محمد، درخشان پرتوى از اصول كافى، ج۴، ص۱۱۴.
- ↑ مجلسی، محمد باقر بحارالانوار، بیروت، مؤسسه الوفاء، ۱۴۰۴ق، ج۵۰، ص۱۳۴؛ ابن ابی‌فراس ورام، مجموعه ورام، قم، مکتبه الفقیه، ج۱، ص۱۵۰.