بابی انت و امی

سؤال

عبارت «بابی انت و امی و یا…» که در متون زیارات و ادعیه و روایات اهلبیت و امامزاده‌ها به چشم می‌خورد به چه معناست؟ آیا این نوع عبارات صادره از زبان امام معصوم علیه السلام فقط در مقام تعلیم به ماست یا واقعاً خود ایشان هم در مقام زیات، چنین می‌فرمایند?

تابلو نگارگری «بابی انت و امی یا حسین»، اثر استاد رضا بدرالسما، با خط ثلث از محسن بهارزاده.

بِاَبی اَنْتَ و اُمّی عبارتی به معنای «پدر و مادرم به فدایت»، که در متن برخی زیارات مانند زیارت عاشورا آمده است و در زبان عربی برای ابراز علاقه شدید به کسی استفاده می‌شود.

درگاه‌ها

فدا کردن چیزی یا کسی برای کسی دیگر، بیشتر به معنای دادن چیزی و گرفتن چیزی بهتر است، بنابراین عباراتی همچون «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی»، «بنفسی انت» و «بمالی» و … به این معناست که در واقع ما راضی هستیم که نه تنها جان و مال خود را فدای بهترین‌ها کنیم بلکه پدر و مادر خویش را که از همه چیز و همه کس برای ما با ارزش‌تر هستند، به عنوان فدیه بدهیم و اهل بیت نیز در مواردی که این عبارت‌ها را گفته‌اند به معنای حقیقی آن نبوده بلکه به سبب همراهی با اصطلاحات اعراب و همراهی با گفتار محاوره ای در پی تعلیم دادن به ما بودند.

پاسخ تفصیلی:

اولاً:

در ادعیه و احادیث بی‌شماری از عباراتی چون «بنفسی انت»، «بنفسی فداک» یا «جعلت فداک» که به معنی جانم فدای شما شود به مراتب بیشتر از عبارت «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی» استفاده شده است، چنان‌که در دعای شریف و مشهور «ندبه» خطاب به امام زمان، حدّاقل شش بار، عبارت «بنفسی انت» (جانم فدای شما) را تکرار می‌کنیم در حالی که عبارت «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی» (پدر و مادر و جانم فدای تو باد) فقط یک بار بیان می‌شود؛ بنابراین چنین نیست که انسان بیشتر، از جان دیگران، خصوصاً پدر و مادر، برای کسانی که دوست شان دارد، مایه می‌گذارد؛ بلکه از جان خویش به مراتب بیشتر مایه می‌گذارد.

ثانیاً: عبارت «بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی» یک اصطلاح وضرب المثل در کلام عربی است و برای ابراز علاقهٔ شدید به کسی که زیاد دوستش داشته باشند استفاده می‌کنند و احادیث ما نیز که به زبان عرف جامعهٔ عرب‌زبان بیان شده است از این قاعده مستثنی نیستند، لذا چنین عبارت‌هایی مختصّ احادیث ما نیست. وقتی ضرب‌المثلی در عامه مردم اصطلاح شده باشد و برای ابراز علاقه به دیگران بیان کرده باشند جزو فرهنگ مردم است و اهل بیت نیز در همراهی با مردم از اصطلاحات آنها بهره می‌گیرند.

شعری از سید محمدحسین شهریار
یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همّی		بابی انت و امّی
گوییا هیچ نه همّی به دلم بوده، نه غمّی		بابی انت و امّی
چون بود آدم کامل غرض از خلقت عالم		پس به ذریه آدم
جز شما مهدِ نبوت نبُوَد چیز مهمی		بابی انت و امّی...