عواقب ازدواج دیرهنگام

عواقب ازدواج دیرهنگام چیست؟

نکوهش دیر شدن ازدواج

در مکتب جامع و کامل اسلام برای همه دوره‌های سنی انسان، برنامه ای معرفی شده است بنابراین، هنگامی که دختر و پسر به رشد عقلی و جسمی رسیدند، باید ازدواج کنند. رها کردن این سنت الهی با رعایت نکردن زمان مناسب آن، پیامدهای روحی نامطلوبی برای زن و مرد به همراه دارد. از این رو، پیشوایان دینی، ما را از آن نهی کرده‌اند.

عواقب تأخیر در ازدواج

۱. به مخاطره افتادن ایمان و معنویت و عدم حفظ آن: یکی از سپرهای قوی در برابر دشمنان ایمان، ازدواج به موقع می‌باشد، در دوران نوجوانی، از یک طرف کشش‌ها و جاذبه‌های فطری و معنویات و پاکی‌ها، فعال تر می‌شوند و انسان را به سوی خود دعوت می‌کنند و از طرف دیگر جاذبه‌های غریزی و میل‌های جنسی، شکوفا می‌شوند و بیدار می‌شوند و انسان را به سوی خود فرا می‌خوانند، هر دوی این جاذبه‌ها و نیروها لازم و ضروری است؛ و خداوند از روی حکمت، اینها را برای رشد و کمال انسان، در وجود او به ودیعت نهاده است، به دعوت هر دو باید پاسخ مثبت داد و هر دو را اشباع و ارضاء کرد، اگر جاذبه‌ها و میل‌های شهوی و جنسی، پاسخ صحیح و عاقلانه، آن گونه که خداوند متعال مقرّر فرموده داده نشود و کنترل نشود، طغیان می‌کنند و سر به آشوب می‌گذارند و به جاذبه‌ها و نیروهای فطری و معنوی حمله‌ور می‌شوند، و چون جری و وحشی و بی‌باک شده‌اند نیروهای معنوی را از پای درمی‌آورند و به اضمحلال می‌کشانند! بنابراین در این میدان کشمکش و جدال، از بهترین وسایل دفاعی برای نوجوانان ازدواج «به موقع و به هنگام» می‌باشد.}}

۲. عدم بهره‌مندی از دوران شیرین و با نشاط جوانی: بهار ازدواج، «دوران نوجوانی» است، در این دوران، شور و نشاط مخصوصی بر انسان حاکم می‌باشد. اگر از این دوران استفاده لازم برده نشود، به زودی فصل خزان فرا می‌رسد و نشاط از بین می‌رود، یا کم می‌شود و انسان دیگر نمی‌تواند لذّت و استفاده کامل از ازدواج ببرد.

جوانان همانند آن غنچه گل هستند، که باید از این دوران قبل از آنکه از دست برود، استفاده نمایند و زندگی مشترک خود را بر اساسی محکم و استوار بنا کنند، پیامبر اکرم(ص) در این باره سخن بسیار ارزنده ای دارند که حجت را بر همه تمام می‌کنند و جای هیچ گونه بهانه‌گیری باقی نمی‌گذارند، آنجا که می‌فرماید: «ای مردم! جبرئیل از طرف خداوند، نزد من آمد و گفت «دوشیزگان همانند «میوه‌های درختان» می‌باشند؛ هنگامی که «رسیدند» (فصل چیدن آن‌ها فرا رسید، باید چیده شوند) که اگر چیده نشوند تابش آفتاب آن‌ها را فاسد می‌کند و بادهای خزان پراکنده شان می‌نماید! هم چنین هستند «دختران دوشیزه» هنگامی که به رشد و درک و موقعیت زنان رسیدند، چاره ای غیر از شوهر دادنشان نیست؛ و اگر ازدواج نکنند، اطمینانی نیست به فساد و تباهی کشیده نشوند، زیرا آنها بشرند. (و بشر غریزه و میل جنسی دارد و حتماً باید به وسیله همسر، اشباع و ارضاء شوند)...

این سخن پیامبر اکرم(ص) صرفاً شامل دختران نمی‌شود بلکه مخاطب این فرمایش تمام نوجوانانی می‌باشند که در هنگام ازدواج قرار گرفته‌اند و می‌توانند با ازدواجی موفق و به موقع از این موهبت الهی کامیاب گردند خواه دختر باشد یا پسر فرقی در این مورد نیست.

بی شک یکی از عوامل سازگاری زوجین رابطه جنسی مطلوب می‌باشد و این مسئله پراهمیت می‌باشد چرا که می‌تواند به صورت پیش‌گیری از تنش و ایجاد میل تأثیرگزار باشد و هم می‌تواند کاهنده تنش‌های موجود باشد. در بسیاری از موارد جلوه گری اختلافات و ناسازگاری‌ها را می‌توان به رابطه جنسی آنها مربوط دانست بنابراین برای پیش‌گیری از بروز چنین مشکلاتی بهتر این است که افراد در سن ازدواج اقدام نمایند و با استفاده از شور و نشاط جوانی از لذت‌های جنسی و عاطفی حداکثر بهره را ببرند امام صادق(ع) فرمودند: بهترین لذّت‌ها آمیزش جنسی با زنان است؛ در دنیا و آخرت لذتی بالاتر از لذت زن نیست. در نتیجه روشن شد که معمولاً ازدواج‌های دیر هنگام به هیچ وجه فرجام خوبی نخواهد داشت و پایانش دل مردگی و آرزوی نجات از این بحران خواهد بود.

۳. احتمال ناباروری یا احتمال عقب افتادگی فرزندان: امروزه هر چند سن ازدواج در جوامع شهری به دلایل مختلفی بالا رفته است، امّا این امر از زاویه پایداری و جلوگیری از معلولیت‌های جسمی در خانواده پسندیده نیست، چرا که یکی از دلایل اساسی دچار شدن فرزندان به معلولیت همان سن بالای والدین آنهاست. بر اساس تحقیقات به عمل آمده بین سن پدر و مادر با معلولیت فرزند رابطه مستقیم وجود دارد؛ یعنی هر چه قدر سن پدر و مادر در هنگام ازدواج و بارداری بیشتر باشد به همان میزان احتمال ابتلاء به بیماری‌های معلولیتی در فرزندان هم وجود دارد، افزون بر این در سنین بالای ازدواج مردان و زنان احتمال بچه دار نشدن آنها، یعنی عقیمی مردان و نازایی و ناباروری مخصوصاً در زنان به مراتب بالا می‌رود.

۴. خطر به دام افتادن در فسادها و انحرافات و کج روی‌ها: کمتر عاملی پیدا می‌شود که به اندازه فسادها و انحرافات جنسی به نوجوانان و جوانان لطمه بزند و این مفاسد و انحرافات، روزگار آنان را سیاه می‌کند (چه پسر و چه دختر) لطمه‌هایی می‌زند که در کلّ زندگی و طول عمر انسان تأثیر سوء دارد و دین انسان در معرض خطر قرار می‌گیرد. پیامبر اکرم(ص) می‌فرمایند: هر که ازدواج کند نصف دینش کامل می‌شود و درباره نیم دیگر از خدا بترسد. بی تردید ازدواج رابطه ای است که طرفین ربط را تا حدّ زیادی از بی بندو باری و روابط نامشروع و انحرافات اخلاقی و جنسی مصون می‌دارد و این امر به اختلاف حال طرفین و محیط و جوّ حاکم و امکان انجام سائر گناهان است و نیز ملاحظه سائر جنبه‌های شخصی و اجتماعی مختلف باعث می‌شود که گاهی این عمل سبب مصونیت انسان از نیمی از گناهان و معاصی و گاهی بیشتر می‌گردد.

انحرافات جنسی ـ که نمونه‌های بارزش، روابط نامشروع دختران و پسران یا خودارضائی و.. است نشاط، طراوت ایمان، استعداد و هستی انسان را ضایع و تباه می‌گرداند ما قصد نداریم به آمار و مفاسدی که در جوامع دیگر مخصوصاً جوامع غربی وجود دارد بپردازیم، زیرا در این نوشتار مجال آن نیست و قلم از نوشتن و زبان از بیان آنها شرم دارم و صلاح نیست، برای فردی پاک و با تقوا مثل شما، از آن همه مفاسد، که روی بشریت را سیاه کرده حرفی به میان آید؛ امّا از جامعه خودمان که باید با خبر بوده و نسبت به مسائل آن حساس باشیم؟!

باید به این حقیقت تلخ اعتراف کنیم که: جامعه ما نیز در زمینه مفاسد نوجوانان، مشکلات فراوانی دارد پس باید راه حل پیدا کرد و بهترین راه حلّ ازدواج با همسری متناسب» آن هم در سنین طبیعی ازدواج است.

۵. دچار شدن به بیماری‌های عصبی و روانی: فشار غریزه جنسی، اگر از راه صحیح و مشروع دفع نشود، آسیب‌های زیادی را به بار می‌آورد و به اعصاب و روان لطمه‌های فراوانی می‌زند، این فشارها از یک طرف و تنهایی و بی‌پناهی و تک زیستی از طرف دیگر، انسان را پریشان و سرگردان می‌کنند.

و باز از طرف دیگر، اگر کسی در اثر بی همسری و فشار این غریزه و پریشانی روحی و ضعف ایمان، خدای ناخواسته ـ دچار انحرافات جنسی و فساد شود مشکل بزرگتر می‌شود؛ زیرا این انحرافات و فسادها (مخصوصا خود ارضائی) ضربه‌های سهمگینی به اعصاب و جان انسان وارد می‌سازند. از نظر روانشناسی و روانپزشکی، یکی از علت‌های عمده، اصل پریشانی و عقده‌های روانی و اخلاقی و ضعف‌های عصبی «بی همسری» و «فشارهای جنسی» و «انحرافات جنسی» می‌باشد.

و از مؤثرترین و بهترین و مفیدترین راه‌های درمان این بیماری‌ها «ازدواج با همسری متناسب» و «در زمان طبیعی ازدواج» است مؤیّد گفتار بنده کلام خداوند متعال می‌باشد که می‌فرمایند: {{قرآن|وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکم مِّنْ أَنفُسِکمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکنُوا إِلَیْهَا… از آیات و نشانه‌های خداوند این است که برایتان همسرانی آفرید تا در کنارشان آرامش یابید.

1. شکاف نسل‌ها و مشکلات ناشی از آن: به علّت ازدواج در سن بالا، فاصله سنی بین والدین و فرزندانی که متولد می‌شوند بسیار می‌شود، که خود باعث بروز مشکلات بسیاری از جمله شکاف بین نسل‌ها می‌شود که مهم‌ترین این مشکلات را باید در نارسایی‌های تعلیم و تربیت والدین به فرزندان جستجو کرد، زیرا غالباً والدین فرزند را برای زندگی در آینده تربیت نمی‌کنند. معیارهای تعلیم و تربیت آن‌ها بیشتر به گذشته نظر دارد، آنان تلاش می‌کنند با الگو قرار دادن خویش از فرزندان نشان انسان شبیه خود بسازند، آنها با معیارها و باورهایی که در سن و سال خودشان قبول می‌کنند و می‌پذیرند و ممکن است برای فرزند نامفهوم باشد. اقتضائات سنّی معمولاً نادیده گرفته می‌شود و والدین حتی خطاهای خود را در دوران نوجوانی و جوانی تجربه‌های شخصی می‌پندارند و تجربه آنها را برای فرزندان، قبیح تصویر می‌کنند علاوه بر آن والدین معمولاً در انتقال احساسات و عواطف خود به فرزندان با مشکل روبرو می‌شوند.
2. وسواس و سخت‌گیری در انتخاب همسر و بروز مشکلات مربوط به آن: از جمله آسیب‌های مهمی که در ازدواج دیر هنگام می‌باشد، اولا وسواس و سخت‌گیری بیش از حد نسبت به انتخاب همسر می‌باشد و ثانیاً نکته سنجی‌ها و ریز بینی‌های بی‌مورد و افراطی پس از ازدواج می‌باشد، که باعث سخت شدن زندگی طرفین و ایجاد مشکلات خانوادگی و زناشویی بسیار می‌گردد.

معرفی منابع برای مطالعهٔ بیشتر:

۱. امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، تهران: انجمن اولیاء و مربیان، ۱۳۸۷. ۲. ۳. پاک نژاد، رضا، ازدواج مکتب انسان سازی، قم: نشر اخلاق، ۱۳۷۴. ۴. ۵. حسین‌خانی نائینی، هادی، فرایند همسرگزینی، قم: بنشاسته، ۱۳۹۳. ۶. ۷. حسینی، سیدمهدی، مشاوره قبل از ازدواج، تهران: آوای نور، ۱۳۸۶. ۸. ۹. رجبیان، زهره و دیگران، سن ازدواج دختران، تهران: شورای فرهنگی اجتماعی زنان سفیر صبح، ۱۳۸۰. ۱۰. ۱۱. مظاهری، علی اکبر، جوانان و انتخاب همسر، قم: پارسیان، ۱۳۹۰. ۱۲.