قبض روح امام حسین(ع): تفاوت میان نسخهها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جز (ابرابزار) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|کاربر=Rezvani }} | {{در دست ویرایش|کاربر=Rezvani}} | ||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
آیا درست است که روح امام حسین(ع) را خود خداوند قبض کرد؟ | |||
خداوند | قبض روح انسانها یکی از کار های خداوند است و ملائکه یا غیر آن که به این امور میپردازند با اجازه و دستور خدا این کار را می کنند بنابراین برگشت همگی آنها در طول اراده پروردگار است. | ||
در | مردی نزد امام علی رفته و در مورد آیاتی که در مورد قبض روح بیان شده سؤالاتی پرسید که چه کسی قبض کننده ارواح است؟ امام در پاسخ او فرمود: اما آیه: «یتوفیکم ملک الموت الّذی وکّل بکم» با آیه «الله یتوفی الانفس حین موتها» و آیه «الذین تتوفاهم الملائکه طیّبین یقولون سلام علیکم» (که چطور در اولی روح انسانها را ملک الموت، و در دومی به خود خدا، و در سومی به رسولان و در چهارمی و پنجمی به ملائکه نسبت میدهد، جوابش این است که: همانا خدای تبارک و تعالی یگانه مدبر امور است، به هر طور که خودش بخواهد و کسانی از مخلوقات خود را میخواهد موکل بر اموری میکند که خودش بخواهد، و اما ملک الموت، خدا او را به خصوص، موکل بر قبض روح اشخاص معینی از خلق که خود بخواهد میکند و رسولان را از ملائکه انتخاب نموده، و برای قبض روح بعضی از خلقش، که باز خودش بخواهد موکل میکند. و هر علمی که صاحب علم داشته باشد، چنان نیست که برای مردم شرح بدهد، چون همه مردم در عقول یکسان نیستند، بعضی قوی و بعضی ضعیف هستند. و بعضی علوم هستند که قابل فرا گرفتن نیستند چون فوق طاقت هستند، مگر کسی از اولیای خدا که تحمل آن برایش آسان باشد. و لذا همین اندازه که میدانیم خداوند محیی (زنده کننده) و ممیت (میراننده) است، کافی است و اوست که جانها را به دست هر کس از خلقش که بخواهد میگیرد، چه ملائکه، و چه غیر ایشان».<ref>طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، مترجم سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، چاپ و نشر دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۱۷، ص۴۱۸.</ref> | ||
==مطالعه بیشتر== | |||
۱ـ تفسیر نمونه، ج۱۷، آیت الله مکارم شیرازی. | ۱ـ تفسیر نمونه، ج۱۷، آیت الله مکارم شیرازی. | ||
خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
۲ـ مجمع البیان، ج۸، طبرسی. | ۲ـ مجمع البیان، ج۸، طبرسی. | ||
== منابع == | |||
{{پانویس}} | |||
==منابع== | |||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی = | ||
|شاخه فرعی۱ = | |شاخه فرعی۱ = | ||
|شاخه فرعی۲ = | |شاخه فرعی۲ = | ||
|شاخه فرعی۳ = | |شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله | ||
| شناسه = | | شناسه = | ||
| تیترها = | | تیترها = | ||
| ویرایش = | | ویرایش = | ||
| لینکدهی = | | لینکدهی = | ||
| ناوبری = | | ناوبری = | ||
| نمایه = | | نمایه = | ||
| تغییر مسیر = | | تغییر مسیر = | ||
| ارجاعات = | | ارجاعات = | ||
| بازبینی = | | بازبینی = | ||
| تکمیل = | | تکمیل = | ||
| اولویت = | | اولویت = | ||
| کیفیت = | | کیفیت = | ||
}} | }} | ||
{{پایان متن}} | {{پایان متن}} |
نسخهٔ ۱۳ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۳۳
این مقاله هماکنون به دست Rezvani در حال ویرایش است. |
آیا درست است که روح امام حسین(ع) را خود خداوند قبض کرد؟
قبض روح انسانها یکی از کار های خداوند است و ملائکه یا غیر آن که به این امور میپردازند با اجازه و دستور خدا این کار را می کنند بنابراین برگشت همگی آنها در طول اراده پروردگار است.
مردی نزد امام علی رفته و در مورد آیاتی که در مورد قبض روح بیان شده سؤالاتی پرسید که چه کسی قبض کننده ارواح است؟ امام در پاسخ او فرمود: اما آیه: «یتوفیکم ملک الموت الّذی وکّل بکم» با آیه «الله یتوفی الانفس حین موتها» و آیه «الذین تتوفاهم الملائکه طیّبین یقولون سلام علیکم» (که چطور در اولی روح انسانها را ملک الموت، و در دومی به خود خدا، و در سومی به رسولان و در چهارمی و پنجمی به ملائکه نسبت میدهد، جوابش این است که: همانا خدای تبارک و تعالی یگانه مدبر امور است، به هر طور که خودش بخواهد و کسانی از مخلوقات خود را میخواهد موکل بر اموری میکند که خودش بخواهد، و اما ملک الموت، خدا او را به خصوص، موکل بر قبض روح اشخاص معینی از خلق که خود بخواهد میکند و رسولان را از ملائکه انتخاب نموده، و برای قبض روح بعضی از خلقش، که باز خودش بخواهد موکل میکند. و هر علمی که صاحب علم داشته باشد، چنان نیست که برای مردم شرح بدهد، چون همه مردم در عقول یکسان نیستند، بعضی قوی و بعضی ضعیف هستند. و بعضی علوم هستند که قابل فرا گرفتن نیستند چون فوق طاقت هستند، مگر کسی از اولیای خدا که تحمل آن برایش آسان باشد. و لذا همین اندازه که میدانیم خداوند محیی (زنده کننده) و ممیت (میراننده) است، کافی است و اوست که جانها را به دست هر کس از خلقش که بخواهد میگیرد، چه ملائکه، و چه غیر ایشان».[۱]
مطالعه بیشتر
۱ـ تفسیر نمونه، ج۱۷، آیت الله مکارم شیرازی.
۲ـ مجمع البیان، ج۸، طبرسی.
منابع
- ↑ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، مترجم سید محمد باقر موسوی همدانی، قم، چاپ و نشر دفتر انتشارات اسلامی، ۱۳۸۳ش، ج۱۷، ص۴۱۸.