خطای حضرت آدم و محرومیت همه انسانها: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[قرآن]]، زمین را جایگاه، محل استقرار و آسایش همه انسانها دانسته است. زندگی در زمین، خواست [[خداوند]] بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشت. [[حضرت آدم]] و [[حوا]] نیز در [[بهشت|بهشت موعود]] نبوده‌اند بلکه در یکی از باغ‌های پرنعمت زمین بودند. | |||
==زمین جایگاه انسانها== | |||
براساس آیه ۳۶ [[سوره بقره]]، زمین جایگاه، محل استقرار و آسایش همه انسانها است. {{قرآن|وَ لَكمُْ فىِ الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ إِلىَ حِين|ترجمه=و در زمين تا روزگارى، آرامشگاه و برخوردارى خواهيد داشت|سوره=بقره|آیه=۳۶}} زندگی در زمین، تصمیم و خواست الهی بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشته است. حکمت خداوند همراه با رعایت مصلحت بندگان، این‌را اقتضا کرده است. در اختیار گذاشتن امکانات و نعمت‌های دنیایی، به علاوه نعمت‌های بدنی و جسمی برای انسان، لطف پروردگار است تا انسان بتواند استفاده کند و برای آخرتش، توشه‌های خوبی مهیا سازد. | |||
==بهشت حضرت آدم== | ==بهشت حضرت آدم== | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۴: | ||
*بر اساس آیات و روایات مربوط به تجسم اعمال، بهشت با اعمال انسان ها ساخته می شود و در زمان حضرت آدم انسانی نبوده تا در نتیجه اعمالش بهشت ساخته شود. | *بر اساس آیات و روایات مربوط به تجسم اعمال، بهشت با اعمال انسان ها ساخته می شود و در زمان حضرت آدم انسانی نبوده تا در نتیجه اعمالش بهشت ساخته شود. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۶
آیا با عدالت خداوند سازگار است که به خاطر خطای حضرت آدم، تمام نسل او دچار محرومیت از بهشت و این همه مشکلات شوند؟
قرآن، زمین را جایگاه، محل استقرار و آسایش همه انسانها دانسته است. زندگی در زمین، خواست خداوند بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشت. حضرت آدم و حوا نیز در بهشت موعود نبوده‌اند بلکه در یکی از باغ‌های پرنعمت زمین بودند.
زمین جایگاه انسانها
براساس آیه ۳۶ سوره بقره، زمین جایگاه، محل استقرار و آسایش همه انسانها است. ﴿وَ لَكمُْ فىِ الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتَاعٌ إِلىَ حِين؛ و در زمين تا روزگارى، آرامشگاه و برخوردارى خواهيد داشت﴾(بقره:۳۶) زندگی در زمین، تصمیم و خواست الهی بوده و حضرت آدم(ع) تقصیر و دخالتی در این امر نداشته است. حکمت خداوند همراه با رعایت مصلحت بندگان، این‌را اقتضا کرده است. در اختیار گذاشتن امکانات و نعمت‌های دنیایی، به علاوه نعمت‌های بدنی و جسمی برای انسان، لطف پروردگار است تا انسان بتواند استفاده کند و برای آخرتش، توشه‌های خوبی مهیا سازد.
بهشت حضرت آدم
بهشتی که حضرت آدم و حوا در آن بوده‌اند، بهشت موعود نبوده است بلکه از باغ‌های پرنعمت زمین بوده است. محققان چند علت برای این مطلب ذکر کرده‌اند:
- بهشت موعود قیامت، نعمتی جاودانه است. در آیات زیادی از قرآن به جاودانگی آن اشاره شده و بیرون رفتن از آن ممکن نیست.
- در روایاتی که از طریق اهل بیت(ع) به ما رسیده به این موضوع تصریح شده است؛ راوی از امام صادق(ع) راجع به بهشت آدم پرسید ـ امام فرمود: «باغی از باغ‌های دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می‌تابید و اگر بهشت جاودانی بود، هرگز از آن بیرون رانده نمی‌شد.[۱]
- ابلیس در بهشت راه ندارد، در آنجا نه وسوسه‌های شیطانی وجود دارد و نه نافرمانی خدا.[۲]
- بهشت آدم، غیر از بهشت سرای آخرت است چراکه بهشت قیامت برای پایان سیر انسان است و این آغاز سیر آدم بود و نیز این مقدمه اعمال و برنامه‌های او است و آن نتیجه اعمال و برنامه‌هایش.
- بر اساس آیات و روایات مربوط به تجسم اعمال، بهشت با اعمال انسان ها ساخته می شود و در زمان حضرت آدم انسانی نبوده تا در نتیجه اعمالش بهشت ساخته شود.
منابع
[[رده:]]