بحیرا: تفاوت میان نسخه‌ها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
'''بَحیرا''' راهب مسیحی بود که | '''بَحیرا''' راهب مسیحی بود که ابوطالب و محمد(ص) در سفر تجاری آن‌ها به شام ملاقات کرد. بحیرا به آنان تأکید کرد که محمد شخص معمولی نیست و دارای نشان‌های پیامبری است. براساس روایات نقل شده بحیرا نشانه‌های رسالت را در حضرت دید و چیزی به او یاد نداد. برخی اشکال به این که قرآن را بحیرا به پیامبر اسلام یاد داده است را چنین پاسخ داده‌اند که بحیرا نمی‌توانسته در یک ملاقات کوتاه، قرآن را به پیامبر اسلام یاد داده باشد. به این اشکال پاسخ‌های دیگری نیز داده شده است. | ||
روایات نقل شده | |||
== ملاقات رسول خدا(ص) با بحیرای راهب == | == ملاقات رسول خدا(ص) با بحیرای راهب == | ||
نسخهٔ ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۱۳
برخی می‌گویند رسول خدا در سفری به شام با راهب مسیحی به نام بحیرا ملاقات داشتند و قرآن را از وی آموخت یا وی نقش مؤثری در پیدایش دین اسلام داشت. آیا این سخن درستی است؟
بَحیرا راهب مسیحی بود که ابوطالب و محمد(ص) در سفر تجاری آن‌ها به شام ملاقات کرد. بحیرا به آنان تأکید کرد که محمد شخص معمولی نیست و دارای نشان‌های پیامبری است. براساس روایات نقل شده بحیرا نشانه‌های رسالت را در حضرت دید و چیزی به او یاد نداد. برخی اشکال به این که قرآن را بحیرا به پیامبر اسلام یاد داده است را چنین پاسخ داده‌اند که بحیرا نمی‌توانسته در یک ملاقات کوتاه، قرآن را به پیامبر اسلام یاد داده باشد. به این اشکال پاسخ‌های دیگری نیز داده شده است.
ملاقات رسول خدا(ص) با بحیرای راهب
برخی از کتاب‌های روایی و تاریخی آورده‌اند: هنگامی که ابوطالب تصمیم گرفت با کاروان تجارتی بطرف شام حرکت کند، رسول خدا(ص) را که کودکی کم سن بود با خود برد. در یکی از منزل‌ها، کاروان در نزدیکی صومعه بحیرای راهب استراحت می‌کردند که بحیرا راهب چشمش بر رسول خدا(ص) افتاد و گفت ای کودک بحق لات و عزّی آنچه از تو می‌پرسم جواب بده. رسول خدا(ص) فرمود: «لَا تَسْأَلْنِي بِهِمَا فَوَ اللَّهِ مَا أَبْغَضْتُ شَيْئاً كَبُغْضِهِمَا؛ مرا به لات و عزّى سوگند مده، به خدا قسم من چيزى را مانند اين دو دشمن نمي‌دارم» بحیراء گفت: به خدا قسمت می‌دهم هر چه به پرسم جواب بدهی، فرمود: اینک آنچه خواهی بپرس. وی سؤالاتی کرد، حضرت پاسخ داد. بعد از این، بحیرا به ابوطالب گفت: از برادرزاده‌ات محافظت کن، این برادرزاده‌ات شأن و مقامی پیدا خواهد کرد.[۱]
حضرت محمد(ص) در این سفر نُه[۲]یا دوازده ساله بود.[۳]
داستان ملاقات رسول خدا(ص) با بحیرای راهب با اندک اختلافی در برخی از کتاب‌های شیعه[۴] و اهل سنت[۵] آمده است.
ارتباط نداشتن بحیرا با پیدایش اسلام
برخی مستشرقان مدعی شدند که پیامبر‌خدا(ص)، مبانی دین خودش را از راهب مسیحی یاد گرفته است.[۶] این سخن درستی نیست:
- ملاقات پیامبر اکرم(ص) با راهب یک موضوع ساده‌ای بوده است و نمی‌توان گفت محمد(ص) تعالیم خود را که در ۲۸ سال بعد اظهار کرد، در این مسافرت از بحیرا گرفته‌است.[۷]
- ملاقاتی که گذرا و به هنگام عبور کاروان روی داده و متن سخنان رد و بدل شده هم جز پیشگوئی رسالت رسول خدا حاوی سخن دیگری نیست، نمی‌تواند مبنای پیدایش آئین گسترده اسلام باشد.[۸]
- معارف والای قرآن نمی‌تواند توسط افرادی مانند بحیرای راهب پایه‌ریزی شده باشد.[۹]
تاریخ زندگی پیامبر خدا(ص)، چگونگی بعثت، نزول وحی و تبلیغ آن به مردم به‌قدری روشن است که هرگونه تأثیرپذیری پیامبر از فرهنگی خارج از محدوده وحی الهی را نفی می‌کند و با یک دیدار کوتاه امکان فراگیری تعالیم معنوی که در قرآن وجود دارد غیرممکن بوده و محتوای آیات الهی با این ادعاها سازگاری ندارد.
مطالعه بیشتر
- مامورزاد، فریحه و روشن ضمیر، محمد ابراهیم، بررسی مقاله بحیرا در دائره المعارف اسلامی، چاپ شده در دو فصلنامه علمی ترویجی قرآن پژوهی خاورشناسان، سال۱۳، شماره۲۵، پاییز و زمستان ۱۳۹۷ش، ص۱۴۶–۱۲۵.
- خزائی، مهدی، بررسی انتقادی مسافرت پیامبر اسلام به شام و ملاقات با بحیرا، راهب مسیحی، چاپ شده در فصلنامه علمی پژوهشی تاریخ (دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات) تابستان ۱۳۹۳ - شماره ۳۳ ص۷۹–۵۵.
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، زندگانی چهارده معصوم (ترجمه إعلام الوری)، مترجم: عزیزالله عطاردی قوچانی، تهران، اسلامیه، چاپ اول، ۱۳۹۰ق، ص۲۰.
- ↑ بلعمی، محمدبن محمد، تاریخنامه طبری، چاپ محمد روشن، تهران، ۱۳۶۶ش، ج ۱، ص۲۰–۲۱. یعقوبی، احمد بن‌اسحاق، تاریخ یعقوبی، ترجمة محمدابراهیم آیتی، تهران، ۱۳۶۲ش، ج ۱، ص۳۶۹.
- ↑ بن‌سعد، الطبقات الکبری، ترجمة محمود مهدوی دامغانی، تهران ۱۳۶۵–۱۳۶۹ش، ج ۱، ص۱۱۶.
- ↑ حمیری، عبدالله بن جعفر، قرب الإسناد، قم، مؤسسه آل البیت، چاپ اول، ۱۴۱۳ق، ص۳۱۸. ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین و تمام النعمة، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، ۱۳۹۵ق، ج۱، ص۱۸۲، باب۱۴، حدیث۳۵. مسعودی، علی بن حسین، اثبات الوصیه، قم، انصاریان، چاپ سوم، ۱۳۸۴ش/ ۱۴۲۶ق، ص۱۱۵. طبرسی، فضل بن حسن، إعلام الوری بأعلام الهدی، تهران، اسلامیه، چاپ سوم، ۱۳۹۰ ق، ص۱۷. قطب الدین راوندی، سعید بن هبة الله، الخرائج و الجرائح، قم، مؤسسه امام مهدی، چاپ اول، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۱۰۸۴.
- ↑ بیهقی، احمد بن حسین، دلائل النبوة فی احوال صاحب الشریعه، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۳۵. ابن هشام، السیره النبویه، ۱۳۶۳ش، ج۱، ص۱۹۱. طبری، تاریخ الامم و الملوک، قاهره، دار المعارف، چاپ پنجم، ۱۳۸۷ هـ. ق، ج۲، ص۲۷۷. ابن سعد، محمد بن سعد، طبقات الکبری، بیروت، دارصادر، بی تا، ج ۱، ص ۱۵۴.
- ↑ معروف حسنی، هاشم، سیرة المصطفی، بیروت، ۱۴۰۶م/۱۹۸۶ق، ص۵۳. رشیدرضا، محمد، الوحی المحمّدی، قاهره، ۱۳۸۰/م۱۹۶۰ق، ص۷۲.
- ↑ سبحانی، جعفر، فروغ ابدیت، بی جا، مؤسسه مطبوعاتی دارالتبلیغ، ۱۳۴۵، ج۱، ص۱۴۲.
- ↑ زرگری نژاد، غلام حسین، تاریخ صدر اسلام، چاپ اوّل تهران، نشر سمت، ۱۳۷۸، ص۲۰۸.
- ↑ رامیار، محمود، تاریخ قرآن، چاپ ۴، تهران، امیرکبیر، ۱۳۷۹ش، ص۱۳۱.