پناه دادن امام سجاد(ع) به خانواده مروان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
{{پایان سوال}} | {{پایان سوال}} | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
[[امام سجاد(ع)]] در جریان [[واقعه حره]] به بسیاری افراد از جمله خانواده [[مروان بن حکم]] پناه داد. در واقعه حره، بسیاری از مردم [[مدینه]]، از جمله ۸۰ تن از [[صحابه پیامبر(ص)]] و ۷۰۰ تن از [[حفظ قرآن|حافظان قرآن]] کشته شدند و اموال و ناموس مردم مدینه توسط سپاه یزید به غارت رفت. امام سجاد(ع) در این قیام با مردم مدینه همراه نشد و دشمنان نیز خانه ایشان را محل امن قرار دادند. امام در خانه خود، بسیاری از زنان و کودکان و حتی خانواده مروان بن حکم را پناه دادند. | |||
==واقعه حره== | ==واقعه حره== | ||
{{نوشتار اصلی|واقعه حره}} | {{نوشتار اصلی|واقعه حره}} | ||
در سال ۶۲ یا ۶۳ قمری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت [[امام حسین(ع)]] مردم مدینه از عملکرد و فساد [[یزید]] | در سال ۶۲ یا ۶۳ قمری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت [[امام حسین(ع)]] مردم مدینه از عملکرد و فساد [[یزید]] ناراضی بودند. حاکم مدینه بزرگان شهر را به نمایندگی از طرف مردم مدینه به دمشق فرستاد تا از نزدیک، خلیفه جوان را ببینند و از لطف وی برخوردار شوند و پس از بازگشت به مدینه، مردم را به اطاعت از حکومت وی تشویق نمایند. | ||
نمایندگان | یزید در حضور بزرگان مدینه از شرابخواری و سگبازی و تشکیل بزمها و مجالس فسق و فجور کوتاهی نکرد، اما پذیرایی با شکوهی از آنان در کاخ خود به عمل آورد و هدایا و خلعتهای گرانبها و بالغ بر پنجاه هزار و صد دینار بخشید. او فکر می‌کرد که آنان با دریافت هدایا آنان در بازگشت به مدینه، از او تمجید خواهند کرد.<ref>ر. ک. پیشوایی، مهدی، سیره پیشویان، قم، مؤسسه تعلیماتی و تحقیقاتی امام صادق(ع)، ۱۳۷۲ هـ ش، ص۲۵۵–۲۵۴.</ref> | ||
نمایندگان (جز منذر بن زبیر که به [[بصره]] رفت) به مدینه بازگشتند و در اجتماع مردم این شهر اعلام کردند که: ما از نزد شخصی برگشته‌ایم که دین ندارد، شراب می‌خورد، تار و تنبور می‌نوازد، سگبازی می‌کند و زنان خوش آواز در مجلس او دلربایی می‌کنند و با مشتی دزد و خرابکار به شب‌نشینی می‌پردازد، اینک شما را شاهد می‌گیریم که او را از خلافت برکنار کردیم.<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الأشراف، بغداد، مکتبه المثنی، ج۴، ص۳۰.</ref> به دنبال این جریان مردم مدینه با عبدالله پسر حنظله بیعت کردند و حاکم مدینه و همه [[بنی امیه]] را از شهر بیرون راندند، ولی در نهایت قیام مدینه توسط مسلم بن عقبه مأمور یزید سرکوب شد و به شکست انجامید. | |||
==خانواده مروان در واقعه حره== | ==خانواده مروان در واقعه حره== | ||
قبل از شکست قیام، وقتی قیام کنندگان بنی‌امیه را بیرون می‌کردند، مروان که از دشمنان [[اهل بیت]] بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در حرم امام باشند، امام نیز با بزرگواری پذیرفت و در طی این مدتی که مدینه دست‌خوش قتل و غارت بود خانه امام سجاد(ع) مأمن خوبی برای پناهندگان بود.<ref>ر. ک. پیشوایی، مهدی، «پیشین»، ص۲۵۹.</ref> اما این عمل امام از خوی جوانمردی آن حضرت نشأت می‌گرفت؛ برای اینکه امامان در حد اعلای اخلاق بودند که حتی به دشمنان نیز پناه می‌دادند؛ چنانچه پیامبر [[ابوسفیان]] را بعد از آن همه دشمنی در فتح مکه بخشید و همچنین امیرالمؤمنین مروان را در جنگ جمل بخشید زیرا آنان از خصلتهای عالیه انسانی برخوردار بودند؛ چنان‌که امام سجاد می‌فرمود: اگر شمشیری را که با آن پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند به آن خیانت نمی‌کنم؛ این یک اصل در مکتب اهل بیت است؛ آنان معدن کرم وسخاوانسان کامل و چراغ هدایت هستند. | قبل از شکست قیام، وقتی قیام کنندگان بنی‌امیه را بیرون می‌کردند، مروان که از دشمنان [[اهل بیت]] بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در حرم امام باشند، امام نیز با بزرگواری پذیرفت و در طی این مدتی که مدینه دست‌خوش قتل و غارت بود خانه امام سجاد(ع) مأمن خوبی برای پناهندگان بود.<ref>ر. ک. پیشوایی، مهدی، «پیشین»، ص۲۵۹.</ref> اما این عمل امام از خوی جوانمردی آن حضرت نشأت می‌گرفت؛ برای اینکه امامان در حد اعلای اخلاق بودند که حتی به دشمنان نیز پناه می‌دادند؛ چنانچه پیامبر [[ابوسفیان]] را بعد از آن همه دشمنی در فتح مکه بخشید و همچنین امیرالمؤمنین مروان را در جنگ جمل بخشید زیرا آنان از خصلتهای عالیه انسانی برخوردار بودند؛ چنان‌که امام سجاد می‌فرمود: اگر شمشیری را که با آن پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند به آن خیانت نمی‌کنم؛ این یک اصل در مکتب اهل بیت است؛ آنان معدن کرم وسخاوانسان کامل و چراغ هدایت هستند. | ||
نسخهٔ ۳۰ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۲۸
چرا امام سجاد(ع) در واقعه حرّه به مروان که دشمن سرسخت اهل بیت بود پناه داد؟
امام سجاد(ع) در جریان واقعه حره به بسیاری افراد از جمله خانواده مروان بن حکم پناه داد. در واقعه حره، بسیاری از مردم مدینه، از جمله ۸۰ تن از صحابه پیامبر(ص) و ۷۰۰ تن از حافظان قرآن کشته شدند و اموال و ناموس مردم مدینه توسط سپاه یزید به غارت رفت. امام سجاد(ع) در این قیام با مردم مدینه همراه نشد و دشمنان نیز خانه ایشان را محل امن قرار دادند. امام در خانه خود، بسیاری از زنان و کودکان و حتی خانواده مروان بن حکم را پناه دادند.
واقعه حره
در سال ۶۲ یا ۶۳ قمری جریان شورش مردم مدینه رخ داد که به فاجعه «حَرّه» مشهور شد. پس از شهادت امام حسین(ع) مردم مدینه از عملکرد و فساد یزید ناراضی بودند. حاکم مدینه بزرگان شهر را به نمایندگی از طرف مردم مدینه به دمشق فرستاد تا از نزدیک، خلیفه جوان را ببینند و از لطف وی برخوردار شوند و پس از بازگشت به مدینه، مردم را به اطاعت از حکومت وی تشویق نمایند.
یزید در حضور بزرگان مدینه از شرابخواری و سگبازی و تشکیل بزمها و مجالس فسق و فجور کوتاهی نکرد، اما پذیرایی با شکوهی از آنان در کاخ خود به عمل آورد و هدایا و خلعتهای گرانبها و بالغ بر پنجاه هزار و صد دینار بخشید. او فکر می‌کرد که آنان با دریافت هدایا آنان در بازگشت به مدینه، از او تمجید خواهند کرد.[۱]
نمایندگان (جز منذر بن زبیر که به بصره رفت) به مدینه بازگشتند و در اجتماع مردم این شهر اعلام کردند که: ما از نزد شخصی برگشته‌ایم که دین ندارد، شراب می‌خورد، تار و تنبور می‌نوازد، سگبازی می‌کند و زنان خوش آواز در مجلس او دلربایی می‌کنند و با مشتی دزد و خرابکار به شب‌نشینی می‌پردازد، اینک شما را شاهد می‌گیریم که او را از خلافت برکنار کردیم.[۲] به دنبال این جریان مردم مدینه با عبدالله پسر حنظله بیعت کردند و حاکم مدینه و همه بنی امیه را از شهر بیرون راندند، ولی در نهایت قیام مدینه توسط مسلم بن عقبه مأمور یزید سرکوب شد و به شکست انجامید.
خانواده مروان در واقعه حره
قبل از شکست قیام، وقتی قیام کنندگان بنی‌امیه را بیرون می‌کردند، مروان که از دشمنان اهل بیت بود، از امام خواهش کرد که همسر و خانواده او در حرم امام باشند، امام نیز با بزرگواری پذیرفت و در طی این مدتی که مدینه دست‌خوش قتل و غارت بود خانه امام سجاد(ع) مأمن خوبی برای پناهندگان بود.[۳] اما این عمل امام از خوی جوانمردی آن حضرت نشأت می‌گرفت؛ برای اینکه امامان در حد اعلای اخلاق بودند که حتی به دشمنان نیز پناه می‌دادند؛ چنانچه پیامبر ابوسفیان را بعد از آن همه دشمنی در فتح مکه بخشید و همچنین امیرالمؤمنین مروان را در جنگ جمل بخشید زیرا آنان از خصلتهای عالیه انسانی برخوردار بودند؛ چنان‌که امام سجاد می‌فرمود: اگر شمشیری را که با آن پدرم را کشته‌اند نزدم امانت بگذارند به آن خیانت نمی‌کنم؛ این یک اصل در مکتب اهل بیت است؛ آنان معدن کرم وسخاوانسان کامل و چراغ هدایت هستند.