فضیلت نماز متأهل: تفاوت میان نسخهها
(ایجاد مدخل جدید: فضیلت نماز ازدواج کننده) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{در دست ویرایش|کاربر=fabbasi}} | |||
{{شروع متن}} | {{شروع متن}} | ||
{{سوال}} | {{سوال}} | ||
خط ۱۵: | خط ۱۶: | ||
==جستارهای وابسته== | ==جستارهای وابسته== | ||
*[[اهمیت ازدواج از دیدگاه اسلام]] | |||
*[[ازدواج از نگاه قرآن]] | *[[ازدواج از نگاه قرآن]] | ||
* [[ازدواج سنت رسول خدا(ص)]] | * [[ازدواج سنت رسول خدا(ص)]] | ||
خط ۲۱: | خط ۲۳: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{شاخه | {{شاخه | ||
| شاخه اصلی = | | شاخه اصلی =حدیث | ||
| شاخه فرعی۱ = | | شاخه فرعی۱ = منبعشناسی | ||
| شاخه فرعی۲ = | | شاخه فرعی۲ = علم رجال | ||
| شاخه فرعی۳ = | | شاخه فرعی۳ = | ||
}} | }} | ||
{{تکمیل مقاله | {{تکمیل مقاله |
نسخهٔ ۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۴۷
این مقاله هماکنون به دست fabbasi در حال ویرایش است. |
سؤال
امام صادق(ع) میفرماید: «دو رکعت نماز کسی که ازدواج کرده است، با فضیلتتر است از هفتاد رکعتی که مجرد میخواند»؛ اعتبار سندی این حدیث چقدر است؟
روایت با فضیلت بودن دو رکعت نماز متأهل از هفتاد رکعت فرد مجرد را کلینی با دو سلسله سند در کتاب کافی از امام صادق (سلام الله علیه) نقل کرده است. سند اول را موثق و قابل استناد است. سند دوم ضعیف است به عنوان موید میتوان بدان استناد کرد.
متن روایت
امام صادق(ع) فرمود:
« | رَكْعَتَانِ يُصَلِّيهِمَا الْمُتَزَوِّجُ أَفْضَلُ مِنْ سَبْعِينَ رَكْعَه يُصَلِّيهَا أَعْزَبُ
دو رکعت نماز کسی که ازدواج کرده است، با فضیلتتر است از هفتاد رکعتی که مجرد میخواند.[۱] |
» |
کلینی این روایت را در کتاب الکافی با دو سند آورده است. علامه مجلسی سند اول روایت را موثق و سند دوم را ضعیف دانسته است.[۲] سند دوم میتواند به عنوان موید روایت اول باشد و به آن هم استناد شود.
شیخ طوسی همین روایت را با سند اول از کتاب کافی نقل کرده است.[۳]
جستارهای وابسته
منابع
- ↑ كلينى، محمد، الكافي، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق، ج۵، ص۳۲۸، بَابُ كَرَاهَه الْعُزْبَه، حدیث۱.
- ↑ مجلسی، محمد باقر، مرآه العقول فی شرح أخبار آل الرسول، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق، ج۲۰، ص۱۷. مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، قم، کتابخانه مرعشی نجفی، چاپ اول، ۱۴۰۶ ق، ج۱۲، ص۷.
- ↑ طوسی، محمد، تهذیب الأحکام، تهران، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۲۳۹.