پیدایش تشیع در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
{{پاسخ}} | {{پاسخ}} | ||
. | . | ||
'''پیدایش تشیع در ایران''' مقارن با فتح ایران به‌دست [[مسلمانان]] و کوچ و استقرار برخی قبایل عرب شیعه مذهب و برخی سادات علوی به این سرزمین بود. اولین شهر ایرانی که تحت تأثیر مهاجرت عرب‌های شیعه به مذهب شیعه گرایش پیدا کرد قم بود. استقرار [[تشیع]] در قم موجب رواج آن در برخی از مناطق اطراف قم شد. | |||
مهاجرت سادات علوی به ایران و تأثیرگذاری مذهبی آنان، به‌دلیل محبوبیت‌شان، از دلايل عمده نفوذ تشيع در ايران بود. این مهاجرت به دلایل مختلف سیاسی و اقتصادی صورت گرفت؛ از جمله امنيتى كه در مناطق ايران بود و رفاهی که از پی مهاجرت به ایران حاصل می‌شد. از مهم‌ترین ساداتی که حضور او موجب رواج تشیع در ایران شد [[امام رضا(ع)]] بود. | |||
== فتح ایران و ورود تشیع == | == فتح ایران و ورود تشیع == | ||
پس از فتح ایران به دست مسلمانان، قبایل عرب زیادی از جزیرة العرب و عراق به مناطق مختلف ایران مهاجرت کردند. در طول قرن اول و دوم قمری، شمار مهاجران عرب به ایران بسیار زیاد شد. این مهاجرت‌ها، به‌طور معمول، به شکل قبیله‌ای انجام می‌شد و برای ادامه فتوحات و تثبیت آنها، ترویج اسلام و گشایش | پس از فتح ایران به دست مسلمانان، قبایل عرب زیادی از جزیرة العرب و عراق به مناطق مختلف ایران مهاجرت کردند. در طول قرن اول و دوم قمری، شمار مهاجران عرب به ایران بسیار زیاد شد. این مهاجرت‌ها، به‌طور معمول، به شکل قبیله‌ای انجام می‌شد و برای ادامه [[فتوحات]] و تثبیت آنها، ترویج اسلام و گشایش اقتصادی، از طریق گرفتن زمین در مناطق تازه فتح شده، انجام می‌گرفت.<ref>جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، قم، دلیل ما، ۱۳۸۷ش، ص۱۵۹.</ref> | ||
دربارۀ مهاجرت و سكونت اعراب به شهرهاى ايران در منابع تاريخ اطلاعاتی وجود دارد که ترکیب جمعیتی برخی شهرها را، از نظر حضور قبایل عرب در میان | دربارۀ مهاجرت و سكونت اعراب به شهرهاى ايران در منابع تاريخ اطلاعاتی وجود دارد که ترکیب جمعیتی برخی شهرها را، از نظر حضور قبایل عرب در میان ایرانیان، مشخص می‌کند. برای نمونه، در مورد خراسان آمده که در تمام شهرهاى خراسان اقوام عرب، از قبايل شمالی و جنوبی، حضور داشتند. همچنین، درباره ترکیب قومیتی اهالى شهرهایی چون شيروان، بوشنج، بخارا، قيروان، ری، نیشابور، مرو، حلوان، دينور، قزوين، نهاوند و کرج گفته شده که مخلوطى از عرب و عجم هستند. درباره شهر قم آمده است که غالب مردم آن عرب‌هاى قبيله مذحج و اشعری‌ها هستند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۱۵۹-۱۶۰.</ref> | ||
گرایش‌های | گرایش‌های مذهبی مختلف، اعم از تشیع، [[اهل‌حدیث]]، اعتزال و...، همه از طریق عرب‌های مهاجر در ایران گسترش یافت. با حضور قبایلی چون هَمْدان، بنی‌عبدالقیس و اشعری‌ها، که از قبایل شیعه بودند، در بعضی از مناطق ایران گرایش شیعی رواج پیدا کرد.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۱۶۰-۱۶۱.</ref> | ||
== نخستین شهر شیعه و تأثیر آن در رواج تشیع == | == نخستین شهر شیعه و تأثیر آن در رواج تشیع == | ||
قم نخستین شهری است که در ایران به تشیع گرایش پیدا کرد. پیشینه تشیع قم به ربع آخر قرن اول هجری بازمی‌گردد.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۱۰.</ref> مذهب مردم قم پیش از فتح این شهر توسط اعراب زرتشتی بوده است؛ این موضوع هم از بقایای برخی آتشکده‌های اطراف قم قابل اثبات است و هم از اشاراتی که در بعضی از منابع تاریخی درباره مذهب مردم قم قبل از اسلام آمده است.<ref>فقیهی، علی‌اصغر، تاریخ مذهبی قم (بخش اول از تاریخ جامع قم)، قم، آستانه مقدسه قم (انتشارات زائر)، ۱۳۷۸ش، ص۱۹-۲۰.</ref> | قم نخستین شهری است که در ایران به تشیع گرایش پیدا کرد. پیشینه تشیع قم به ربع آخر قرن اول هجری بازمی‌گردد.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۱۰.</ref> مذهب مردم قم پیش از فتح این شهر توسط اعراب [[زرتشتی]] بوده است؛ این موضوع هم از بقایای برخی آتشکده‌های اطراف قم قابل اثبات است و هم از اشاراتی که در بعضی از منابع تاریخی درباره مذهب مردم قم قبل از اسلام آمده است.<ref>فقیهی، علی‌اصغر، تاریخ مذهبی قم (بخش اول از تاریخ جامع قم)، قم، آستانه مقدسه قم (انتشارات زائر)، ۱۳۷۸ش، ص۱۹-۲۰.</ref> | ||
رواج تشیع در قم ناشی از مهاجرت قبیله‌ای از عرب‌های یمنی به نام اشعریان از عراق عرب به قم است. نامدارترين اشعريان عراق عرب سعد بن مالک بن عامر اشعری و برادرش سائب بن مالک بودند. افراد این خاندان در عراق دارای گرایش شیعی بودند و در تحولات سیاسی آن سرزمین علیه امویان شرکت فعال داشتند. سائب بن مالک از بزرگان شيعيان كوفه و از ياران مختار بن ابى‌‌عبيده ثقفى بود و در سال ۶۷ق در جنگ با لشكر مصعب بن زبير كشته شد. فرزندان سعد و سائب در سده اول قمری در امور سياسى عراق و ايران و مبارزات ضد اموی شركت داشتند. پس از قتل محمد بن سائب در كوفه به دست حجاج بن یوسف | رواج تشیع در قم ناشی از مهاجرت قبیله‌ای از عرب‌های یمنی به نام [[اشعریان]] از عراق عرب به قم است. نامدارترين اشعريان عراق عرب سعد بن مالک بن عامر اشعری و برادرش [[سائب بن مالک]] بودند. افراد این خاندان در عراق دارای گرایش شیعی بودند و در تحولات سیاسی آن سرزمین علیه [[امویان]] شرکت فعال داشتند. سائب بن مالک از بزرگان شيعيان كوفه و از ياران [[مختار بن ابى‌‌عبيده ثقفى]] بود و در سال ۶۷ق در جنگ با لشكر مصعب بن زبير كشته شد. فرزندان سعد و سائب در سده اول قمری در امور سياسى عراق و ايران و مبارزات ضد اموی شركت داشتند. پس از قتل محمد بن سائب در كوفه به دست [[حجاج بن یوسف ثقفی]]، فرزندان او و ديگر اعضايی خاندان اشعری تحت تعقيب و فشار حکومت قرار گرفتند و ناچار شدند تا عراق را ترک کنند. قسمت عمده‌ای از آنان به شهر قم کوچیدند.<ref>یوسفی اشکوری، حسن، «اشعریان»، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۹ش، ذیل واژه.</ref> | ||
ورود اشعریان به قم باعث نفوذ و گسترش اسلام شیعی در آن شهر شد. نخستین كسی از اشعریان كه به ترویج تشیع در قم پرداخت موسی بن عبدالله بن سعد اشعری بود. اشعریان خیلی زود قم را به‌صورت یكی از پایگاه‌های تشیع در آوردند.<ref>یوسفی اشکوری، «اشعریان»، ذیل واژه؛ نیز برای اطلاع بیشتر ن.ک: فقیهی، تاریخ مذهبی قم، ص۴۲-۵۶.</ref> آنان در تثبیت تشیع در ایران و ترویج تشیع در شهرهای اطراف قم، مانند کاشان، آوه و فراهان، تأثیرگذار بودند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۰۷-۲۱۶.</ref> | ورود اشعریان به قم باعث نفوذ و گسترش اسلام شیعی در آن شهر شد. نخستین كسی از اشعریان كه به ترویج تشیع در قم پرداخت [[موسی بن عبدالله بن سعد اشعری]] بود. اشعریان خیلی زود قم را به‌صورت یكی از پایگاه‌های تشیع در آوردند.<ref>یوسفی اشکوری، «اشعریان»، ذیل واژه؛ نیز برای اطلاع بیشتر ن.ک: فقیهی، تاریخ مذهبی قم، ص۴۲-۵۶.</ref> آنان در تثبیت تشیع در ایران و ترویج تشیع در شهرهای اطراف قم، مانند کاشان، آوه و فراهان، تأثیرگذار بودند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۰۷-۲۱۶.</ref> | ||
== مهاجرت سادات و رواج تشیع == | == مهاجرت سادات و رواج تشیع == | ||
از دلايل | از دلايل عمده نفوذ تشيع در ايران مهاجرت سادات علوى به مناطق مختلف این سرزمین است. اين مهاجران عمدتاً شيعه بوده‌اند که گرایش‌های مختلفی چون [[زیدی]] و امامی داشتند و در رواج تشیع در ایران نقش قابل توجهی ایفا کردند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۳۳.</ref> از مهم‌ترین ساداتی که حضور او موجب رواج تشیع در ایران شد امام رضا(ع) بود. حضور امام(ع)، علاوه بر برانگیختن علایق شیعی در میان ایرانیان، موجب مهاجرت عده زیادی از سادات علوی به ایران شد. همچنین، حضور امام (ع) باعث مهاجرت عده‌ای از عالمان شیعه به ایران شد که حضورشان در رواج تشیع تأثیرگذار بود.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۱۷-۲۲۸.</ref> | ||
دلیل ورود آنان به ایران را چنین برشمرده‌اند: | دلیل ورود آنان به ایران را چنین برشمرده‌اند: | ||
* امنيتى كه در مناطق ايران بود يكى از عمده‌ترين دلايل مهاجرت سادات علوی به ايران بود. ايران نسبتاً دور از دسترس بنی‌امیه و | * امنيتى كه در مناطق ايران بود يكى از عمده‌ترين دلايل مهاجرت سادات علوی به ايران بود. ايران نسبتاً دور از دسترس بنی‌امیه و [[بنی‌عباس]]، كه در شام و عراق مستقر بودند، قرار داشت. | ||
*رفاهی که ممکن بود از پس این مهاجرت نصیب آنان شود؛ این دلیل از دلایل عمومی مهاجرت قبایل عرب به ایران بود. | *رفاهی که ممکن بود از پس این مهاجرت نصیب آنان شود؛ این دلیل از دلایل عمومی مهاجرت قبایل عرب به ایران بود. | ||
*محبوبیتی که علویان در میان مردم ایران نسبت به خود احساس می‌کردند. ایرانیان به دلیل اینکه مهاجران از فرزندان پیامبر(ص) بودند، به آنان احترام مى‌گذاشتند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۳۳.</ref> | *محبوبیتی که علویان در میان مردم ایران نسبت به خود احساس می‌کردند. ایرانیان به دلیل اینکه این مهاجران از فرزندان [[پیامبر(ص)]] بودند، به آنان احترام مى‌گذاشتند.<ref>جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۳۳.</ref> | ||
*فشاری که از سوی کارگزاران خلافت در مناطق مختلف ایران بر مردم وارد می‌شد موجب دعوت آنان برای حضور مخالفان اصلی دستگاه خلافت، سادات علوی، برای حضور و قیام علیه این فرمانروایان می‌شد. | *فشاری که از سوی کارگزاران خلافت در مناطق مختلف ایران بر مردم وارد می‌شد موجب دعوت آنان برای حضور مخالفان اصلی دستگاه خلافت، سادات علوی، برای حضور و قیام علیه این فرمانروایان می‌شد. | ||
*پرهیزکاری و جوانمردی برخی سادات علوی که دوستی ایرانیان را برمی‌انگیخت. این موضوع ایرانیان را برای دعوت از آنان برای حضور در ایران تشویق می‌کرد. | *پرهیزکاری و جوانمردی برخی سادات علوی که دوستی ایرانیان را برمی‌انگیخت. این موضوع ایرانیان را برای دعوت از آنان برای حضور در ایران تشویق می‌کرد. | ||
نسخهٔ ۱۱ مهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۴۱
 | این مقاله هماکنون به دست Shamloo در حال ویرایش است. |
پیدایش تشیع در ایران در چه زمانی صورت گرفت؟
.
پیدایش تشیع در ایران مقارن با فتح ایران به‌دست مسلمانان و کوچ و استقرار برخی قبایل عرب شیعه مذهب و برخی سادات علوی به این سرزمین بود. اولین شهر ایرانی که تحت تأثیر مهاجرت عرب‌های شیعه به مذهب شیعه گرایش پیدا کرد قم بود. استقرار تشیع در قم موجب رواج آن در برخی از مناطق اطراف قم شد.
مهاجرت سادات علوی به ایران و تأثیرگذاری مذهبی آنان، به‌دلیل محبوبیت‌شان، از دلايل عمده نفوذ تشيع در ايران بود. این مهاجرت به دلایل مختلف سیاسی و اقتصادی صورت گرفت؛ از جمله امنيتى كه در مناطق ايران بود و رفاهی که از پی مهاجرت به ایران حاصل می‌شد. از مهم‌ترین ساداتی که حضور او موجب رواج تشیع در ایران شد امام رضا(ع) بود.
فتح ایران و ورود تشیع
پس از فتح ایران به دست مسلمانان، قبایل عرب زیادی از جزیرة العرب و عراق به مناطق مختلف ایران مهاجرت کردند. در طول قرن اول و دوم قمری، شمار مهاجران عرب به ایران بسیار زیاد شد. این مهاجرت‌ها، به‌طور معمول، به شکل قبیله‌ای انجام می‌شد و برای ادامه فتوحات و تثبیت آنها، ترویج اسلام و گشایش اقتصادی، از طریق گرفتن زمین در مناطق تازه فتح شده، انجام می‌گرفت.[۱]
دربارۀ مهاجرت و سكونت اعراب به شهرهاى ايران در منابع تاريخ اطلاعاتی وجود دارد که ترکیب جمعیتی برخی شهرها را، از نظر حضور قبایل عرب در میان ایرانیان، مشخص می‌کند. برای نمونه، در مورد خراسان آمده که در تمام شهرهاى خراسان اقوام عرب، از قبايل شمالی و جنوبی، حضور داشتند. همچنین، درباره ترکیب قومیتی اهالى شهرهایی چون شيروان، بوشنج، بخارا، قيروان، ری، نیشابور، مرو، حلوان، دينور، قزوين، نهاوند و کرج گفته شده که مخلوطى از عرب و عجم هستند. درباره شهر قم آمده است که غالب مردم آن عرب‌هاى قبيله مذحج و اشعری‌ها هستند.[۲]
گرایش‌های مذهبی مختلف، اعم از تشیع، اهل‌حدیث، اعتزال و...، همه از طریق عرب‌های مهاجر در ایران گسترش یافت. با حضور قبایلی چون هَمْدان، بنی‌عبدالقیس و اشعری‌ها، که از قبایل شیعه بودند، در بعضی از مناطق ایران گرایش شیعی رواج پیدا کرد.[۳]
نخستین شهر شیعه و تأثیر آن در رواج تشیع
قم نخستین شهری است که در ایران به تشیع گرایش پیدا کرد. پیشینه تشیع قم به ربع آخر قرن اول هجری بازمی‌گردد.[۴] مذهب مردم قم پیش از فتح این شهر توسط اعراب زرتشتی بوده است؛ این موضوع هم از بقایای برخی آتشکده‌های اطراف قم قابل اثبات است و هم از اشاراتی که در بعضی از منابع تاریخی درباره مذهب مردم قم قبل از اسلام آمده است.[۵]
رواج تشیع در قم ناشی از مهاجرت قبیله‌ای از عرب‌های یمنی به نام اشعریان از عراق عرب به قم است. نامدارترين اشعريان عراق عرب سعد بن مالک بن عامر اشعری و برادرش سائب بن مالک بودند. افراد این خاندان در عراق دارای گرایش شیعی بودند و در تحولات سیاسی آن سرزمین علیه امویان شرکت فعال داشتند. سائب بن مالک از بزرگان شيعيان كوفه و از ياران مختار بن ابى‌‌عبيده ثقفى بود و در سال ۶۷ق در جنگ با لشكر مصعب بن زبير كشته شد. فرزندان سعد و سائب در سده اول قمری در امور سياسى عراق و ايران و مبارزات ضد اموی شركت داشتند. پس از قتل محمد بن سائب در كوفه به دست حجاج بن یوسف ثقفی، فرزندان او و ديگر اعضايی خاندان اشعری تحت تعقيب و فشار حکومت قرار گرفتند و ناچار شدند تا عراق را ترک کنند. قسمت عمده‌ای از آنان به شهر قم کوچیدند.[۶]
ورود اشعریان به قم باعث نفوذ و گسترش اسلام شیعی در آن شهر شد. نخستین كسی از اشعریان كه به ترویج تشیع در قم پرداخت موسی بن عبدالله بن سعد اشعری بود. اشعریان خیلی زود قم را به‌صورت یكی از پایگاه‌های تشیع در آوردند.[۷] آنان در تثبیت تشیع در ایران و ترویج تشیع در شهرهای اطراف قم، مانند کاشان، آوه و فراهان، تأثیرگذار بودند.[۸]
مهاجرت سادات و رواج تشیع
از دلايل عمده نفوذ تشيع در ايران مهاجرت سادات علوى به مناطق مختلف این سرزمین است. اين مهاجران عمدتاً شيعه بوده‌اند که گرایش‌های مختلفی چون زیدی و امامی داشتند و در رواج تشیع در ایران نقش قابل توجهی ایفا کردند.[۹] از مهم‌ترین ساداتی که حضور او موجب رواج تشیع در ایران شد امام رضا(ع) بود. حضور امام(ع)، علاوه بر برانگیختن علایق شیعی در میان ایرانیان، موجب مهاجرت عده زیادی از سادات علوی به ایران شد. همچنین، حضور امام (ع) باعث مهاجرت عده‌ای از عالمان شیعه به ایران شد که حضورشان در رواج تشیع تأثیرگذار بود.[۱۰]
دلیل ورود آنان به ایران را چنین برشمرده‌اند:
- امنيتى كه در مناطق ايران بود يكى از عمده‌ترين دلايل مهاجرت سادات علوی به ايران بود. ايران نسبتاً دور از دسترس بنی‌امیه و بنی‌عباس، كه در شام و عراق مستقر بودند، قرار داشت.
- رفاهی که ممکن بود از پس این مهاجرت نصیب آنان شود؛ این دلیل از دلایل عمومی مهاجرت قبایل عرب به ایران بود.
- محبوبیتی که علویان در میان مردم ایران نسبت به خود احساس می‌کردند. ایرانیان به دلیل اینکه این مهاجران از فرزندان پیامبر(ص) بودند، به آنان احترام مى‌گذاشتند.[۱۱]
- فشاری که از سوی کارگزاران خلافت در مناطق مختلف ایران بر مردم وارد می‌شد موجب دعوت آنان برای حضور مخالفان اصلی دستگاه خلافت، سادات علوی، برای حضور و قیام علیه این فرمانروایان می‌شد.
- پرهیزکاری و جوانمردی برخی سادات علوی که دوستی ایرانیان را برمی‌انگیخت. این موضوع ایرانیان را برای دعوت از آنان برای حضور در ایران تشویق می‌کرد.
- در برخی نواحی ایران قدرت‌های محلی ایرانی حفظ حیات خود را در پذیرش اسلام و اتحاد با سادات علوی، در مقابل قدرت‌های سنی مذهب وابسته به خلافت می‌دیدند. به همین دلیل، از آنان برای حضور و شراکت در قدرت دعوت می‌کردند.[۱۲]
منابع
- ↑ جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، قم، دلیل ما، ۱۳۸۷ش، ص۱۵۹.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۱۵۹-۱۶۰.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۱۶۰-۱۶۱.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۱۰.
- ↑ فقیهی، علی‌اصغر، تاریخ مذهبی قم (بخش اول از تاریخ جامع قم)، قم، آستانه مقدسه قم (انتشارات زائر)، ۱۳۷۸ش، ص۱۹-۲۰.
- ↑ یوسفی اشکوری، حسن، «اشعریان»، تهران، مرکز دایرة المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۷۹ش، ذیل واژه.
- ↑ یوسفی اشکوری، «اشعریان»، ذیل واژه؛ نیز برای اطلاع بیشتر ن.ک: فقیهی، تاریخ مذهبی قم، ص۴۲-۵۶.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۰۷-۲۱۶.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۳۳.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۱۷-۲۲۸.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ص۲۳۳.
- ↑ اسماعیلی، یوسف، سیری در تاریخ تشیع مازندران (از آغاز تا پایان سده هشتم هجری)، قم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ۱۳۸۷ش، ص۶۰.