بلد الامین: تفاوت میان نسخهها
A.rezapour (بحث | مشارکتها) |
A.rezapour (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
== نویسنده == | == نویسنده == | ||
... | |||
تقى الدين ابراهيم بن على كفعمى، عالم ذو فنون و محدّث پُركار و اديب ماهر قرن نهم هجرى است. رجالپژوهان و كتابشناسان، او را به فضل و دانش و زهد و وَرَع و جامعيت و كمال ستودهاند. او در نيمه نخست قرن نهم هجرى در كَفَرعيما به دنيا آمد و دانشهاى اسلامى را نزد مشايخ عصر خود آموخت.<ref>خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۴۳ و ۴۴.</ref> | |||
== جایگاه و اعتبار == | == جایگاه و اعتبار == |
نسخهٔ ۲ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۱
این مقاله هماکنون به دست A.rezapour در حال ویرایش است. |
آیا کتابهای «بلد الامین» و «اقبال الاعمال» و «مصباح کفعمی» و «مصباح الزائر» معتبر هستند؟
نویسنده
تقى الدين ابراهيم بن على كفعمى، عالم ذو فنون و محدّث پُركار و اديب ماهر قرن نهم هجرى است. رجالپژوهان و كتابشناسان، او را به فضل و دانش و زهد و وَرَع و جامعيت و كمال ستودهاند. او در نيمه نخست قرن نهم هجرى در كَفَرعيما به دنيا آمد و دانشهاى اسلامى را نزد مشايخ عصر خود آموخت.[۱]
جایگاه و اعتبار
کهنتر از دو اثر مشهور کفعمی، مأخذی برای متن دعای جوشن کبیر شناخته نیست.[۲]
البلد الأمين و الدِرع الحَصين
اين كتاب، شامل دعاها، تعويذها، حِرزها، زيارات، آداب و سنن شرعى است. از نسخههاى خطّى كهن آن مىتوان به نسخه موجود در مسجد جامع گوهرشاد مشهد، اشاره كرد كه در قرن يازدهم نگارش يافته است.[1] اين كتاب به سال 1383 ق، در 619 صفحه، به قطع رحلى و به كوشش استاد على اكبر غفّارى، در تهران منتشر شده است.
كفعمى، كه از دعاپژوهان بنام اين دوره است، اين كتاب را پيش از جنة الأمان (معروف به مصباح الكفعمى) و به سال 868 ق، نوشته است. اين كتاب، از جنة الأمان بزرگتر بوده و افزون بر ادعيه و احراز و اذكار موجود در آن، شامل الصحيفة السجّادية و شرح آن و رساله محاسبة النفس و شرح الأسماء الحسنى و برخى ادعيه ديگر است.[2] اين كتاب، داراى حواشىاى از خودِ كفعمى است.[3] البته آنچه در چاپ ياد شده البلد الأمين موجود است، ظاهراً تمام حواشى نيست.[4] ترتيب مطالب كتاب به اين صورت است كه پس از ذكر احكام تخلّى و آداب ميّت، دعاهاى مربوط به اوقات شبانهروز و دعاها و تعقيبات نمازهاى واجب و مستحبّ روزانه آمده و سپس، اعمال و ادعيه يكايك ايّام هفته، آنگاه، اعمال و ادعيه هريك از ماههاى قمرى و مناسبتهاى مذهبى را به ترتيب، از ماه رجب شروع كرده و تا محرّم، ادامه مىدهد.
در اعمال ماه محرّم، وارد باب زيارات معصومان عليهم السلام شده است. پس از ذكر زيارات، دعاها و مناجاتهايى مانند دعاى مشلول، مجير، توسّل و جوشن كبير آمده كه به اوقات معيّنى اختصاص ندارند.
مصادر، شامل برخى كتابهاى شناخته شده، مانند كتب اربعه، كتابهاى شيخ صدوق و سيّد بن طاووس و برخى كتابهاى ناشناخته كه بدون نام نويسنده (مانند:
شذور العقود، كيمياء الإشراق، الأدعية المستجابات) آمده و برخى كتابهاى اهل سنّت (مانند المعجم طبرانى، جزء ابن المنذرى، حلية الأولياء، الترغيب و الترهيب و كتاب الدعاء ابن ابى الدنيا) است. ظاهراً از منابع ناشناخته و منابع اهل سنّت، بيشتر در حواشى كتاب- كه در شرح برخى مطالب متن است- استفاده شده است. درباره اسناد مطالب بايد گفت كه كفعمى، در متن، به منابع و اسانيد احاديث و ادعيهاى كه نقل كرده، اشارهاى نمىكند و فقط به ذكر نام معصوم- در صورتى كه دعا يا روايت از معصوم باشد- بسنده مىكند. او در مقدّمه، كتاب خود را حاوى تعويذها، دعاها، و زيارتهايى منقول از پيشوايان معصوم دانسته كه مطالب آن از كتابهاى مورد اعتماد، برگرفته شده است.[۳]
ویژگیها
...کتاب شریف «بلد الامین»: نوشته شیخ ابراهیم بن علی عاملی کفعمی صاحب کتاب شریف مصباح کفعمی متوفای ۹۰۵ هـ. ق/ موضوع کتاب: اد عیه، اوراد، زیارات، و اعمال مستحبی.
کفعمی کتاب شریف «البلد الامین» را مدتها قبل از «مصباح» خود تألیف نموده. و تمام مطالب «مصباح» را دربردارد و علاوه بر آن اضافات فراوانی نیز در آن هست.
منابع کتاب: شیخ ابراهیم کفعمی ـ رحمه الله ـ در پایان کتاب خود، بیش از ۲۰۰ کتاب نام برده که از مآخذ کتابش میباشند. هم چنین «شیخ آقا بزرگ تهرانی ـ رحمه الله ـ» در کتاب شریف «الذریعه» نام کتابها را ذکر کرده و در ذیل همه آنها اشاره کرده که از منابع «البلد الامین» هستند.[۴]
منابع
- ↑ خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۴۳ و ۴۴.
- ↑ فرهنگ مهروش، «جوشن کبیر»، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۸، ذیل مدخل.
- ↑ خدايارى، علي نقى؛ پور اكبر، الياس، تاريخ حديث شيعه در سده هاى هشتم تا يازدهم هجرى، قم، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، ۱۳۹۰، ص۷۳.
- ↑ شیخ آقا بزرگ تهرانی، الذریعه، ج۸ م.